در همین روزهایی که شاخص آلودگی هوا سر به فلک کشیده و هوا برای کودک و پیر و جوان ناسالم شده، فریدون عباسی، رئیس‌ کمیسیون‌ انرژی مجلس در یک برنامه تلوزیونی (نقل به مضمون) گفته چه اشکال دارد مازوت بسوزانیم؟ آقای عباسی گفته است: «سوزاندن مازوت بد نیست. کشورهای دیگر از ایران مازوت می‌خرند که با آن برق تولید کنند. کشورهای دیگر ذغال سنگ هم می‌سوزانند. می‌خواهند اشتغال ایجاد کنند رفاه خودشان مد نظرشان است و کاری هم به گازهای گلخانه‌ای ندارند این اتفاقی است که در کشورهای بزرگ و درجه یک دنیا هم روی می دهد».
به زبان دیگر آقای عباسی بر این نظر است چون برخی به قول ایشان «کشورهای درجه یک جهان» با شعار اشتغال‌زایی به بیراهه می‌روند چرا ما نرویم؟ طرفداران سدسازی و انتقال آب بین حوضه ای هم مشابه همین استدلال را دارند.
آنها می‌گویند چین و آمریکا این همه سد ساخته‌اند چرا ما نسازیم؟ کشورهای خلیج فارس این همه آب شیرین کن نصب کرده‌اند چرا ما نکنیم؟ گویی اجرای چنین طرح‌هایی فی نفسه عملی مثبت است و چگونگی اجرا و پیامدهای آن‌ها چندان اهمیتی ندارد. هر آدم عاقلی که کمی از محیط زیست سر در بیاورد،

با تماشای دو دقیقه از گفت‌وگوی آقای عباسی با تلویزیون حساب کار دستش می‌آید که رییس کمیسیون انرژی مجلس به مسایل انرژی و محیط زیست چه نگرشی دارد.
مشت نمونه خروار است. از همین یک گفت‌وگو می‌توان مطمئن شد که نباید به صاحب چنین نگرشی دل بست تا مسیر قانون‌گذاری کشور را به نفع محیط زیست هدایت کند. هر چه باشد این یک نشانه از جریانی است که با ادعای «به فکر مردم بودن» مجلس را در اختیار گرفته است. البته اگر از برخی تفاوت‌های جزیی چشم‌پوشی کنیم، توجه به محیط زیست و فهم اولویت‌های آن همچنان برای جریان‌های سیاسی کشور یک شوخی بزرگ است، حتی اگر با دستاویز قرار دادن آن از مردم رای ستانده باشند. با این حال آقای عباسی و همفکران او در ایران و جهان همچنان به مدافعان محیط زیست با نگاهی عاقل اندرسفیه پوزخند می‌زنند که: «شما زیادی فانتزی فکر می‌کنید».