«سارا لیسی»(Sarah Lacy)، انسان‌-زیست‌شناسان دانشگاه دلاور و «کارا اوکوباک» (Cara Ocobock) از دانشگاه نوتردام، می‌گویند که زنان «‏‏برای فعالیت‌های استقامتی مانند شکار مناسب‏‏ هستند» و شواهد کمی از ماقبل تاریخ برای حمایت از عدم حضور آنها در شکار وجود دارد.‏

لیسی و اوکوباک نظریهٔ قدیمی و البته تأثیرگذار «مرد شکارچی» را به چالش می‌کشند. این نظریه برای اولین بار در دهه 1960 توسط انسان‌شناسان مردی مطرح شد که جنسیت خود را از نظر فکری و جسمی برتر می‌دانستند.‏

‏لیسی ‏‏می‌گوید‏‏ که زنانی در دهه‌های ۱۹۷۰ تا ۱۹۹۰ بودند که در برابر این موضوع، مقالاتی را منتشر کردند «اما کار آنها به انتقادها یا رویکردهای فمینیستی تقلیل پیدا کرد. ما می‌خواستیم هر دو استدلال‌هایی را که قبلاً انجام داده بودند، به عقب برگردانیم و همهٔ چیزهای جدید را به آن اضافه کنیم.»
 

لیسی و اوکوباک با ‏تجزیه و تحلیل داده‌ها دربارهٔ دوران پارینه سنگی، دوره‌ای که تاریخ بشر را تا زمان ظهور کشاورزی پوشش می‌دهد، استدلال می‌کنند که شواهد بسیار کمی از تفکیک جنسیتیِ شغلی در این دوره وجود دارد.‏

‏آنها می‌گویند شواهدی که از ابتدا برای حمایت از نظریهٔ مردان به‌عنوان شکارچی استفاده می‌شد (مانند ابزارسازی، استفاده از سنگ چخماق یا پرتاب نیزه)، می‌توانند به‌راحتی توسط زنان انجام شوند.‏ ‏علاوه بر این، اسکلت‌های مرد و زن به‌جا مانده، هر دو با ‏‏سلاح‏‏ و ‏‏وسایل شکار بزرگ‏‏ دفن شده‌اند که نشان‌دهندهٔ عدم وجود سلسله مراتب اجتماعی بر اساس جنسیت است. همین بقایای انسان نیز الگوهای آسیب بدنی مشابهی را ‍در خود دارند و علی‌رغم اینکه بدن مردان نشانه‌های واضح‌تری از پرتاب مکرر وسایل شکار را نشان می‌دهند، اما این موضوع به‌معنای حذف زنان از شکار با تکنیک‌های دیگر نیست.
 

‏حتی در دوران مدرن، شواهد کافی وجود دارد که نشان می‌دهد در قبایل شکارچی اغلب نقش شکار بین جنسیت‌های مختلف تقسیم شده است. ‏به‌عنوان مثال، در اوایل سال جاری میلادی، یک ‏‏مطالعه‏‏ نشان داد که شواهد به‌دست آمده از نزدیک به ۸۰ درصد جوامع شکارچی-گردآور فعال در قرن گذشته، شکار زنان را نشان می‌دادند. علاوه‌براین، در میان جوامعی که شکار بزرگترین منبع تأمین غذا است، زنان در ۱۰۰ درصد موارد در شکار شرکت می‌کنند.‏ مادران در این جوامع، ‏به‌جای ماندن در اردوگاه برای مراقبت از کودکان، اغلب فرزندان خود را در هنگام شکار یا ماهیگیری همراه خود می‌برند.
 

‏به‌عنوان مثال، ‏‏زنان «اگتا‏‏» در فیلیپین دارای استراتژی‌های منحصر به‌فرد و سلاح‌های خاصی برای شکار حیوانات هستند که به‌طور قابل توجهی با تکنیک‌های شکار مردان متفاوت است. ‏با این حال، هر دو جنس زمانی مساوی را صرف ردیابی یا شکار طعمه می‌کنند و زنان حتی این کار را در هنگام قاعدگی یا حمل نوزادان شیرده نیز انجام می‌دهند. ‏این ایده که بدن زنان برای شکار مجهز نیست یا آنها قادر به شکار نیستند، به‌ویژه جعلی است. 

لیسی و اکوبوک ‏در یک مقاله حمایتی که بر فیزیولوژی انسان تمرکز دارد، ‏‏استدلال می‌کنند‏‏ «زنان در فیزیولوژی ورزش و مطالعات پزشکی ورزشی به‌شکل تأسف‌باری کمتر مورد توجه قرار می‌گیرند.» ‏در واقع، یک ‏‏مطالعه‏‏ٔ اخیر نشان داد که تنها 34 درصد از شرکت‌کنندگان در تحقیقات ورزشی و فعالیت بدنی زن بودند.‏ ‏علاوه‌براین، ‏‏فقط 3 درصد از مطالعات‏‏ در مورد عملکرد ورزشی انسان، زنان را به‌تنهایی در نظر می‌گیرند.‏
 

این ‏نویسندگان تفاوت‌های بیولوژیکی واقعی بین مردان و زنان را انکار نمی‌کنند اما استدلال می‌کنند که این تفاوت‌ها اغلب نادیده گرفته می‌شوند، مورد مطالعه قرار نمی‌گیرند یا اشتباه تفسیر می‌شوند تا با کلیشه‌های مدرن هماهنگ شوند. ‏به‌عنوان مثال، بدن زنان برای فعالیت‌های استقامتی شدید به‌عنوان یک مهارت کلیدی مورد نیاز برای شکار حیوانات بزرگ، مناسب‌تر است. حتی اگر به‌طور متوسط، زنان در مقایسه با مردان سرعت و قدرت بدنی کمتر داشته باشند، مه‌معنای آن نیست که سهم فیزیکی‌شان بی‌فایده است.‏

‏جوامع شکارچی-گردآور در دوران پارینه‌سنگی کوچک و احتمالاً تحت سلطهٔ زنان بوده‌اند و به‌نظر می‌رسد که اعضای آن در پذیرش نقش‌های کاری، مجبور به انعطاف‌پذیری بوده‌اند چون در آن شرایط هیچ دستی نمی‌توانسته بیکار بماند.

لیسی و اکوبوک استدلال می‌کنند: «فرضیه‌های نقش جنسیتی محققانی که جهان‌بینی‌های آنها در پدرسالاری اخیر غربی قرار دارد، نباید به‌عنوان سازمان اجتماعی پیش‌فرض برای افرادی که ۱۰۰هزار سال پیش یا بیشتر زندگی ‏‏می‌کرده‌اند پذیرفته شود.» 

آنها می‌گویند: «در گذشته همهٔ جنسیت‌ها به‌طور مساوی به زندگی و بقا کمک کرده‌اند و تحقیقات پیش‌رو باید این را به‌عنوان پیش‌فرض در نظر بگیرد.» ‏

 

متن اصلی این گزارش با عنوان One of The Biggest Hunter-Gatherers Myths Is Finally Getting Debunked روز اول آذرماه در «ساینس الرت» (Science alert) منتشر شد. این گزارش بر اساس دو مقالهٔ علمی که هر دو در «امریکن آنتروپولوژیست» (‏‏American Anthropologist‏‏) منتشر شده‌اند، نوشته شده است.‏