چهره درخشان
سید علی اکبر صنعتی
بخش 1
پرورشگاه صنعتی کرمان که به همت حاج اکبر صنعتی در سال 1295 تاسیس شده، بزرگانی را در دامان خود پرورده است. یکی از این بزرگان«سیدعلی اکبر صنعتی» است. سید علی اکبر صنعتی نقاش و مجسمه ساز معروف ایران است. کتاب«چهره های درخشان» نوشته حبیب یوسف زاده به زندگی این هنرمند شهیر پرداخته است؛
آدم ها از یک لحاظ شباهت زیادی به زغال دارند. هر چه بیش تر سختی بکشند تواناتر و قوی تر می شوند. درست مثل الماس، این قیمتی ترین و سخت ترین سنگ جهان که با همه درخشندگی و زیبایی خیره کننده خود، روزگاری فقط یک تکه زغال بوده؛ اما گذشت زمان و تحمل فشار بسیار زیاد، کم کم آن را از جسمی سیاه و کثیف، به گوهری شفاف و روشن تبدیل کرده است. شاید به همین خاطر است که بیش تر مردان و زنان بزرگ تاریخ، کسانی بوده اند که عمری را با سختی ها مبارزه کرد و هرگز ناامید نشده اند.
میهن ما نیز مثل گنجی شایان، سرشار از این الماس های با ارزش و گران بهاست. یکی از این گوهرهای کم نظیر، هنرمندی به نام استاد سیدعلی اکبر صنعتی، مجسمه ساز و نقاش معاصر است. مردی که توانسته با دست های مهربان خود صدها مجسمه از انسان های دوست داشتنی دنیا را بسازد و آن ها را جاودانه کند. مردی که لحظه های گذرای زندگی را مثل یک شکارچی صید در تابلوهای خود ماندگار کرده است.
استاد علی اکبر صنعتی، درسال 1295 هـ.ش در کرمان به دنیا آمد. پدرش پس از جنگ جهانی اول به مرض طاعون در گذشت و مادرش که تنها و مثل بسیاری از مردم آن روزگار تهی دست بود، به خاطر نگرانی از آینده فرزندش، او را به مرحوم حاج علی اکبر صنعتی- موسس پرورشگاه «صنعتی» کرمان- سپرد. «آن مرد خیراندیش که روزی از سفر مکه برمی گشته، همراه چند نفر از دوستان خود به دیدن سیدجمال الدین اسدآبادی می رود. سید از او سوال می کند: مگر شما اهل سیاست هستید که پیش ما آمده اید؟ می گوید: نه، می خواهم در خدمت شما عبادت کنم. سید در جواب می گوید:عبادت به جز خدمت خلق نیست. به کرمان برگرد و اطفال بی سرپرست را از گوشه و کنار جمع کن و برایشان سر پناهی فراهم کن و به آن ها تعلیم بده! چون تمام بدبختی های ما از جهل و نادانی است. به این ترتیب او بعد از بازگشت به کرمان، برای عمل به وظیفه دینی خود با دست خالی و تنها با یاری چند نفر از افراد نیکوکار، شروع به ساختن پرورشگاه می کند. در آن وقت، یک قطعه زمین ده هزار متری در کرمان وجود داشت که قصد داشتند در آن زندان بسازند. او به مسؤولین شهر می گوید، این زمین را به من بدهید، در عوض من هم قول می دهم کاری بکنم که اصلاً نیازی به زندان نباشد. چون غالباً همین اطفال یتیم و بی سرپرست هستند که دزد و جنایتکار می شوند. سرانجام به همت آن مرد بزرگ، پرورشگاه ساخته می شود. او در کنار پرورشگاه یک کارگاه پارچه بافی هم درست می کند تا بچه ها، نصف روز درس بخوانند و نصف روز کار کنند. او چون دست اندرکار صنعت پارچه بافی بود، نام خانوادگی خودش را هم «صنعتی» انتخاب کرده بود. به این ترتیب در کرمان جای امنی ساخته شد تا در آینده، سیدعلی اکبر و بسیاری از دیگر کودکان فقیر آن روزگار را در پناه خود بگیرد؛ همان طور که صدف، مروارید را در پناه خود می گیرد و پرورش می دهد.