متروپل به یکباره و ناگهانی فرو نریخت. این بنای پر هیبت اما توخالی از مدت‌ها قبل آرام آرام مهیا می‌شد تا آوار شود بر سر شهر؛ درست از همان زمان که ترکیب بتن و آهن گلوی خیابان‌های تنگ و باریک مجاورش را می‌فشرد و مدام از زمین ارتفاع می‌گرفت تا صدای هیچ آژیر خطری به گوشش نرسد. متروپل از همان ابتدا و به گفته بسیاری از مهندسان و کارشناسان کج می‌رفت تا به مقصد نرسد. متروپل بغض و فریاد حبس‌شده در گلوی شهر بود که بر سر مردمان بی‌گناه و مظلومش آوار شد. شهری که بوی تعفن سرمایه‌های بی‌بنیاد از فاضلاب‌هایش بیرون زده بود. شهری که ورم کرده بود از رانت‌های مکرر. فساد اداری و اقتصادی. شهری که برای بسیاری از مسئولین بی‌مسئولیتش مهم نبود چند طبقه بیشتر چگونه می‌تواند جان شیرین همشهری‌هایمان را دو دستی ببلعد…

کارگران مظلوم را زیر خود دفن کند و آبادان پر شود از حجله عزای جوانان خود. این خاموشی و سکوت در قبال زیر پا گذاشتن این حجم از بی قانونی در راستای منافع شخصی بخشی مهم از آوار متروپل بود. ریزش متروپل روشنی آفتاب بود در خرداد آبادان. همین‌قدر واضح و روشن. اینکه چرا ساخت چنین بنای عظیمی در خیابانی که حتی ماشین آتش‌نشانی در آن راه به مقصد نمی‌برد. اینکه چرا در شهری مثل آبادان با شرایط خاص جغرافیایی اجازه ساخت بنایی بالغ بر ده طبقه صادر می‌شود. اینکه در ساختمان متروپل از چه نوع مصالحی و با چه کیفیتی استفاده شده و اینکه چرا در ساخت چنین بنایی با نبود نظارت کافی مواجه می‌شویم، همه سوالاتی است که باید قبل از آوار شدن متروپل بر سر مردمان شهر بررسی و تخلفات آن به جدیت پیگیری می‌شد تا امروز شاهد چنین فاجعه تلخی نباشیم.
آبادان نه تنها امروز با ریزش متروپل بلکه سال‌هاست زیر انباشت فساد ناشی از ثروت و قدرت دفن شده است، زیر رنگ و لعاب پرزرق و برق حاصل از رانت. لابی‌گری در راستای منافع شخصی سال‌هاست که طبقه فرودست آبادان را محصور آوار خود کرده است. سقوط متروپل نمادی بود عینی و حقیقی از حجم عظیمی از بی‌مسئولیتی و بی‌مبالاتی؛ معضلی که می‌تواند زنگ خطری جدی باشد برای فرو ریختن آوارهای اخلاقی و انسانی در آبادان.