آموزش زیربنای توسعه است. راه رسیدن به توسعه همه‌جانبه و دستیابی به عدالت اجتماعی، تحقق عدالت اجتماعی است. عدالت آموزشی مهم‌ترین مولفه توسعه و نیاز جامعه امروزی و گمشده نظام تعلیم و تربیت کشور ماست. در قانون اساسی به صراحت درباره لزوم برابری و اجرای عدالت آموزشی تاکید شده است و مسئولان و سیاست‌گذاران فرهنگی درباره ضرورت آن بسیار سخن گفته‌اند؛ اما آنچه در واقعیت وجود دارد شکاف عمیق میان فرصت‌های آموزشی، فضاهای آموزشی و پرسنل آموزش و پرورش در شهرهای توسعه یافته و مناطق برخی از استان‌ها مانند سیستان و بلوچستان است. کمبود شش هزار کلاس درس و وجود مدارس خشتی، کپری، چادری، کانکسی (با وجود فعالیت‌های گسترده سمن‌ها و موسسه‌های خیریه مدرسه‌ساز)، استاندارد‌ نبودن سیستم‌های گرمایشی و سرمایشی…

کمبود بیش از ۱۰ هزار معلم و نامناسب بودن سطح آموزشی از مواردی است که رتبه برخورداری این استان را از سهم آموزش تنزل داده است. در روستاها و برخی شهرهای استان به کودکان و نوجوانانی برمی‌خوریم که با وجود حضور در کلاس های درس، قادر به خواندن و نوشتن نیستند.آموزگاران آن‌ها از میان دانش آموخته‌های ساده دانشگاه آزاد انتخاب شد آمد که هیچ گونه آموزشی ندیده‌اند و هیچ ارتباطی میان آن‌ها و آموزش و پرورش وجود ندارد و خدمات آن‌ها از سوی شرکت‌های پیمانکار، خریداری شده است.طی سال تحصیلی در جاده‌ها و راه های صعب العبور، دانش آموزان با پای پیاده، کیلومترها راه می‌روند و برای رسیدن به مدرسه و طی مسافت ۲۰کیلومتری، سوار ماشین‌های سوخت‌بر می‌شوند و بارها دچار حوادث و سوانح جاده‌ای شده‌اند و جان‌شان را از دست داده‌اند. از آنجا که در سند تحول نیز یکی از راهبردهای اصلی، بسط و گسترش عدالت آموزشی است، جا دارد برای تحقق و اجرای آن اقدامات موثری و عاجلی صورت پذیرد و با سرمایه گذاری فرهنگی و آموزشی برای مستعدترین و بهترین کودکان سرزمین‌مان، زمینه‌ساز رشد و توسعه آینده سازان میهن‌مان باشیم.