کشور ما در زمینه تامین آب با محدودیت‌هایی مواجه است. به همین دلیل شکل تهیه آب در حوزه کشاورزی بسیار مهم و تعیین کننده‌ است. اینکه چه نوع محصولی برای چه بخشی از کشور مناسب است، باید بر اساس مطالعات آمایش سرزمین تعیین شود. موضوع آمایش سرزمین سال‌هاست مورد توجه قرار گرفته اما خروجی دقیقی نداشته است. این وضعیت مبهم باعث شده تا استان‌ها و مناطق مختلف در حوزه کشاورزی بلاتکلیف باشند. مشخص نیست استان‌های کشور در چه حوزه‌هایی مزیت‌های نسبی دارند تا بر اساس آن بتوانند از منابع خود به درستی استفاده کنند.
در شماری از استان‌های کم آب، کشاورزان به دلایل مختلف از جمله افزایش قیمت برخی محصولات یا امکان صادرات آن‌ها، دست به تولید محصولاتی می‌زنند که از نظر ساختاری متناسب با وضعیت منابع آبی آن‌ها نیست. ممکن است کشت این محصولات در کوتاه‌مدت منافعی برای کشاورزان ایجاد کند، اما این اقدامات در نهایت در چرخه آب مناطق اختلالاتی به وجود می‌آورند و آنچه در نهایت به عنوان ارزش اقتصادی باید برای آن منطقه به وجود بیاید، فراهم نمی‌شود. به طور مشخص درباره محصولی مانند برنج که آب بیشتری مصرف می‌کند و شکل آبیاری آن هم با سایر محصولات تفاوت دارد، سیاستگذاری غلط می‌تواند هزینه‌زا باشد. کاشت برنج در استان‌هایی که ظرفیت مناسب آبی برای این کار ندارد، عملا ارزش اقتصادی تولیدی که انجام می‌شود، ارزش منفی یا صفر خواهد بود.
اگر آب مورد نیاز برای این محصولات از طریق چاه‌های عمیق تامین شود، یا کشت در جاهایی انجام شود که میزان بارش و رطوبت به اندازه کافی نیست و تعداد روزهای آفتابی بیش از اندازه استاندارد است؛ ارزشی که کشت این محصولات ایجاد می‌کند، ناچیز و برخلاف رویکرد پایداری سرزمین است. از منظر توسعه پایدار این شیوه می‌تواند برای استفاده درست از آب و زمین مشکلاتی به وجود بیاورد. باید بدانیم این اقدامات می‌تواند در نهایت به منابع آب که باید در رفتارهای بین نسلی از آن به درستی حفاظت شود، آسیب بزند.