اجلاس گلاسکو، هرچند یکی از مهم‌ترین اجلاس‌های موجود است اما باید بدانیم شرایط سیاسی کشور برای اینکه به درستی وارد عمل شویم، مناسب نیست. کشورهایی چون ایران با حضور در چنین اجلاسی و برای حرکت به سمت اقتصاد سبز و کاهش انتشار آلاینده‌ها نیازمند کمک‌های بین‌المللی هستند اما در شرایط فعلی امکان سرازیر شدن این کمک‌ها به ایران وجود ندارد و در نتیجه اینکه در چه سطحی وارد عمل می‌شدیم تفاوتی ایجاد نمی‌کرد. این در حالی است که در نشست‌هایی از این دست، کمک‌های فراوانی برای حرکت به سمت اقتصاد سبز و کاهش انتشار کربن انجام می‌شود که با توجه به شرایط، ما امکان دریافت آنها را نداریم.

فارغ از این موارد اما نباید فراموش کرد که در سیاست‌های کلان کشور هم برنامه‌ای برای مهار انتشار کربن و حرکت به سمت کاهش آن دیده نمی‌شود. همین هم نکته‌ای است که بیش از پیش حضور ایران را دچار چالش و تردید می‌کند.
از سوی دیگر از جمله مواردی که در داخل کشور برای کاهش کربن باید به آن توجه شود، اما مورد بی‌توجهی قرار گرفته، مسئله اتلاف انرژی است. در ایران به‌خاطر ارزان بودن انرژی، نه در صنایع و نه در ساختمان‌سازی به مسئله استفاده از انرژی‌های پاک توجه نمی‌شود و در سیاست‌های کلان کشور هم این مورد سالیان سال است که مورد بی‌توجهی قرار گرفته. در این شرایط امید به مهار مشکلات فعلی در این حوزه دور از دسترس‌تر از همیشه است. با این همه آنچه ایران باید در اجلاس فعلی بر آن تاکید کند این است که از کشورهای دیگر بخواهد تا کمک‌های موجود در راه کاهش گازهای گلخانه‌ای و مقابله با اثرات سو‌تغییر اقلیم به دور از ساز و کارهای تحریمی و از کانال جداگانه‌ای به ایران برسد و به نظر می‌رسد این رایزنی می‌تواند یکی از اصلی‌ترین فعالیت‌های تیم ایران در اجلاس گلاسکو باشد.