سایت خبری پیام ما آنلاین | دانش بومی به منظور تامین آب در مناطق خشک

دانش بومی به منظور تامین آب در مناطق خشک





۱۸ اردیبهشت ۱۳۹۵، ۲۲:۵۱

دانش بومی به منظور
تامین آب در مناطق خشک

مهدیه عبدالله بخت

موضوع استفاده بهینه از آب باران که اصلی ترین منابع آب هر کشور و ناحیه ای می باشد. در کلیه نقاط دنیا مورد توجه جدی قرار گرفته است وتلاش های بسیار و سرمایه گذاری های کلانی که از سوی مجامع بین المللی و دولت های محلی برای توسعه آن به عنوان راه حل مقابله با خشکی وخشکسالی در حال انجام بوده وهست وخواهد بود.
از آنجا که بارندگی ولو به مقدار کم تقریبا در همه جا اتفاق می افتد و قبل از اینکه به سیلاب تبدیل شود و یا در مسیر جریان خود دچار آلودگی گردد به کمک روش های استفاده بهینه از آب باران می تواند، جمع آوری و ذخیره آب باران برخلاف سیستم های بزرگ ومتمرکز مانند سدها، نیاز به سرمایه گذاری زیاد و فن آوری پیشرفته ای ندارد. سیستم استحصال آب باران دارای فن آوری ساده ای و در ابعاد کوچک قابل اجرا می باشد.
به همین دلیل از این روش در همه جا می توان استفاده کرد و دیگر مشکلی تحت عنوان بی آبی وانتقال آب از فواصل دور با صرف هزینه های کلان پمپاژوانتقال وجود نخواهد داشت. با این روش می توان اراضی زیادی صرف نظر از دوری ونزدیکی به سایر منابع آبی به زیر کشت محصولات آبی برد وتعداد زیادی نیروی کار را جذب نموده و زمینه اشتغال زایی گسترده ای را فراهم نمود. از گذشته ساکنان آفریقا وآمریکا، چین و خاورمیانه را به ایجاد شیوه هایی به صورت جمع آوری روان آب ها و هدایت به مخازنی از پیش ساخته و ذخیره آن جهت مصرف در دوره خشکسال و یا تزریق و نفوذ دادن باران به دورن زمین برای افزایش میزان رطوبت خاک و کاهش نیاز آبی محصولات وادار نموده بود.
سیستم های استحصال آب باران شیوه ای است که بسته به ناحیه اقلیمی مقدار بارش، فعالیت اقتصادی و آب مورد نیاز در نواحی مختلف متفاوت است. ذخیره روان آب ها در طول ماههای بارشی در نواحی خشک و نیمه خشک بر مکان هایی به نام آب انبار از قدیم انجام می گرفته است و دارای سابقه ای طولانی تاریخی و سنتی در نقاط مختلف دنیا و کشورمان است. آب، این مایه حیات در همه جا به وفور یافت نمی شود. و منابع آب در بسیاری کشورها محدود است. غیر از تشویق برای کاهش مصرف و بهینه ساختن سیستم های توزیع، تلاش برای ذخیره سازی آب باران برای مصارف خانگی راه حل جایگرینی است که بعضی از کشورها از جمله استرالیا به آن روی آورده اند. استرالیا کشوری که بخش اعظم خاک آن خشک و نیمه خشک است.
برای تامین آب 23 شهر کوچک و بزرگ با یک آب خیز مصنوعی از طریق آسفالت کردن سطحی به وسعت 240 هکتار با نرمال بارشی 400 میلی متر توانسته است از طریق جمع آوری بارش نزولات جوی بر سطح 240 هکتار و هدایت آن به مخزنی سرپوشیده آب مورد نیاز این شهرها را تامین کند. هندوستان، آفریقای جنوبی و برخی کشورهای اروپایی و آمریکایی تاسیساتی مدرن در خصوص ذخیره باران برای مصارف شرب، کشاورزی و صنعتی دارند. بهره گیری از فن استحصال آب مزایای زیادی به همراه دارد که از آن جمله می توان به موارد زیر اشاره کرد:
کاهش اتکا به سیستم های متمرکز آب رسانی از سد یا چاه و در نتیجه امکان تامین آب برای بهره بردارانی که به این منابع دست رسی ندارند.
1- عدم آلودگی ناشی از اختلاط انواع پساب و گل آلودگی حاصل از فرسایش آب راهه ای که غالبا در پایین دست حوضه های آبخیز اتفاق می افتد.
2- امکان تامین آب ساکنان مناطق دور افتاده که به منابع آبی معمول از قبیل چاه دست رسی ندارد.
3-بهره برداری از یکی از مهم ترین منابع آبی کشور که با وجود قابلیت های قابل توجه به دلیل پراکندگی و کوچک بودن حوضه های آبخیز مربوطه امکان مهارشان با احداث سدهای بزرگ امکان پذیر نمی باشد.
4-مشارکت گسترده مردم بومی منطقه در مراحل طراحی، اجرا و نگه داری سیستم های مذکور
5- حفظ و احیای سازه های سنتی که در گذشته نیز به همین منظور و جهت استحصال آب باران احداث شده اند.
6- از آن جایی که کمبود آب در مناطق خشک یک بحران جدی و مداوم است لذا لازم است ساکنان این مناطق اطلاعاتی در خصوص ذخیره و مصرف بهینه آب داشته باشند.
برای رسیدن به این منظور استحصال آب به عنوان هدفی اقتصادی و مفید مطرح می شود. و کسب اطلاعات دقیق درباره سیستم های گوناگون جمع آوری آب و همچنین روش های مربوط به آن از نیازهای عمده این مبحث می باشند.

به اشتراک بگذارید:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *