سایت خبری پیام ما آنلاین | شوخی تلخ با درختان کهن

شوخی تلخ با درختان کهن

در منطقه‌ای که بنا دارند جاده سی‌سخت به یاسوج را تعریض کنند، جنگل‌های بلوطی دارد که کمتر دست ‌خورده است و شرایط طبیعی را دارد؛ بلوط‌هایی مسن که به انتخاب طبیعت آنجا روییده‌اند. زاگرس در گذشته 10 میلیون هکتار درخت داشت.





۲۷ بهمن ۱۳۹۹، ۷:۳۳

قطع درختان بلوط در نزدیکی منطقه حفاظت‌شده دنا برای ساخت جاده و کاشت نهال‌های جوان به جای آنها، بسیار غیر علمی است. در منطقه‌ای که بنا دارند جاده سی‌سخت به یاسوج را تعریض کنند، جنگل‌های بلوطی دارد که کمتر دست ‌خورده است و شرایط طبیعی را دارد؛ بلوط‌هایی مسن که به انتخاب طبیعت آنجا روییده‌اند. زاگرس در گذشته 10 میلیون هکتار درخت داشت و اکنون شمار آنها به کمتر از 5 میلیون هکتار رسیده است. یعنی در این سال‌ها نیمی از جنگل‌های زاگرس را از دست داده‌ایم و همین میزان هم در بسیاری از نقاط تخریب شده، شخم خورده و تبدیل به زمین‌های کشاورزی شده است. طرح‌های مختلف بدون در نظر گرفتن ارزش اکولوژیک این جنگل‌ها، محیط زیست را تخریب می‌‌کنند و مساحت کمی از این جنگل‌هاست که وضعیت بهتری دارد. دنا هم یکی از این مناطق است که به لحاظ پوشش گیاهی و جانوری بهتر حفظ شده است. با این همه تصمیم‌گیرندگان ارزش این منطقه را دست کم می‌گیرند و می‌گویند بلوط‌های چندصدساله را قطع کنیم و به جای آنها درختان دیگری بکاریم اما این فقط توجیه است. برای اجرای پروژه‌ای که به لحاظ محیط زیستی تجهیزشده نیست و می‌تواند زندگی مردم محلی را هم تحت تاثیر قرار دهد، باید برخوردی کاملا علمی داشت. نمی‌توان به هر قیمتی طبیعت را نادیده گرفت و فقط به جاده‌سازی فکر کرد و صورت مسئله را با نهال‌کاری پاک کرد. این جنگل‌ها چند صد سال در طبیعت زیسته‌اند، بذر بوده‌اند و طول کشیده تا برویند و زمین را در بر بگیرند. شرایط اکولوژیک زاگرس دیگر طوری نیست که توانایی پرورش چنین درختانی داشته باشد. همین حالا آثار بی‌سابقه تغییر اقلیم در زاگرس و در سطح کشور قابل مشاهده است؛ کاهش بارندگی‌ها در مقیاس بلندمدت، افزایش دما و فشار بسیار زیاد جمعیت انسان و نیازهای آنان. در این شرایط بازگشت این درختان به شرایط طبیعی بسیار سخت خواهد بود. در صورت قطع درختان و کاشت نهال‌های جدید، از استقرار این نهال‌ها و نتیجه دادن این کار نمی‌توان مطمئن بود. حتی اگر ارزش درخت‌های کهن قطع‌شده را نادیده بگیریم، در وضعیت فعلی این نهال‌کاری بسیار مبهم است. درختی که خود طبیعت پرورش داده، فرایندهای طبیعی را از سر گذرانده است. صحبت از درختانی است که با انتخاب طبیعی از میان هزاران بذر برگزیده شده و خصوصیاتی دارد که با تمام ناملایمات جنگیده، سازگار شده و باقی مانده است. این انتخابی است از بین میلیون‌ها فرد. اینکه درختی سبز کنیم و جای آن جنگل بکاریم، آینده‌ای نخواهد داشت. بعید نیست که نهال‌های کاشته‌شده با اولین تنش از بین بروند. در مجموع به لحاظ علمی، چنین تصمیمی برای جنگل‌های زاگرس اشتباه است. در شرایط فعلی و با وجود فشارهای طبیعی و انسانی جایگزینی درختان کهن با نهال بیشتر به یک شوخی شبیه است. این میان اگر حتی مردم محلی هم به راه‌اندازی این جاده اصرار دارند، باید کارشناسان محیط زیست و فعالان منطقه به میان مردم بروند و آنها را توجیه کنند. باید از صدمات چنین تصمیمی بگویند و آنها را از اطلاعات اشتباه دور کنند. باید دنبال راه‌های جایگزین برای این جاده و برقراری امنیت در آن بود. باید دانست که این جاده علاوه بر ارزش‌های محیط زیستی، به لحاظ گردشگری هم ارزشمند است. مردم باید بدانند در کنار تمام تبعات، اگر بنا باشد این جاده تعریض شود، شبیه آنچه در جاده‌های البرز و زاگرس رخ داده تکرار خواهد شد؛ سیل‌ها، ریزش‌ها و رانش‌ها و غبارخیزی. اینها تبعات تعریض‌های غیراصولی جاده‌هاست. اولین اتفاق در تعریض جاده با شیب ترانشه و ناپایداری که ایجاد می‌کند، قرار دادن مسیر در معرض فرسایش، رانش و ریزش کوه است. سیستم هیدرولوژیک را بر هم می‌ریزد و ممکن است به چشمه‌ها آسیب بزند. علاوه بر این فرسایش خاک ایجاد می‌کند و کشاورزی و دامداری را تهدید می‌کند. همچنین با از بین رفتن پوشش گیاهی، گرد و خاک و غبار، پیش از همه به زندگی مردم محلی خسارت می‌زند. کسانی که در جلسات می‌نشینند و تصمیم به قطع درختان چند صد ساله می‌گیرند، به مردم هم اطلاعات غلط می‌دهند.

به اشتراک بگذارید:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *