درخت بُرج

ایسنا:«روی بافت تاریخی کرمان، برج می کارند!» 

طنزیماتچی دایره المعارف تغاریه اش را باز کرد. بخش زیست شناسی آن را تورّق نمود. انواع و اقسام گیاهان را مرور فرمود. آن ها را مورد بررسی موشکافانه قرار داد. اما درختی به نام «برج» یافت نشد. وی تغار را پیش رو نهاد. جستجوگر آن را روشن کرد. نوشت:«درخت برج» اما مورد یافت نشد. جستجو بی نتیجه بود. طنزیماچی؛ تغار به بغل به شهر تاریخی کرمان سفر کرد. از کرمانی ها آدرس بافت قدیم را پرسید. همه بازار را نشان دادند. این مفسر تغار بر کف بی هویت، مبهوت بازار کرمان شده بود. بزرگترین بازار سرپوشیده ایران! میدان گنجعلیخان، حمام و… هر چه اطرافش را نگاه کرد، درخت برج را ندید. وسط میدان گنجعلیخان ایستاد. به اطرافش نگریست. فریاد زد:«ایها الناس! من در جستجوی درخت برج به شهر تاریخی شما پا نهادم. مرا در یافتن این درخت یاری کنید.» همهمه شد. مردم به یکدیگر نگریستند. گفتند:«مردک تغار به دست! اینجا دو تا درخت چنار بود که بَلَدیه آنها را برید و به صحرا افکند تو را چه شده که در شهر ما به دنبال درخت غریب می گردی!» طنزیماتچی؛ تغار را از زیر بغل بیرون کشید. آن را وسط میدان گذاشت. چند درجه این طرف و آن طرف چرخاند. خبر ایسنا روی تغار نمایان شد. مردم جمله بخندیدند. جمله از خنده«غَشمال» رفتند. گفتند:«ای مفسر! اگر نبود رسم مهمان نوازی کرمانی، همین لحظه تو را در موزه می نهادیم که گردشگران بابت دیدن چنین جلبکی دلارها هزینه کنند. اما برو! برو که ما کرمانی هستیم و مهمان خود را نمی آزاریم.» طنزیماتچی تغار را زیر بغل زد. دست چپش را به کمر گرفت و شلوارش را بالا کشید و نالید:«ای مهمان نوازان شهر کریمان! من در جستجوی درختی هستم که ایسنا از آن خبر داده است.» حاضران جملگی غشمال رفتند. دست او را گرفتند و همچون دیوانگان به حاشیه بازار بردند. درست چسبیده به بازار تاریخی، یک برج که سیتی سنترش می گویند روییده بود. حاضران دست طنزیماتچی را گرفتند به سوی دیگر بازار بردند، برج دیگری چسبیده به آن ضلع بازار را نشانش دادند و گفتند:«این هم برج!» طنزیماتچی تغار از بغل بیرون کشید. مقابل برج نهاد. بر آن نشست و به برج خیره شد. ناگهان صدایی از آسمان به گوشش رسید:«اوهووی یارو بلند شو! آجر می‌خوره وَر تو سِرِت!»