دمای بدن تا 40 و 42 درجه بالا می‌رود‌، اشتها کم و موها به هم ریخته می‌شود، احتقان مخاطات چشم و دهان اتفاق می‌افتد. یکی دو روز که از تب گذشت ترشحات،‌ چرکی می‌شوند،‌ پلک‌ها به هم می‌چسبند،‌ تنفس سخت شده، سرفه‌ها شروع و ریه درگیر می‌شود. زخم‌های دهانی را هم در این بازه زمانی شاهدیم،‌ در صورت بارداری، جنین سقط می‌شود. بز مبتلا شده به طاعون نشخوارکنندگان کوچک (PPR) به سمت مرگ رفته‌ و در حال جان دادن است، اما پیش از آن بخش دیگری از دام‌ها را آلوده و با تغذیه از منابع آبی عرصه‌های طبیعی،‌ زمینه شیوع آن به حیات‌وحش را هم فراهم کرده است.

کل و بزهایی که از دست رفتن هر کدام آنها به معنای از دست رفتن زحمت محیط‌بانان است‌، یکی یکی به زمین می‌‌افتند و در یک بازه زمانی محدود شاهد تلفات 100 راسی هستیم. زمانی که از 100 راس و بزرگی این عدد صحبت می‌کنیم باید در نظر بگیریم در یک قرق اختصاصی در نهایت ممکن است کل پروانه‌های شکار داده شده از سوی سازمان حفاظت محیط ‌زیست با همه انتقادها 15 راس باشد؛ یا زمانی که از محموله‌های قاچاق شکار صحبت می‌شود، عدد زیر 10 راس است. بنابراین تلف شدن یک ماهه 100 راس آنهم به واسطه شیوع بیماری موضوعی نیست که حاشیه‌ای و فرعی باشد.

یک منبع آگاه به «پیام ما» درباره شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در منطقه شکار ممنوع طالقان می‌گوید: از اوایل مرداد این بیماری در منطقه شیوع پیدا کرده و از همان زمان کار جمع‌آوری لاشه‌ها و امحای آنها در دستور کار قرار گرفته است

این روزها در منطقه شکار ممنوع طالقان طاعون نشخوارکنندگان کوچک باز هم در حال گرفتن قربانی است. این بیماری از سال 1394 در پایین طالقان یعنی غرب دره شایع شد. با این حال در چند سال اخیر بالاطالقان یا همان شرق دره بیشتر تلفات در این مورد را ثبت کرده که آخرین مورد بروز آن به همین چند ماه پیش در بهمن 1400 برمی‌گردد. در 27 فروردین این سال فردین حکیمی مدیرکل حفاظت محیط زیست استان البرز در گفت‌وگو با مهر عنوان کرد: «متاسفانه از مهرماه گذشته تاکنون حیات وحش طالقان برای سومین بار درگیر شیوع طاعون نشخوار‌کنندگان کوچک شده و در مجموع تاکنون حدود ۶۰ راس گونه کل و بز وحشی تلف شده است.» شش ماه بعد بار دیگر این منطقه در حال قربانی دادن باز هم به یک دلیل است «PPR».
احسان سلیمانی فعال محیط ‌زیست در این منطقه به «پیام ما» می‌گوید: از سال 94 شاهد تلفات ناشی از طاعون نشخوارکنندگان کوچک هستیم. معمولا این بیماری یک سال در میان تلفات زیادی داشت اما در دو سال گذشته شاهدیم هم حجم تلفات افزایش یافته و هم شیوع بیماری نامنظم بوده است. سال 1400 جمعیت کل و بز اطراف دو روستای بزرگ طالقان به نام‌های پراچان و جوستان نزدیک به صفر شد،‌ در حالی که پیشتر این مناطق بیشترین جمعیت کل و بز را داشتند. در مقابل چنین فاجعه‌ای رویه سازمان محیط‌‌ زیست در سکوت و پنهان‌کاری بوده و ترجیح داده که موضوع را از چشم رسانه‌ها دور نگه دارد.
جلوگیری از شیوع طاعون نشخوارکنندگان کوچک موضوعی است که گرچه محیط‌ زیست از آن متاثر می‌شود اما کنترل آن در اختیار این سازمان نیست. این فعال محیط زیست با بیان این مطلب می‌افزاید: در حالی که کنترل دام در اختیار محیط‌ زیست نیست و مدیریت آن با سازمان منابع طبیعی است،‌ تلفات سوءمدیریت گریبان حیات‌وحش را می‌گیرد که حفاظت از آنها به عهده سازمان محیط زیست است. بر اساس قانون دام باید شهریور از منطقه طالقان خارج شود ولی تا پایان آذر و گاهی زمستان شاهد حضور و تردد دام به سمت قزوین و زیاران هستیم. همین موضوع نشان می‌دهد کنترلی روی دام وجود ندارد و دامداران بدون هیچ دردسری از قوانین تخطی می‌کنند.
سلیمانی معتقد است در شیوع طاعون نشخوارکنندگان کوچک دامپزشکی اهمال جدی دارد. او می‌گوید: به نظر می‌رسد علیرغم ادعاهای مطرح شده 70 تا 80 درصد دام‌ها واکسینه نشده‌ا‌ند. در حال حاضر نیز با شیوع بیماری آنها در تلاشند دام‌های خود را به سرعت به پایین‌دست آورده و یا به آنها واکسن بزنند.
او راه‌حل را در واکسیناسیون عمومی دام‌ها می‌داند و معتقد است باید اجباری در این زمینه وجود داشته باشد. سلیمانی همچنین ادامه می‌دهد: اداره محیط‌ زیست نمونه گیری‌هایی را انجام داده تا بیماری مشخص شود، با این حال با توجه به تغییر الگوی بیماری به نظر می‌رسد باید این نمونه‌ها به شکل دقیق‌تری انتخاب شوند.
یک منبع آگاه نیز به «پیام ما» درباره شیوع بیماری طاعون نشخوارکنندگان کوچک در منطقه شکار ممنوع طالقان می‌گوید: از اوایل مرداد این بیماری در منطقه شیوع پیدا کرده و از همان زمان کار جمع‌آوری لاشه‌ها و امحای آنها در دستور کار قرار گرفته است.

دامپزشکی در جلسات عنوان می‌کند که بالای 90 درصد دام‌‌ها واکسینه شده‌اند اما اگر این اتفاق افتاده،‌ بیماری از کجا سراغ حیات‌وحش رفته است؟

او به نتیجه نمونه‌گیری‌های اشاره و اضافه می‌کند: جواب آزمایش‌ها نشان می‌دهد بار دیگر طاعون نشخوارکنندگان کوچک در منطقه شیوع پیدا کرده است. البته این شیوع در حال حاضر در بالاطالقان بوده و پایین طالقان درگیر نیست.
به گفته این منبع آگاه گرچه اقداماتی در منطقه برای جلوگیری از شیوع انجام شده ولی قطعا این اقدامات کافی نبوده که بار دیگر شاهد شیوع «PPR» هستیم. دامپزشکی در جلسات عنوان می‌کند که بالای 90 درصد دام ‌ها واکسینه شده‌اند اما اگر این اتفاق افتاده،‌ بیماری از کجا سراغ حیات‌وحش رفته است؟ کل و بزها معمولا در ارتفاعات و مناطق صعب‌العبور زندگی می‌کنند و همانطور که در یک جامعه دورافتاده و به دور از هیچگونه ارتباط با دیگران نمی‌تواند «کرونا» بروز پیدا کند،‌ این احتمال هم وجود ندارد که حیات‌وحش ایزوله مبتلا به چنین بیماری‌هایی شوند.
به گفته او گروهی از دامداران این منطقه در برابر زدن واکسن به دام مقاومت می‌کنند و برداشت‌شان این است که این موضوع باعث بیماری دام می‌شوند‌. گروه دیگری هم هستند که عنوان کرده‌اند دامپزشکی سراغ واکسیناسیون دام آنها نرفته و این اهمال از سوی این سازمان بوده است.
این منبع آگاه تلفات دام در یک ماهه جاری را بین 80 تا 100 راس عنوان می‌کند و می‌گوید: از آنجا که دسترسی به همه نقاط و صخره‌ها ممکن نیست معمولا نمی‌توان برآورد دقیقی درباره تلفات داشت. با این حال خبرها حاکی از آن است که 80 لاشه جمع‌اوری شده و احتمالا 20 لاشه دیگر بین صخره‌هاو مناطق صعب‌العبور باشد.
او احتمال ابتلا به سیاه‌زخم توسط حیات‌وحش را رد می‌کند و می‌گوید: تمام شواهد حکایت از آن دارد که ما با «PPR» مواجهیم و باید برای آن چاره‌ای بیندیشیم.
یکی از فعالان محلی نیز به پیام ما می‌گوید: در حال حاضر شیوع طاعون که سال گذشته به مناطق بالادست منطقه محدود مانده بود، گسترش بیشتری یافته است. واکسیناسیون دام اهلی هم در این مرحله در حکم نوشداروی پس از مرگ سهراب است که در این مناطق در حال اجرا است زیرا به گفته یکی از دامداران منطقه، در بخش‌های میانی منطقه طالقان گله‌های دام واکسینه نشده زیادی حضور دارند و در صورت سرایت بیماری به این مناطق تلفات حیات‌وحش بیشتر از قبل می‌شود.