ماجرای نیمروز

محسن جلال پور

ساعت 10 صبح ایمیلی از یک مشتری اروپایی دریافت کردم که خبر از مسدود شدن راه‌های نقل و انتقال پول را می‌داد. نوشته بود؛ «از دیروز امکان انتقال پول به دلیل تحریم‌ها به شدت محدود شده است. درصورتی می‌توانید برای من کالایی ارسال کنید که بپذیرید پول خود را از همان بانکی بگیرید که در آن حساب دارم. در غیر این صورت قادر به حواله پول به دیگر بانک‌ها نیستم.» شوک بزرگی بود. همکاران حقوقی و بازرگانی را فراخواندم تا درباره این مشکل چاره جویی کنیم. یکی دو ساعتی مشغول بودیم که ایمیل دیگری دریافت کردم. این‌بار شرکت کنترل کیفیت معتبری که باید شرکت ما را ممیزی و گواهی BRC را برای ما تأییدکند، پیام داده بود که با بیش از 40 بازرس و ممیز خود صحبت کرده اما به دلیل ترس از تحریم‌های آمریکا (تحریم ویزا) هیچ کدام حاضر نشده‌اند به ایران سفر کنند.  ادامه یادداشت از صفحه 1

هرسال پیش از آغاز فرآیند صادرات، بازرسان این شرکت از کارخانه ما بازدید می‌کنند تا گواهینامه مورد تأیید اتحادیه اروپا را تأیید و تمدید کنند. برای بسیاری ازخریداران مغز سبز پسته در کشورهای اتحادیه اروپا، خرید کالا از شرکت‌های فاقد این گواهی ممنوع است. این دومین شوک بود اما کارمان به همین جا ختم نشد. باید برای هردو شوک بزرگ برنامه‌ریزی می‌کردیم. این بود که هرکس را مأمور پی‌گیری یکی از کارها کردم. در همین شرایط اطلاع دادند که از سوی برگزارکنندگان نمایشگاه مواد غذایی سیال(SIAL) فرانسه نمابری ارسال شده که در آن اطلاع داده‌اند امسال از واگذاری غرفه به شرکت‌های ایرانی معذورند. در نمابر خواسته بودند که شماره حسابی اعلام کنیم تا وجه واریزی بابت دریافت غرفه را به ما بازگردانند. 30 سال است که مشتری ثابت دو نمایشگاه بزرگ صنایع غذایی یعنی آنوگا و سیال هستیم. حتی در دوره جنگ نیز از حضور در این نمایشگاه‌های معتبر محروم نشده بودیم. این‌ها شوک‌هایی بود که در یک روز از بیرون به ما وارد شد. راستی از گل گاوزبان، نوشیدنی آرام ‌بخش قوی‌تری سراغ دارید؟

رییس پیشین اتاق بازرگانی ایران