یک لقمه نان
چقدر هنرمندان ما مظلوم هستند، دیروز به تماشای تئاتر «یک لقمه نان» رفتم. پلاتو نمایش زیر زمینی بیشتر شبیه دخمه ای تنگ و تاریک بود، جمعیتی که آمده بودن جایی برای نشستن نداشتند، دلم می سوخت وقتی می دیدم محسن میرزایی نویسنده و کارگردان تئاتر عرق ریزان و خجالت زده سعی می کرد جمعییت را راضی نگهدارد، صندلی می آورد و مرتب عذر خواهی می کرد که بضاعت ما همین است! در حالی که دیگرانی که عنوان مسئول را یدک می کشند باید عذر خواهی می کردند. به واقع با این امکانات و اوضاع و احوال کار هنرمندان ما کم از ایثار نیست. و چه زحمتی کشیده بودند این نا شنوایان هنرمند ! آنها نمی شنوند اما هنری برای عرضه کردن دارند و چه بسیار ! ما! که می شنویم و … با شرمندگی تمام به همه این هنرمندان خسته نباشید می گویم.
بتول ایزدپناه