وضعیت آب در کشور و همین‌طور طرح‌هایی که طی چند دهه اخیر برای مدیریت آب تصویب و یا اجرا شده، نشان می‌دهد که طرح تحقیق و تفحص بی‌فایده است. پرسش این است که آیا مجلس اکنون دنبال پیدا کردن مقصر برای مسائلی است که طی چند دهه شکل گرفته‌اند؟ آن هم به جای اینکه تمام تمرکز را بر پیدا کردن راه‌حل‌های اساسی و قابل اجرا در کوتاه‌ترین زمان ممکن بگذارد؟
آنچه در حال حاضر ضرورت دارد بازنگری در شیوه مدیریت آب در کشور است. رسیدن به این هدف نیازمند هم‌افزایی به نفع اجرای مدیریت علمی و کارآمد است. اینکه تحقیق و تفحص انجام شود یا نشود نه فقط مشکلی را حل نمی‌کند بلکه صورت مسئله اصلی را گم می‌کند. البته این کار حتما گروهی را راضی می‌کند اما فایده‌ای بیش از این نخواهد داشت.

همه بخش‌های مدیریتی و اجرایی کشور و حتی سیستم قضایی ما در ایجاد این بحران مقصرند. ما در حوزه آب کشور مدیریت، تصمیم‌گیری و سیاست‌گذاری منسجم نداریم. هر دستگاهی به فراخور حال خود می‌تواند تصمیم بگیرد و از همه مهم‌تر پس از آن پاسخگو نباشد. به‌عنوان مثال در استان‌ها شورای تامین می‌تواند به تشخیص خودش مجوز بهره‌برداری از یک دشت ممنوعه را صادر کند. در چنین شرایطی آیا بازنگری در قوانین کشور در زمین آب باید دغدغه مجلس باشد یا تحقیق و تفحص از هر دولتی؟ البته با قوانین فعلی کشور هم می‌توان بسیار بهتر از آنچه طی این دهه رخ داده است، حوزه آب را (به معنای اعم و فراگیر) مدیریت کرد. آنچه باید اولویت امروز باشد، انسجام در سیاست‌گذاری و روشن شدن حدود اختیارات دستگاه‌هایی چون وزارت نیرو است. تغییر رفتار و نگرش به مساله مدیریت آب باید از درون این وزارتخانه آغاز شود. رعایت سختگیرانه قوانین بالادستی و برخورد قاطع با متخلفان یکی از این پیش‌شرط‌هاست. این برخورد سختگیرانه باید از سوی دولت نسبت به بهره‌برداران و از سوی مجلس نسبت به دولت به عنوان مجریان باشد. اما فراموش نکنیم که این هدف هم با طرحی مانند آنچه امروز به عنوان تحقیق و تفحص مجلس معرفی شده، قابل دستیابی نیست.