مردم در برابر مردم

ریشه دواندن اختلافات ناشی از دوقطبی مازندرانی – غیرمازندرانی سبب شد تا در سطح ملی تصمیم به بازگشایی مبادی ورودی این استان گرفته شود.

 هجوم گسترده مسافران از نقاط مختلف کشور بویژه پایتخت به سمت مازندران طی روزهای گذشته حجم زیادی از حاشیه و بحث و جنجال در فضای مجازی و حقیقی به دنبال داشته و سبب دو قطبی شدن کنش‌ها و واکنش‌ها در سطوح مختلف شده است ، دو قطبی‌ای که تداوم آن می‌تواند دامنه بی‌اعتمادی را در جامعه گسترش دهد.

نخستین تلاش برای دو قطبی کردن مشکل کرونا در مازندران با تقابل دادن تصمیم استانی و کشوری در ایجاد محدودیت برای ورود مسافران به مازندران خودنمایی کرد ، تلاشی که از صبح امروز با تشکیل کمپین حمایت از تصمیم استانی وارد مرحله تازه ای شده است.

واقعیت این است که مازندران از اول اسفند به صورت رسمی به استان های آلوده به ویروس کرونا پیوست. شهرستان بابل دروازه ورودی کرونا از قم به مازندران بود و ۲ فردی که گفته می شود سفری به قم داشتند و بیمار شدند ، پس از بیمار شدن به شهرشان بازگشتند و خود را به به عنوان بیمار مشکوک به مرکز درمانی معرفی کردند و پاسخ مثبت ابتلا به کرونا دریافت کردند. از آن زمان تاکنون کرونا در مازندران طبق گزارش دانشگاه علوم پزشکی ۲۱ قربانی گرفت ، ابتلای بیش از ۶۰۰ نفر پس از انجام تست قطعی شد و بیش از یکهزار بیمار مشکوک هم در مراکز درمانی و بیمارستان ها بستری هستند.

شیوع کرونا با سرعت نسبتا زیاد در مازندران سبب شد تا محدودیت های مختلفی به مرور به اجرا گذاشته شود. تعطیلی مدارس از فردای روز انتخابات یعنی سوم اسفند نخستین محدودیتی بود که اعمال شد و بعدها به دانشگاهها و مراکز آموزشی دیگر رسید و بعدا به هرگونه اماکن اجتماع مردمی اعم از مراکز فرهنگی و عروسی و عزا رسید تا جایی که برپایی هرگونه مراسم تشییع جنازه به صورت عمومی ممنوع شد و تالارهای عروسی هم ملزم به رعایت مصوبات بهداشتی و عدم رزو برگزاری مراسم شدند.پس از آن که نگرانی از سرعت گرفتن بیشتر شیوع کرونا با تعطیلی مدارس و دانشگاهها بویژه در ماه پایانی سال و پیوند خوردن با تعطیلات نوروزی افزایش یافت ، محدودیت های جدید در استان به اجرا درآمد که می توان به ممنوعیت مدرسه خوابی ، چادرخوابی ، کمپ زنی ، اجاره ویلا و آپارتمان و هرگونه مکان و دیگر محدودیت های مرتبط اشاره کرد.با وجود همه این محدودیت های استانی ، اما گرایش سفر به مازندران کم نشد و با اعلام تعطیلی مدارس و دانشگاهها تا پایان سال در سراسر کشور ، سیل سفرهای زودهنگام نوروزی به استان چنان اوج گرفت که سبب نگرانی مسئولان استانی از شیوع بیشتر بیماری و کمبود امکانات بیمارستانی و درمانی شد. اینجا بود که مصوبه استانی ایجاد محدودیت در مبادی ورودی استان با استقرار ایستگاههای تب سنجی به اجرا درآمد و ۲ روز بعد هم این محدودیت با اعلام ممنوعیت ورود غیرمازندرانی ها به استان از مبادی ورودی استان تشدید شد.

عمیق شدن اختلافات در اوج نیاز به همدلی

داستان سفر به مازندران از این پس که با جلوگیری از ورود خودروهای دیگر مناطق کشور به استان در مبادی ورودی و تشکیل صف های طولانی و درگیری های لفظی همراه بود ، برای تمامی ایرانیان داستان کهنه شده ای است ، چون به اندازه کافی در شبکه های اجتماعی و فضای مجازی و رسانه های رسمی و فضای واقعی به آن پرداخته شده است و در واقع ریشه دواندن همین اختلافات ناشی از دوقطبی مازندرانی – غیرمازندرانی سبب شد تا در سطح ملی تصمیم به بازگشایی مبادی ورودی استان گرفته شده و تاکید شود که محدودیت در سطح تب سنجی و محدودیت های اندیشیده شده در داخل استان که دارای ضمانت اجرایی است ، متوقف بماند.این تصمیم ملی که با مراجع رسمی استان را هم با خود همراه دارد ، ظاهرا به جای پایان دادن به دو قطبی سازی ، محملی برای تشدید آن شده است ، در حالی که  تداوم محدودیت در سطح بستن مبادی ورودی استان به معنای سوزاندن خشک و تر با یکدیگر بوده است و حتی اگر در سطح ملی هم چنین تصمیمی اتخاذ نمی شد ، فکت هایی که در طول زمان رنگ واقعیت به خود گرفت ، اجازه تداوم آن را نمی داد. گریز عده ای از هموطنان برای رسیدن به داخل خاک استان مازندران از بیراهه ها ، نخستین ضربه برای بازگویی یکی از واقعیت ها بود که وارد شد. از یاد نبریم آن پست های تصویری را که برخی از هموطنان در صفحات شخصی خود در شبکه های اجتماعی منتشر و فاتحانه اعلام کردند که محدودیت های ورود به مازندران را با رساندن خود از بیراهه به داخل استان و اسکان گرفتن در خوش آب و هواترین نقطه دور زده اند.

تکلیف مالایطاق 

شاید بتوان با مسامحه ، بستن مبادی ورودی مازندران برای مدت نامعین را به منزله « تکلیف مالایطاق « برای همگان تشبیه کرد. نه نیروی انتظامی و دیگر ارکان اقتدار ، نه دانشگاه علوم پزشکی و مجموعه نیروهای بشدت درگیر آن ، نه بخش زیادی از مازندرانی هایی که شاخ و برگهایشان در استان های مختلف گسترانده شده ، نه کسب و کار بخشی از هم استانی ها نه حتی بخشی از مسافران ورودی حتی اگر می خواستند هم نمی توانستند به بسته ماندن جاده مازندران برای مدت نامعین تن دهند.

صورت مساله این است که بسیاری از مازندرانی ها در نقاط مختلف کشور ساکن هستنند و لاجرم تعطیلاتشان را به زادگاهشان بر می گردند و بخشی از هموطنان دیگر استان ها در مازندران دارای خانه دوم اعم ویلا ، آپارتمان و دیگر اماکن هستند و این جاها را هم برای روز مبادا مانند همین روزهای کرونایی خریداری کردند و نیاز دارند تا به خانه دومشان نقل مکان کنند. اینها از حق طبیعی ورود به مازندران برخوردارند و اگر قرار است منعی صورت گیرد حتما باید مصوبه ملی دارای ضمانت اجرایی پشت سرش باشد. سایر هموطنانی که خارج از این چارچوب قصد سفر به مازندران را دارند ، برابر مصوبات استانی حتی اگر وارد خاک استان هم شوند دیگر نه می توانند خانه ای اجاره کنند و نه چادر بزنند و نه کمپی وجود دارد که به آنجا پناه ببرند. در تمامی درها به رویشان بسته است و در این حالت عملا بسته نگه داشتن مبادی ورودی ، هزینه کردن برای هیچ است.