پارک خطی بلو‌ریج به عنوان طولانی‌ترین پارک خطی آمریکا 755 کیلومتر وسعت دارد و پارک ملی شناندوا (Shenandoah National Park) در ویرجینیا را به پارک ملی (Great Smoky Mountains) در کارولینای شمالی وصل می‌کند. پارک بلو ریج همانند بسیاری از پارک‌های ملی آمریکا برای 34 جنگل‌بان موقعیت شغلی فراهم کرده است. با اینکه در سال 2018، 14 میلیون و هفتصد هزار نفر گردشگر به این پارک آمده‌اند اما تعداد نیروهای جنگل‌بان این پارک 12 درصد کاهش داشته است.

نیل لوبری، جنگل‌بان و حراست ارشد پارک بلو ریج در گفت‌وگو با روزنامه یو‌اس‌ای تودی می‌گوید که پارک‌های ملی آمریکا به جنگل‌بان‌های بیشتری نیاز دارد.
جنگل‌بان‌ها سالانه هزاران تماس تلفنی و درخواست برای خدمات، از دزدی و سرعت بالای خودروها گرفته تا تجاوز و قتل دریافت می‌کنند. سال 2018 در پارک بلو ریج 20 مورد مرگ و میر اتفاق افتاده که دلیل بیشتر آنها به حوادث ناشی از برخورد وسایل موتوری و خودکشی است.
جنگل‌بان‌های دیگر به این روزنامه می‌گویند از هر منبعی که می‌توانند استفاده می‌کنند.
برخی از جنگل‌بان‌ها می‌گویند سعی می‌کنند از تمام منابعی که در دسترس دارند استفاده کنند. برخی از پارک‌ها از داوطلبان بیشتری کمک می‌گیرند در حالی که پارک‌های دیگر از دوربین‌های نظارتی یا متصدیان قطار در عملیات امداد و نجات کمک می‌گیرد.
این در حالی است که تعداد جنگل‌بان‌های مشتاق به کار در پارک در طول 20 سال از 37 نفر به 32 نفر رسیده است.
کلیتون جردن، مسئول استخدام جنگل‌بان‌ها در پارک Great Smoky می‌گوید که ما افرادی را استخدام می‌کنیم که با علاقه این کار سخت را انجام دهند.
فکر می‌کنند جنگل‌بان‌ها، پلیس «واقعی» نیستند
سازمان پارک‌های ملی آمریکا جنگل‌بان‌ها را به چند دسته تقسیم می‌کند؛ داده‌ها نشان می‌دهند سازمان پارک‌های ملی آمریکا 1700 جنگل‌بان مسلح را در استخدام خود دارد که مسئولیت آنها از جریمه کردن بازدیدکنندگان گرفته تا انجام تحقیقات مربوط به قتل و مرگ و میر در داخل مرزهای پارک‌ها را برعهده دارند. آنها با جنگل‌بانان غیرمسلح که همان کلاه رنجرها، شلوار خاکی‌رنگ و یونیفرم‌های سبز دارند متفاوتند. رنجر‌های حراست هم با پوشیدن زره حفاظتی بر تن، اسلحه، شوکر، اسپری فلفل، باتوم و دستبند حمل می‌کنند.
پال برکوویتز، جنگل‌بان بازنشسته که در زمینه اعمال قانون در پارک‌ها تخصص دارد می‌گوید که با اینکه تجهیزات این جنگل‌بان‌ها با یکدیگر متفاوت است اما مردم عموما تفاوت جنگل‌بان‌ها را تشخیص نمی‌دهند.
به گفته برکوویتز، جنگل‌بان‌ها نسبت به دیگر افرادی که مسئول اجرای قانون هستند با چالش‌های بیشتری روبه‌رو می‌شوند. او می‌گوید: «مردم تصور می‌کنند که جنگل‌بان‌ها پلیس “واقعی” نیستند و به همین علت مردم فکر می‌کنند مجبور نیستند به حرف آنها گوش دهند».
تا سال 1976، جنگل‌بان‌های پارک‌های ملی آمریکا همان پلیس محسوب می‌شدند که می‌توانستند اسلحه حمل کنند و از تهدید و فشار استفاده کنند. قبل از آن دوران، قوانین خاصی برای اعمال زور وجود نداشت. اما پرونده‌های دهه 20 و 30 میلادی شامل گزارش‌هایی است که در آنها جنگل‌بان‌ها به قاچاقچیان شلیک کرده‌اند و شکارچیان غیرمجاز را مورد ضرب و شتم قرار داده‌اند. برکوویتز می‌گوید برخی از ماموران قانون برجسته‌ای که به جنگل‌بانی علاقه داشتند از استیصال شغل خود را ترک کرده‌اند. او توضیح می‌دهد: «استعداد و توانایی‌های آنها مورد توجه قرار نگرفت؛ چه در مسائل مالی و تشویقی و چه در مسائل غیر مالی که برای انجام وظایف خود نیاز به حمایت داشتند».
جنگل‌بان‌ها، راهنما شدند
بعد از جنگ جهانی دوم تصویر جنگل‌بان‌ها شروع به تغییر کرد. همانطور که پارک‌های ملی به ویژه میان گردشگران سفیدپوست طبقه متوسط و متوسط رو به بالا محبوب‌تر شدند، سازمان پارک‌های ملی آمریکا به این نتیجه رسیدند که این گردشگران تصور می‌کنند جنگل‌بان‌ها، ماموران قانونی به شدت مسلح هستند. ناظران پارک‌ها برای مقابله با این موضوع جنگل‌بان‌ها را تشویق کرد تا به عنوان راهنما به گردشگران نزدیک شوند تا نقش اعمال قانون آنها کمرنگ‌تر شود. علاوه بر آنها ساخت برنامه‌های سرگرمی مثل کارتن یوگی و دوستان در پارک جلی‌استون در دهه 50 و 60 میلادی که جنگل‌بان‌ها را کمی بدشانس نشان می‌دهند. (در کارتن یوگی و دوستان جنگل‌بان اسمیت، تمام مدت به دنبال گرفتن یوگی است که سبدهای پیک‌نیک را می‌دزد). با این همه بعد از وقوع شورش‌های پارک یوسمیتی،‌ هر چه برای نشان دادن چهره بی‌خشونت جنگل‌بان‌ها تلاش شده بود رو به نابودی رفت. در تابستان 1970، صدها زن و مرد جوان برای برگزاری جشن استقلال آمریکا در چمن‌های جنگل یوسمیتی دور هم جمع شدند. جنگل‌بان‌ها که برای بیرون راندن آنها با مقاومت روبه‌رو شدند، با باتوم و دسته تبر مردم را کتک زدند و این جمعیت بی‌سلاح را خون‌آلود و کبود رها کردند.
برای سازمانی که برای بدست آوردن شهرت دوستانه خود سال‌ها زحمت کشیده بود، این اتفاق بسیار شرم‌آور بود. در نهایت کنگره آمریکا قانون 1976 را تصویب کرد که در آن جنگل‌بان‌های مسلح از غیرمسلح جدا و به بخش ویژه‌ای از سازمان پارک‌های ملی آمریکا تبدیل شوند. ایده اصلی آن بود که جنگل‌بان‌های مسلح آموزش‌های بهتری برای اجرای قانون و استفاده از زور و فشار ببیند اما نتیجه آن ایجاد شکاف میان سازمان پارک‌های ملی شد.
کشمکش کاهش بودجه پارک‌های ملی
تحقیقات بسیاری نشان می‌دهد که رفتار مردم زمانی که به‌وسیله مامور قانون بازداشت شده‌اند تاثیر بزرگی روی واکنش ماموران خواهد گذاشت. در دهه گذشته موارد بسیاری از جنگل‌بان‌هایی دیده شده که در برابر تخطی‌های ناچیز از زور و فشار شدید استفاده کرده‌اند.
پیش از همه‌گیری کرونا، با وجود آنکه میزان استفاده از پارک‌ها از سوی گردشگران افزایش پیدا کرده بود،‌ اما تعداد جنگل‌بان‌های مسلح پارک‌های ملی با کاهش همراه بود. فیل فرانسیس، سرپرست بازنشسته پارک‌های ملی می‌گوید که دوران سختی را سپری می‌کنیم. به گفته فرنسیس سرپرست‌های جدید باید تصمیمات سختی بگیرند چون پول کافی برای انجام هر اقدامی را ندارند. فرنسیس با این حرف‌ها، می‌پرسد: «آیا باید به پارک‌ها رسیدگی کرد؟ یا باید بودجه ماموران قانونی را بیشتر کرد یا مراکز گردشگری را اداره کرد؟» بررسی‌ها نشان می‌دهد که کاهش بودجه پارک‌های ملی آمریکا به همراه کشمکش‌های طولانی بر سر نقش مناسب ماموران مسلح در پارک‌های ملی آمریکا از دلایل اصلی کاهش نیروهای جنگل‌بانی شده است.
این در حالی است که نقش جنگل‌بان‌ها در خاموش کردن آتش‌سوزی‌های گسترده جنگلی در آمریکا را نباید نادیده گرفت. آنها برای خاموشی آتش‌سوزی‌های جنگلی و جلوگیری از گستردگی شعله‌ها در صف اول می‌ایستند. روزی 12 تا 13 ساعت کار می‌کنند تا با شلنگ‌های آتش‌نشانی آب‌پاشی کنند، با بیل و تبر کپه‌های کوچک‌تر را خاموش کنند و برای جلوگیری از فراگیرتر شدن آن چاه می‌‌کنند.