سایت خبری پیام ما آنلاین | دوچرخه در ایران قدیم

دوچرخه در ایران قدیم





۲ مرداد ۱۳۹۵، ۴:۱۶

دوچرخه در ایران قدیم

اولین دوچرخه توسط ناصرالدین شاه قاجار از اروپا وارد ایران شد. این وسیله نقلیه، نزد تهرانیان قدیم به «مرکب شیطان» معروف بود، زیرا اعتقاد عوام این بود که مرکب توسط شیاطین و پریان حرکت می کند و کسی نمی تواند، روی دو چرخ حرکت کند. عوام می گفتند اگر کسی مرکبی را نگه ندارد دیگر نمی تواند خودش را نگه دارد، پس چگونه می تواند یکی را هم بالای خود بنشاند و راه ببرد و کسانی که سوار بر این وسیله محیرالعقول می شوند و پیچ و تاب می خورند، «بچه شیطان» هستند. سالمندان زمانی که دوچرخه را در گذرها و خیابان ها می دیدند، مثل این که غول یا آل را دیده باشند، فوراً زیر لب بسم الله می گفتند.
اولین دوچرخه سازی
اولین دوچرخه ها از مارک های «هرکوس»، «رالی»، «بی .اس.آ» و «بیرمنگام» ساخت انگلستان بود. قیمت بهترین، بادوام ترین و خوش رکاب ترین نوع دوچرخه از ۱۰ تومان شروع می شد و به ۱۵ تومان می رسید که قیمت لوازم اضافی آن از جمله، قاب، ترک بند، بوق و امثال آن شامل دو تومان می شد. با رواج دوچرخه، دکان هایی برای فروش و تعمیر دوچرخه باز شد. کرایه دوچرخه ساعتی ۱۰شاهی بود و پنچرگیری هم ۱۰شاهی، روغن کاری دو شاهی و دیگر تعمیرات که شامل جوش کاری، شکست و بست، پره بندی ها، شل و سفت کردن زنجیر بود، روی هم پنج، شش قران می شد.
عمومیت دوچرخه
خرید و کرایه دوچرخه در ابتدا برای تفریح و وسیله بازی پسران پولدار محسوب می شد. اما کم کم دوچرخه از جنبه تفریحی خارج و اسباب کاسبان دوره گرد، دست فروشان و تعمیرکاران قفل و کلید شد. اکثر دوچرخه سواران، حمال های ماست و حاملان چلوکباب بودند که تغارهای ماست را بر سر نهاده و سوار دوچرخه شده و به سرعت خود را به مقصد می رساندند یا شاگرد چلو پلوهایی که ظروف غذا را در مجمع می چیدند و با سرعت رکاب می زدند تا غذا را داغ به مشتری برسانند.
نظامنامه و دوچرخه سواری
با افزایش دوچرخه سواران، بر حسب پیشنهاد اداره تشکیلات نظمیه و تصویب وزارت داخله در ۲۳ مرداد ۱۳۰۵، نظامنامه دوچرخه سواری در ۲۰ ماده در روزنامه های کثیرالانتشار تهران به چاپ رسید. به موجب این نظامنامه، احدی بدون جواز تصدیق نمی توانست با دوچرخه در شهر و حومه حرکت کند. اشخاص زیر ۱۳ سال مطلقا حق سواری نداشتند و از ۱۳ تا ۱۸ سالگی کرایه کردن دوچرخه ممنوع بود. طبق این نظامنامه دوچرخه ها باید دارای بوق و زنگ باشند تا صدای آن ها تا فاصله ۵۰ ذرع شنیده شود و از غروب آفتاب چراغ جلوی دوچرخه با نور سفید تا ۱۰ ذرع از مسافت را روشن کند و چراغ عقب با نور قرمز روشن باشد. همچنین دوچرخه سوارها باید در محل های پرجمعیت، سر پیچ ها و محل تلاقی خیابان ها آهسته حرکت کنند و مجاز نیستند به هیات اجتماع وارد شوند مگر اینکه پشت سر هم و به فواصل معین باشد، حرکت از میان دسته های پیاده، سواری در پیاده رو و مسابقه در خیابان ها ممنوع است و اگر کسی قصد مسابقه دارد باید در نقاط مخصوص مسابقه دهند و از قبل نظمیه را مطلع و کسب اجازه کنند.
سواری دو نفر یا بیشتر یا سوار کردن اطفال و نمایش دادن روی دوچرخه و حمل اشیا در یک دست ممنوع است. دوچرخه سواران در نقاط پرجمعیت مجاز نیستند دو دست خود را از دسته دوچرخه بردارند و تعلیم دادن دوچرخه سواری در این نقاط ممنوع است.(برگرفته از سایت بیتوته)

به اشتراک بگذارید:

برچسب ها:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *