پیرامون کنسرت «خلوتگه خورشید» با ارکستر «نوای آفتاب» در تالار رودکی؛ ۳۱ مرداد ۱۴۰۲ (آهنگساز و رهبر ارکستر: امین سالمی، خواننده: مهیار شادروان)
در این برنامه که چند شب متوالی به اجرا رسید، انتخابی ارائه شد که تجمیعی دلخواه و «محرم‌محور» است. این انتخاب، عناصر مختلفی را داشت و دارد: تعزیهٔ بوشهری حاوی نغمه‌های ویژه و سازهای معرف آن نظیر سنج و دمام، «کاروان» ساختهٔ مرتضی محجوبی و رهی معیری، به یاد رضا محجوبی، قطعاتی ارکسترال از رهبر ارکستر و آوازهایی که طرح و اجرای آن از خواننده بود. واضح است که برنامه به احترام ایام محرم‌الحرام ساخته و پرداخته شده و انتخاب اشعاری از شهریار و محتشم کاشانی و مولانا و… معرف آن است. نماهنگ رایانه‌ای مفصلی که روی پردهٔ سفید و عریض پشت هیئت ارکستر نمایش داده شد نیز ارائه‌ای تصویری از لحظات واقعهٔ کربلا بود و برای مخاطبانی که طبق ذائقهٔ جهان امروز، بیشتر دوست دارند کنسرت‌ها را با گرایش تصویرگرایانه ببینند، عاملی قوی و جذب‌کننده بود.
نگارنده در شب‌های دیگر این کنسرت حضور نداشت و این یادداشت، صرفاً معطوف به اجرای شب ۳۱ مرداد است. صدای ارکستر زهی با الحاق سازهای ملی و محلی ایران از سنج و دمام تا دف و قانون و نی، ترکیبی رنگین و گوشنواز داشت، هرچند که صدابرداری مشکل همیشگی خود در اکثر کنسرت‌های این کشور را داشت و گروه همخوانی نیز چندان ورزیده و «جفت» نبودند. تنوع ریتمیک آثار انتخابی، حضور لحظه‌های ماندگار در ساخته‌های امین سالمی، طنین جذاب سازهای قانون (ابراهیم یساول‌زاده)، نی (وفا مصباحی) و عود (محمدرضا آقایی) با پارت‌های مناسبی که برایشان نوشته شده بود و بالاخره، شاخص‌تر از همه، اجرای مهیار شادروان را باید به یاد آورد که مثالی بی‌نقص بود از درست‌خوانی و پاکیزه‌خوانی و توانایی در ارائهٔ صدای شفاف و درخشان در اکتاو بالا (که کمتر خواننده‌ای می‌تواند) و به‌ویژه قدرت انتقال مفاهیم عاطفی و انرژی احساسی مطرح در محتوای اشعار که از آشنایی او با ادبیات مایه می‌گیرد و محصول یک سال و دو سال نیست.