جامعه‌ کوتاه‌مدت، غم و شادی‌هایش هم کوتاه‌مدت است و بیش از آنکه تابع عقل و تدبیر باشد، اسیر هیجان است و چون هیجان فروبنشیند، همه چیز به تاریخ می‌پیوندد، حتی خود تاریخ.
پلاسکو که فروریخت، همه‌ی ایران به دنبال شناسایی ساختمان‌های ناایمن و ابزار اطفای حریق دوید و غم آتش‌نشانان شهید، مکان‌هایی را در سراسر ایران به نام آنها رقم زد. هیئت ویژه‌ای برای بررسی ابعاد موضوع مأمور شد و تمام.البته این برای سرزمین بلاخیز ایران مقداری طبیعی است؛ اگر قرار باشد ما پیگیر بلایای بی‌شماری باشیم که بر سرمان آمده، کل یوم این مملکت عزای عمومی و کل ارض آن ماتم‌سرا خواهد شد. هر مصیبت، مصیبت قبلی را می‌شوید و می‌برد و منتظر می‌ماند تا مصیبت بعدی او را بشوید و ببرد. ای مرده‌شور این مملکت را ببرند به قول ناصرالدین شاه قاجار.

حالا که مصیبت متروپل چند روزی ماتم‌سرا را گرم کرده است، فانوس به دست افتاده‌ایم دنبال باقی عبدالباقی‌ها و گلدسته‌هایی که منتظر نوبت کلنگی شدن نمی‌مانند و به نسیمی فرو می‌ریزند، چرا که خانه از پای‌بست ویران است.
جامعه‌ی کوتاه‌مدت با غم‌های بسیار و شادی‌های اندک، قدر همان لحظات اندک را هم نمی‌داند و نمی‌تواند هم بداند. آخرین باری که ملت ایران غریو شادی برکشیده، کی بوده است؟ به گمانم پیروزی‌های فوتبالی از راهیابی به جام جهانی ۹۸ فرانسه تا امروز، بیشترین سهم را در شادمانی ملی ایران داشته‌اند و بقیه‌ی شادمانی‌ها فاقد چنین اجماعی بوده‌اند. به عنوان نمونه امضای برجام و استقبال از ظریف به مراسم پرتاب گوجه و لنگه‌کفش تبدیل شد.
اما از هیجان و غم‌ و شادی که بگذریم، ما به دلیل رویکرد احساسی و غیرعقلانی در دور باطلی از تکرار مشکلات افتاده‌ایم. هنوز در عصر تفکر حماسی گیر کرده‌ایم و زندگی و مناسبات‌مان با مختصات عصر حماسه تعیین و رقم می‌خورد. واقعیت برای ما هنوز ملموس نشده است.