پیام ما؛ رسانه توسعه پایدار ایران | تصویری از زندگی ایرانی‌ها در پشتکوه ایلام

محسن زینی‌وند، پژوهشگر باستان‌شناسی

تصویری از زندگی ایرانی‌ها در پشتکوه ایلام

از اهمیت ترجمه کتاب «هکلان و پرچینه» اثر «لویی واندنبرگ» می‌گوید





تصویری از زندگی ایرانی‌ها در پشتکوه ایلام

۲۲ دی ۱۴۰۱، ۰:۴۶

|پیام ما‌| در دشت‌های دهلران چه می‌گذرد؟ این سوالی است که بخش‌هایی از آن را، «لویی واندنبرگ»، یکی از باستان‌شناسان و خاورشناسان مهم بلژیکی در کاوشی که دهه‌ ۴۰ انجام داده، به آن دست پیدا کرده و گزارش این داده‌های کم‌یاب و کم‌نظیر را ارائه داده است. بعدها شاگردان او «اِرنی هرینک» و «برونو اُوِرلت» آن را با دقتی بی‌نظیر در سال 1996 م. به چاپ رساندند. گورستان های هَکَلان و پَرچینه کهن‌ترین و مهم‌ترین شواهد باستان‌شناختی از دامداران کوچ‌رو باستان و در نوع خود بی‌نظیر هستند. محسن زینی‌وند با ترجمه این کتاب فرصت مطالعۀ این اثر مهم را برای بسیاری از دانشجویان و پژوهشگران علاقه‌مند فراهم کرده است. او باستان‌­پژوهی است که در زمینۀ شناخت جوامع بشری در گذشته مطالعه و پژوهش می­‌کند. در حال حاضر دانشجوی دکترای باستان‌شناسی دانشگاه تهران بوده و به زودی از رساله‌اش در رابطه با دورۀ روستانشینی زاگرس مرکزی را دفاع می‌کند. حوزه‌ فعالیت­ او، غرب ایران و عمده تمرکزش بر درۀ سیمره و دشت دهلران در استان ایلام امروزین است. با او گفت‌وگویی کردیم درباره‌ چاپ کتاب «هکلان و پرچینه» که به تازگی از سوی انتشارات دادکین منتشر و روانه بازار شده است.
چرا این کتاب را برای ترجمه انتخاب کردید؟
به واسطۀ حوزۀ تخصص و منطقه­‌ای که در آن کار می‌­کنم اغلب به این کتاب مراجعه کرده و می‌­کنم؛ این کتاب با اینکه حدود 25 سال پیش منتشر شده و صرفاً یک گزارش کاوش محسوب می‌­شود اما مجموعه‌­ای از یافته‌­های فرهنگی را از بافت گورستانی ارائه می‌­دهد که نظیر آن را در فلات ایران به ندرت می‌­توان یافت. شاید اصلی‌­ترین عاملی که مرا ترغیب کرد تا این کتاب را ترجمه کنم نه به واسطۀ متن گزارشی آن بلکه فراوانی آثار ارائه شده و دفعات مراجعه به این کتاب بود؛ چراکه نیاز است همواره این یافته‌‌ها را مشاهده و به خصوص برای مقایسه به آن رجوع کنیم و این کار حتی با وجود نسخه‌‌های الکترونیکی به شدت دشوار و باعث سردرگمی می‌­شود. ضمن اینکه یکی دو تا از این کتاب در کتابخانه‌­های تخصصی همچون پژوهشکده باستان­‌شناسی و موزه ملی ایران موجود است که دسترسی برای تمامی دانشجویان و پژوهشگران دیگر نقاط ایران بسیار سخت است.
چه کسانی باید این کتاب را بخوانند؟
شواهد و مدارکی که در این کتاب ارائه شده است پایه‌­ای برای مطالعات پیش از تاریخی به خصوص دورۀ مس­و­سنگ یا به عبارتی دوران روستانشینی در ایران محسوب می‌­شود که هر دانشجو و یا پژوهشگر متخصص یا علاقه‌مند به میراث گذشته‌­گان بایستی به آن رجوع کنند.

هکلان و پرچینه از نظر بافتی که در آن قرار گرفته‌­اند متفاوت است. به این دلیل که هیچ زیستگاه مسکونی در کنار آن­ها شناسائی نشده است. از این رو، پژوهشگران معتقدند این دو گورستان مربوط به عشایر کوچ‌­رو هستند

درباره نویسندگان این کتاب و دوره‌ای که کاوش کردند، توضیح می‌دهید؟
در واقع، لوئی واندنبرگ باستان‌‌شناس بلژیکی نخستین فردی بود که به طور جدی توجه­‌ا‌ش به گورستان‌‌های پشتکوه معطوف شده بود. تمرکز او روی اشیای مفرغی لرستان بود و از همین روی بیشتر گورستان‌‌های عصر مفرغ و آهن را مورد کاوش قرار می‌‌داد. در ادامه فعالیتش در پشتکوه، این دو گورستان دورۀ مس­ و سنگ را نیز کاوش کرد. مرگ زود هنگام او باعث شد نتواند گزارش نهایی از فعالیت‌­های میدانی‌اش منتشر کند؛ این امر به وسیله دو تن از شاگردان او یعنی ارنی هرینک و برونو اورلت پی گرفته شد و تاکنون 8 مجلد از کارهای میدانی او تحت عنوان «اسناد کاوش لرستان» منتشر کرده‌­اند که کتاب هکلان و پرچینه نخستین جلد از مجموعه مورد ذکر است.
این کاوش‌ها روشن‌‌گر چه مسائلی از دوران مس­و­سنگ در ایران است؟
جوامع انسانی دورۀ مس­و­سنگ برای نخستین بار درگذشتگان خود را بیرون از بافت مسکونی دفن می‌­کردند. این دو گورستان شاهد خوبی برای این گذاره است. نمونه­‌های دیگری همچون شوش و اخیراً چگاسفلی در بهبهان نیز شناسایی و کاوش شده‌اند؛ اما هکلان و پرچینه از نظر بافتی که در آن قرار گرفته‌­اند متفاوت است. به این دلیل که هیچ زیستگاه مسکونی در کنار آن­ها شناسایی نشده است. از این رو، پژوهشگران معتقدند این دو گورستان مربوط به عشایر کوچ‌­رو هستند. فراموش نکنیم که همان عشایر نیز کمپ‌­های استقراری داشته‌­اند که ما نتوانسته­‌ایم آن­ها را شناسایی کنیم. بایسته است که منطقۀ پهله و زرین‌­آباد در شمال­غربی دهلران مورد بررسی هدفمند قرار بگیرد که با اطمینان بیشتری در این رابطه صحبت کنیم.
آیا این کاوش‌ها باید ادامه پیدا کند؟
پرسش بسیار خوبی بود. نخست بایستی این دو گورستان که در وضعیت حفاظتی مطلوبی قرار ندارند را حفظ و مراقبت کنیم؛ سپس، به این دلیل که کاوش در این دو گورستان به شکل سنتی و در شرایط نامطلوبی صورت گرفته، لازم است که مجدداً این دو محل کاوش شوند که علاوه بر مستندنگاری دقیق به خصوص از اجساد متوفیان و نمونه‌برداری برای آزمایش‌‌های گوناگون در رابطه با کمیت و کیفیت زندگی این جوامع آگاهی به دست آوریم. ضمن اینکه در رابطه با تاریخ‌گذاری مطلق نیز می‌­توانیم به­روز شویم.

به اشتراک بگذارید:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *