پیام ما؛ رسانه توسعه پایدار ایران | نه به ماهی قرمز، یعنی سلامت اکوسیستم و حفظ محیط زیست

نه به ماهی قرمز، یعنی سلامت اکوسیستم و حفظ محیط زیست

«مردم با نخریدن و رهانکردن ماهی قرمز در محیط‌های طبیعی، ضمن حفظ سلامت خود، با احترام به حقوق حیوانات از ورود این گونه غیربومی به اکوسیستم‌های طبیعی و برهم زدن چرخه زیستی در آن‌ها جلوگیری کنند.»





۲۶ اسفند ۱۳۹۹، ۷:۰۹

«مردم با نخریدن و رهانکردن ماهی قرمز در محیط‌های طبیعی، ضمن حفظ سلامت خود، با احترام به حقوق حیوانات از ورود این گونه غیربومی به اکوسیستم‌های طبیعی و برهم زدن چرخه زیستی در آن‌ها جلوگیری کنند.» مدیرکل محیط زیست استان چهارمحال و بختیاری با بیان این مطلب درباره ماهی قرمز هشدار داد.
ماهی قرمز یا Goldfish با نام علمی Carassius auratus از خانواده کپور ماهیان است که در واقع بومی کشور چین است و جزو معروف‌ترین حیوانات خانگی محسوب می‌شود که از سالیان پیش در این کشور به‌صورت اهلی در آمده است.
شهرام احمدی در ارتباط با این گونه و عرضه آن در بازارهای شب عید گفت: «هم اکنون این ماهی، محیط زیست کشور را تهدید کرده است. باید هشدار رهاسازی ماهی قرمز در محیط‌های طبیعی را جدی گرفت. ماهی قرمز قادر به تحمل طیف وسیع دما، PH و شوری آب بوده و در برابر غلظت پایین اکسیژن و آلودگی آب مقاوم است. همین خصوصیات باعث شده که شرایط متفاوت محیط جدیدی که وارد آن می‌‌شود را تحمل و خود را با آن سازگار کند.»
او ادامه داد: «ماهی قرمز گونه‌ای غیربومی برای کشور ما است چرا که به صورت عمدی یا تصادفی به دلیل فعالیت‌های انسانی به خارج از محدوده پراکندگی طبیعی خود وارد شده. این ماهی‌ها غذا و اکسیژن لازم برای ماهی‌های بومی رودخانه ها را مصرف می‌کنند و ممکن است همین ماهی قرمز کوچک، نسل یک ماهی بومی را با خطر انقراض مواجه کند و احتمال دارد ناقل انگل، قارچ و عوامل بیماری‌زا هم باشند.»
به گفته مدیر‌کل محیط زیست چهارمحال‌وبختیاری این ماهی‌ها به دلیل همه‌چیزخوار بودن می‌توانند تخم ماهی‌های دیگر را بخورند و در صورت آزادسازی این ماهی‌ها در رودخانه‌ها و دریاچه‌های طبیعی می‌توانند اکوسیستم آن منطقه را به هم بزنند. بنابراین بهتر است در آب‌های طبیعی به‌هیچ عنوان رها نشوند. رها کردن ماهی‌های قرمز در آب‌های طبیعی سبب افزایش آلودگی و تیرگی آب به دلیل تغذیه از گیاهان و مواد آلی موجود در بستر آب و از بین بردن گیاهان آبزی است. رقابت تغذیه‌ای و رقابت برای فضا با سایر گونه‌‌های بومی، باعث رشد بی‌رویه جلبک، تداخل با زندگی طبیعی کپورماهیان بومی، کاهش رفتار تولید مثلی برخی دوزیستان بومی و انتقال بیماری به ماهیان دیگر می‌شود.

به اشتراک بگذارید:





مطالب مرتبط

نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *