107 روز پس از آنکه دونالد ترامپ، رئیس‌جمهور پیشین آمریکا از توافق آب‌وهوایی پاریس خارج شد، جو بایدن، رئیس جمهوری فعلی این کشور، به طور رسمی به آن توافقنامه بازگشت. در حالی که بازگشت روز جمعه آمریکا به توافق پاریس، کاملا نمادین است، رهبران جهان گفته‌اند که از واشنگتن انتظار دارند پس از چهار سال غیبت، جدیت و ثبات قدم خود را در موضوع تغییرات آب‌وهوایی ثابت کند.

رهبران جهان، بسیار مشتاق هستند که آمریکا در ماه‌های پیش رو به صراحت، اهداف خود را برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای تا سال 2030 اعلام کند. خبرگزاری گاردین گزارش داده که بازگشت آمریکا به توافقنامه پاریس، دیروز (جمعه) پس از حدود یک ماه از اعلام تمایل جو بایدن برای بازگشت به این توافقنامه، رسمی شد. او در پیام روز تحلیف خود گفت: «خودِ این سیاره برای بقا فریاد می‌زند. فریادی که دیگر نمی‌تواند از این ناامیدکننده‌تر یا واضح‌تر باشد.»
رئیس‌جمهوری جدید آمریکا در روز اول کار خود در اتاق بیضی کاخ سفید، یک فرمان اجرایی را امضا کرد که دستور دونالد ترامپ، سلف پیشین خود را معکوس می‌کرد. دولت ترامپ در سال 2019 اعلام کرده بود که از توافقنامه آب‌وهوایی پاریس خارج می‌شود اما این امر به خاطر مفاد داخل این توافقنامه، تا 4 نوامبر 2020 یعنی یک روز پس از انتخابات ریاست‌جمهوری آمریکا، عملی نشده بود. آنتونیو گوترش، دبیرکل سازمان ملل روز پنجشنبه اعلام کرد که ورود مجدد آمریکا «به خودی خود بسیار مهم است». کریستینا فیگورس، دبیر اجرایی پیشین کنوانسیون تغییرات آب‌وهوایی سازمان ملل متحد گفته است: «این یک پیام سیاسی است که از سوی دولت بایدن ارسال شده است.» خانم فیگورس یکی از افراد پیشگامی است که در انعقاد توافقنامه پاریس در سال 2015 به منظور این‌که کشورها اهداف خود را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای تعیین کنند، نقش مهمی را ایفا کرده بود.
به گفته او، یکی از ترس‌هایی که پس از ترک توافقنامه پاریس وجود داشت، این بود که کشورهای دیگر هم از آمریکا پیروی کنند و از این توافقنامه خارج شوند، اما هیچ‌یک این کار را نکردند. او می‌گوید که مسئله اصلی چهار سال بی‌عملی دولت آمریکا در زمینه آب‌وهوایی بود. گرچه شهرها و ایالت‌ها و مشاغل آمریکایی همچنان برای کاهش گازهای گلخانه‌ای تلاش می‌کنند، اما این تلاش، بدون کمک دولت فدرال بوده است. فیگورس می‌گوید: «از منظر سنبلیک سیاسی، فرقی نمی‌کند که 100 روز یا 4 سال بی‌عمل بوده‌اید. موضوع بر سر تعداد روزها نیست. این یک نماد سیاسی است که بزرگ‌ترین اقتصاد دنیا، از گام برداشتن در زمینه تغییرات آب‌وهوایی اجتناب کرده است. ما زمان زیادی را از دست داده‌ایم.»
«اینگر آندرسن»، مدیر برنامه محیط زیست سازمان ملل گفته است که ایالات متحده آمریکا باید رهبری خود را به بقیه جهان ثابت کند، و شک ندارد که آمریکا با کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای خود به اندازه‌ای که معین کرده، این رهبری را به جهان ثابت می‌کند. دولت بایدن قول داده که این اهداف را تا پیش از اجلاس سران در ماه آوریل اعلام کند. گوترش گفته است: «امیدواریم که آن‌ها به میزان قابل توجهی، متعهد به کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای شوند و به یک نمونه برای سایر کشورها تبدیل شوند.»
تاکنون 189 کشور، از جمله چین، به عنوان بزرگ‌ترین منتشرکننده گازهای گلخانه‌ای، قول داده‌اند تا در اوایل قرن جاری (2050) انتشار کربن را به صفر برسانند. هند نیز به عنوان سومین کشور تولیدکننده دی‌اکسید‌کربن، این توافقنامه را امضا کرده است. پروفسور «ناتان هولتمن»، استاد محیط زیست دانشگاه مریلند که بر روی اهداف دولت اوباما در معاهده اقلیمی پاریس کار می‌کرد، گفته سات که انتظار دارد اهداف تعیین شده برای کاهش انتشار دی‌اکسید‌کربن برای سال 2030، بین 40 تا 50 درصد سطح پایه سال 2005 باشد. یک هدف بین‌المللی طولانی‌مدت که در توافقنامه پاریس گنجانده شده، حفظ گرمایش زمین، کمتر از 2 درجه سانتی‌گراد بالای سطح پیشاصنعتی است. تاکنون جهان افزایش 1.2 درجه سانتی‌گرادی را تجربه کرده است.
خبرگزاری سی.بی.اس.نیوز، به نقل از انستیتوی «منابع جهانی» گزارش داده که توافقنامه پاریس که در ابتدا توسط 175 کشور امضا شد، حالا به تایید 189 کشور رسیده است. این کشورها 97 درصد گازهای گلخانه‌ای کره زمین را منتشر می‌کنند. کشورهای امضا‌کننده این توافقنامه، با تامین مالی برنامه‌های مرتبط با هدف خنثی‌سازی کربن و رساندن تولید کربن به صفر تا سال 2050، موافقت کرده‌اند. دی‌اکسیدکربن، یکی از گازهای گلخانه‌ای است که باعث حبس شدن حرارت در اتمسفر می‌شود و در نهایت، دمای کره زمین را بالاتر می‌برد. کشورهایی که این توافقنامه را امضا کرده‌اند، باید اهدافی را برای خود تعیین کنند و برای رسیدن به آن اهداف، تلاش کنند. هر دولتی، مسئول تلاش برای رسیدن به هدف مشخص شده برای کاهش تولید کربن کشور خود است. با این حال، حتی کشورهای کوچک هم در این توافقنامه مشارکت داده شده‌اند. کشورهایی که مسئول تولید و انتشار درصد کمی از گازهای گلخانه‌ای در سطح جهان هستند اما بیشترین اثرات تغییرات آب‌وهوایی را مثل بالا آمدن سطح دریاها احساس می‌کنند.
فقدان استانداردهای اجباری، توافقنامه آب‌وهوایی پاریس را منحصربه‌فرد می‌کند. این توافقنامه خصوصا با توجه به پروتکل 1997 کیوتو طراحی شده است؛ پروتکلی که فقط شامل 36 کشور بود و در نهایت نیز موفق به کاهش میزان قابل توجه انتشار جهانی گازهای گلخانه‌ای نشد.
زمانی که آمریکا در سال 2016 این توافقنامه را امضا کرد، در اولین هدف خود متعهد شد که تا سال 2025، یعنی در 10 سال نخست توافقنامه پاریس، میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را حدود 26 تا 28 درصد کاهش دهد. «تاد استرن» فرستاده ویژه سابق ایالات متحده آمریکا در زمینه تغییرات آب‌وهوایی و رئیس هیات مذاکره‌کننده دولت اوباما در توافقنامه پاریس به سی.بی.اس.نیوز گفته که برای آمریکا در آن زمان بسیار مهم بود که یک هدف بلند پروازانه را اعلام کند و مثال خوبی برای سایر کشورها شود. به گفته استرن، «برخی از کشورها اهداف واقعا ساده‌ای را انتخاب کردند و سپس وقتی به آن اهداف رسیدند، دوباره راه خود را پیش گرفتند. ما اما رویکرد مقابل آن را انتخاب کردیم.» استرن گفته بود که اگر یک دموکرات جایگزین پرزیدنت اوباما شود، آمریکا راه خود را به سوی اهداف تعیین شده برای سال 2025 می‌پیماید. به گفته او اما پس از انتخاب ترامپ و خروج دولت او از این توافق‌نامه، پیام گیج‌کننده‌ای به جامعه بین‌المللی داد. با این حال به نظر می‌رسد که کرونا نیز به داد دولت بایدن آمده است. گزارش مشترک شورای تجارت برای انرژی پایدار و مجمع اقتصادی بلومبرگ، نشان می‌دهد که در یک سال گذشته به واسطه شیوع ویروس کرونا، ایالات متحده آمریکا شاهد کاهش 9 درصدی انتشار گازهای گلخانه‌ای بوده است.
حالا همه چشم‌ها به دولت جدید آمریکا دوخته شده است. این‌که رئیس این دولت نشان بدهد تا چه اندازه به حرف‌هایی که پیش از انتخابات در مورد تغییرات آب‌وهوایی می‌زد، عمل می‌کند.