به عنوان جامعه محلی همواره در برنامه‌هایی که برای حفاظت از پارک ملی گلستان بوده حضور پیدا کرده‌ام. در اولین سال‌ها امیرحسین خالقی استاد من بود و از او می‌آموختم. در سال‌های اخیر و از زمانی که مهندس تیموری به پارک آمده هم شاهد بوده‌ام که چطور شوری در مردم ایجاد شده و آنها به مشارکت در حفاظت از پارک ترغیب شده‌اند. او از هر تلاشی که برای حفاظت از پارک بود دریغ نکرده است،‌ به او می‌گفتیم سر فلان آغل بیا و می‌آمد و با مردم حرف می‌زد که همین تلاش‌ها بسیار اثرگذار بود. حاصل این تلاش‌ها این شده که اگر در سال 96 ما تنها دو هزار و خرده‌ای قوچ و میش داشتیم این عدد در سرشماری اخیر به بالای هشت هزار راس برسد. با این حال مشکلاتی بر سر راه حفاظت از پارک ملی گلستان وجود دارد که باید برطرف شود. ما نیازمند این هستیم که مدیریت پارک یکپارچه باشد و تا زمانی که این اتفاق نیفتد پایداری در حفاظت را نخواهیم داشت. در حال حاضر شرایط پارک خوب است و مردم خودشان حواس‌شان هست که اگر فردی به قصد تخریب وارد عرصه‌ها شد سریع آن را گزارش دهند در حالی که قبلا اینطور نبود. به عنوان مثال یک بار که آتش‌سوزی در پارک اتفاق افتاد مردم گفتند ابتدا باید نیروهای رسمی بروند اما حالا در این چهار سال ببینید چقدر حجم مساحتی که از جنگل آتش گرفته کم شده است. درباره همین آتش‌سوزی ما رئیس پارک ملی پیشنهاد کردیم که علف‌های کنار جاده جمع شوند تا آتش‌سوزی‌ها به واسطه پرتاب کردن سیگار و غیره کم شود،‌ خوشبختانه به مشاوره ما با حوصله گوش داد و این راهکارها را اجرایی کرد. ما محلی‌ها این هوای پارک را مدیون این طبیعت زیبا و بکر هستیم. علاوه بر اینها تجربه همکاری با کارشناسان ما را با ظرفیت‌های گردشگری برای حفاظت آشنا کرد. در همین رابطه بود که من با چند نفر از محلی‌‌ها صحبت کردم و آنها را در این حوزه به کار گرفتم. این اتفاق باعث شد آنها درآمدی کسب کنند که با حفاظت از پارک گره خورده است.