«بگذارید «دریای عزیز» زنده بماند.» دریا، همان برکه‌های نشسته در دل خشکی نیشابور است. محلی‌ها به آن می‌گویند دریا؛ آبی میان سختی بیابان! برکه‌هایی باقی‌مانده از اعصار گذشته که آب آن از دل زمین می‌جوشد و به آن دریاچۀ «ریوند» هم گفته می‌شود. حالا این دریاچه که نام‌اش در متون پهلوی آمده و برکه‌ای مقدس در میان اهالی نیشابور قدیم و جدید بوده، منظرش تحت‌تأثیر معدن‌کاوی قرار گرفته است. معدن گچ بیش از سه دهه در یال پشتی کوه مشرف به برکه‌ها مشغول به کار بوده، اما در سال‌های اخیر معدن‌کار به این سوی کوه آمده و می‌خواهد مادۀ معدنی جدیدی برداشت کند. در روزهای اخیر، فعالان محیط‌زیست و اهالی روستاهای زرنده و اندراب در نزدیکی دریای عزیزشان تجمع کرده‌اند و از نگرانی‌شان برای فعالیت معدنی و خشک شدن آب برکه می‌گویند. آن‌ها می‌خواهند «دریای عزیز» زنده بماند و فعالیت معدن، قلب زمین را نخشکاند و پنج برکۀ باقی‌مانده به سرنوشت دو برکه که خشک شدند، دچار نشوند.

باستان‌شناسان میان دیوارهای صخره‌ای سربه‌فلک‌کشیده یک جزیره اندونزیایی، نخستین نمونه شناخته‌شده از آثار هنری را کشف کرده‌اند که به نظر می‌رسد روایتگر یک داستان باشند. این کشف گواه تحولی مهم در تاریخ هنر و نقطه عطف مهمی در تاریخ بشریت است. 

ماسولهٔ ایران نامیده می‌شود؛ روستایی در استان هرمزگان که به‌تازگی برگ دیگری به همهٔ روایت‌های تاریخی‌ که درباره‌اش می‌دانیم یا حتی نمی‌دانیم، اضافه شده است. پیش از این روستای «کهتویه» در شهرستان بستک در استان هرمزگان را به‌عنوان یک مقصد گردشگری می‌شناختیم که گاهی با نام ماسولهٔ جنوب ایران هم یاد می‌شد، اما حالا علاوه بر سازه‌های آبی و قلعه‌ای که یادگار دوران ساسانی و اشکانی هستند، یک کتیبهٔ قاجاری هم در محوطهٔ تاریخی آن پیدا شده است. کتیبه‌ای که بر اثر یک اتفاق و کاوش، در محوطهٔ تاریخی به دست آمد و حالا مطالعه دربارهٔ آن در حال انجام است.

باستان‌شناسان کاوش در گورستان ۲۸۰۰ ساله قلایچی بوکان را که مربوط به پادشاهی ماناها است، آغاز کردند.

محوطه باستانی «کلندی» در بندر تاریخی «تیس» به‌عنوان یکی از مهمترین محوطه‌های باستانی سیستان و بلوچستان است که هزار و ۳۰۰ سال تاریخ مکتوب دارد و قدمت آن به دوران هخامنشیان می‌رسد. اما اکنون نیمی از این محوطه به‌دلیل نبود حفاظت کافی از سوی میراث‌فرهنگی و منطقه آزاد چابهار و همچنین ساخت‌وسازهای بدون مجوز و غیرقانونی مردم که طی ۱۰ سال اخیر روی این محوطه صورت گرفته، برای همیشه نابود شده و حالا گفته می‌شود که کمتر از ۴۰ درصد از آن باقی مانده است.

|پیام ما| «محمدرضا ریاضی» پژوهشگر تاریخ هنر، ۲۶ خرداد بر اثر ایست قلبی‌درگذشت؛ گرچه این پیشکسوت را بیشتر با عنوان پژوهشگر تاریخ هنر می‌شناسند،‌ اما نه هنر و نه تاریخ از باستان‌شناسی جدا نیست. ریاست کتابخانۀ موزۀ ملی ایران، عضویت در شورای پژوهشی موزۀ ملی ایران، نمایندگی سازمان میراث‌فرهنگی در کمیتۀ حافظۀ جهانی یونسکو و مدرس تاریخ هنر ایران و جهان در دانشکده‌های هنر دانشگاه تهران، دانشگاه آزاد اسلامی، الزهرا (س)، شهید بهشتی، بنیاد ایران‌شناسی، دانشگاه هنر، مرکز آموزش‌عالی میراث‌فرهنگی و دانشگاه هنر اصفهان در کنار سال‌ها پژوهش و همچنین همراهی با همسر باستان‌شناس، یعنی «آرمان شیشه‌گر» او را در حوزۀ باستان‌شناسی هم به یک چهره تبدیل کرده است.