پیام ما؛ رسانه توسعه پایدار ایران | ٩٠ سال کشتار

۹۰ سال کشتار





۳۰ دی ۱۳۹۵، ۰:۳۳

۹۰ سال کشتار

مرتضی شمسی/پزشک
وقتی که نخستین خودروی تولید اروپا وارد ایران شد، به جای رفع نیازهای ضروری به وسیله‌ای برای سرگرمی و نمایش شخصیتی و تفاخر صاحب آن نسبت به دیگران تبدیل شد. به این ترتیب سنگ بنای ورود خودرو در ایران کج گذاشته شد و فرهنگ استفاده از آن به‌طور مناسب شکل نگرفت و به جای شکل‌گیری فرهنگ صحیح ترافیکی، بی‌فرهنگی در رانندگی شکل گرفت. درحال حاضر، کمتر خانواده ایرانی‌ای پیدا می‌شود که دراین جنگ قربانی یا تلفات نداده باشد. جنگ طولانی‌مدت که زندگی‌کردن با آن عادت مردم شده است. درحال حاضر هیچ حساسیتی نسبت به تصادفات رانندگی و تلفات آن درجامعه دیده نمی‌شود؛ تمام افرادی که درتصادفات رانندگی کشته می‌شوند یا دچار معلولیت و از کارافتادگی دایمی یا مجروح می‌شوند. همه ما هم مسئولان و هم مردم مقصر هستیم. مسئولان مربوطه یا به عمق فاجعه پی نبرده‌اند یا نمی‌خواهند مردم را ازعمق فاجعه آگاه کنند و حتی بعضی ازمسئولان مرتبط به غلط بالابودن میزان تصادفات و تلفات ناشی از آن را به افزایش تعداد خودروها و سفرها نسبت می‌دهند و این میزان تلفات را طبیعی درجامعه و ذهن مردم جا می‌اندازند. همین امر خودش باعث بدترشدن وضع تصادفات و تلفات ناشی از آن می‌شود. تنها کاری که مسئولان مربوطه انجام می‌دهند، این است که وقتی یک تصادف رانندگی رخ می‌دهد، اظهار تأسف می‌کنند و بلافاصله انگشت اتهام را به سوی همدیگر نشانه می‌روند و کاستی‌های خودشان را کتمان می‌کنند. عامل انسانی زمانی مقصر دانسته می‌شود که مسئولین مربوطه تمام وظایف خود را به نحواحسن انجام داده باشند. برای مثال با آموزش‌های مداوم و مستمر و کارشناسی‌شده تمام اقشار جامعه را ازمهدکودک تا دانشگاه‌ها، فرهنگ صحیح ترافیکی به‌خصوص رانندگی را درجامعه جا انداخته باشند، نه این‌که با آموزش‌دادن چند تا ازعلایم راهنمایی و رانندگی و با کسب مهارت جزیی افراد در راندن خودرو به آنها گواهینامه صادر می‌کنند و با دادن مجوز رانندگی درجاده‌های برونشهری بلافاصله بعد از صدور گواهینامه شرایط را برای تصادف آنها مهیا می‌کنند، بدون این‌که فرهنگ استفاده از خودرو را به افراد یاد داده باشند. با توجه به این‌که شاه‌کلید حل تمام معضلات اجتماعی ازجمله معضل ترافیک و تصادفات رانندگی آموزش و فرهنگ‌سازی است که یا مسئولان مربوطه به آن اعتقاد ندارند یا فقط حرف می‌زنند و عمل نمی‌کنند؛ لذا آموزش درکشور ما به فراموشی سپرده شده است یا برخی از آموزش‌ها که به صورت نمادین انجام می‌شود، هیچ تأثیری درجامعه نداشته است و آن را می‌توان درجاده‌ها و خیابان‌ها و چهارراه‌های شهرهایمان مشاهده کرد، چون با افزایش جریمه‌ها و فشار و زور نمی‌شود فرهنگ‌سازی کرد./شهروند

به اشتراک بگذارید:





نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *