اصطلاح بوتولیسم دیگر بین مدیران باب شده. با هر همه‌گیری اولین گزینه‌ای که از زبان مسئولان شنیده می‌شود، بوتولیسم است. سال گذشته هم مرگ 43 هزار پرنده را به بوتولیسم ربط دادند و گفتند تالاب سمی شده. مشخص هم نکردند که با چه استناد و منطقی سم ریختن یک عده در تالاب باعث مرگ پرندگان می‌شود.
آن هم در تالابی که ده‌ها هزار مترمکعب آب دارد و هر سمی با هر غلظتی را خنثی می‌کند. امسال این بهانه را نداشتند، اما باز هم دست روی بوتولیسم گذاشتند. دو ماه گذشته و هیچ یک از پاسخ‌های داده شده، منطقی نیست.
این بار هم از ورود دامپزشکان و متخصصان به این عرصه ممانعت شده و اجازه نمونه‌گیری نمی‌دهند. این در حالی است که بهترین راه حل برای کنترل موضوع، ورود مراجع مختلف برای افزایش اطمینان و البته دقت است.
شاید اگر تنها یک دستگاه مسئول این امر باشد احتمال کوتاهی و اظهار‌نظرهای مغرضانه وجود داشته باشد اما اگر گروه‌های مختلف مستقل از دولت به مسئله وارد شوند به تمام ابهامات پاسخ داده شود. این راهکار با عصر جدید همخوانی بیشتری دارد.
با این شیوه دیگر احتمال کم‌کاری یا حتی جانب‌داری به پایین‌ترین حد خود می‌رسد. میانکاله یک تالاب بین‌المللی است و تحت پوشش یک سازمان نیست. اهمیت مسئله در حدی است که حتی دستگاه قضایی و نظارتی هم باید به این مسئله وارد شود و کمیته حقیقت‌یاب تشکیل دهند؛ کمیته‌ای که متشکل از دستگاه‌های مختلف محیط زیست، دامپزشکی و سایر ارگان‌های دخیل باشد و در کنارش اجازه دسترسی و نمونه‌گیری به متخصصان مستقل را بدهد. در حال حاضر شرایط به نحوی است که نمی‌توان صرفا به صحبت سازمان دامپزشکی اکتفا کرد.
بارها از سمت دامپزشکان اظهار نظرهای مختلفی درباره میانکاله مطرح شده و همین مسئله ضرورت ورود همگان به این موضوع را دو چندان کرده است. ساده‌ترین راه‌حل برای جلوگیری از این اظهارنظرها، اجازه نمونه‌گیری است. با یک نمونه‌گیری ساده جو ایجاد شده می‌خوابد و مسئله به طور دقیق و کارشناسی پیش می‌رود.