به‌نظر می‌رسد که طرفداران رئیس‌جمهور اسبق (محمود احمدی‌نژاد) مجدداً ایده‌های او را همچنان به‌عنوان دیدگاه‌های برتر‌، قابل طرح می‌دانند. ایران با وسعت ۱۶۴.۸ میلیون هکتار در نقطهٔ تلاقی سه منطقهٔ اقلیمی مدیترانه، غرب آسیای خشک و منطقهٔ مرطوب/نیمه‌مرطوب کاسپین قرار دارد. ایران همچنین نقطهٔ تلاقی بسیاری از فرهنگ‌ها، اقلیم، زمین، آب و تنوع زیستی است. از کل مساحت، حدود ۸۶ میلیون هکتار مرتع است، ۱۴.۲ میلیون هکتار جنگل و ۳۲ میلیون هکتار بیابان شامل اراضی شور، ۱۸.۵ میلیون هکتار زمین زیر کشت است و از این میزان ۸.۵ میلیون هکتار آبی و ۱۰ میلیون هکتار دیم است. ۷۵ میلیون هکتار از اراضی ایران در معرض فرسایش شدید آبی، ۲۰ میلیون هکتار در معرض فرسایش بادی و پنج میلیون هکتار در معرض انواع دیگر تخریب‌های شیمیایی و فیزیکی قرار دارند که شامل دو میلیون هکتار با کاهش بهره‌وری پوشش گیاهی جدی، دو میلیون هکتار  در معرض شوری و یک میلیون هکتار در معرض تهدید انواع دیگر تخریب‌هاست. عوامل مؤثر در تخریب جنگل/مراتع عبارتند از چرای بی‌رویه، خشکسالی، جمع‌آوری چوب سوخت، تبدیل مراتع به زمین‌های کشاورزی دیم و بهرهبرداری فراتر از ظرفیت نسبت به جمعیت انسانی.

 

براساس پیش‌بینی بلندمدت اقلیمی ایران، بیشتر نقاط با کاهش بارندگی مواجه خواهند شد. ضمناً کاهش پوشش گیاهی موجب افزایش فرسایش بادی و آبی در اکثر نقاط کشور می‌شود. تخریب محیط زیست، کاهش مواد آلی خاک به‌دلیل فرسایش، ظرفیت آب قابل‌دسترس گیاه را نیز کاهش می‌دهد. کاهش پوشش گیاهی باعث افزایش بیشتر فرسایش خاک می‌شود. پوشش گیاهی دامداری و درنتیجه معیشت مردم را نیز تحت‌تأثیر قرار می‌دهد.

 

ایران یکی از مراکز عمدهٔ بومی در تنوع گیاهی و جانوری است. ۲۲ درصد از گونه‌های گیاهی ایران بومی هستند. جنگل‌زدایی به‌دلیل افزایش فشار جمعیت، تشدید کشاورزی، زهکشی تالاب‌ها و توسعهٔ صنعتی اثرهای زیادی بر رشد، بقا و پراکنش گونه‌های کمیاب و بومی دارد. چندین گونه از گیاهان، پستانداران، پرندگان، خزندگان، ماهی‌ها و دوزیستان در شرایط بحرانی قرار دارند و از سال‌های ۲۰۰۲-۲۰۰۳ به‌عنوان گونه‌های در معرض تهدید در سطح بین‌المللی شناسایی شده‌اند.

 

در موقعیت ایران، تشدید اقلیم خشک و فوق‌خشک اکوسیستم‌های طبیعی را حساس‌تر و شکننده‌تر کرده است. چنین تغییرات شدیدی هم در دما و هم در بارندگی آسیب‌پذیری طبیعی در برابر اختلال و تخریب محیطی ایجاد می‌کند. به‌طور مشابه، مناطق مستعد تخریب خاک در برابر اثرهای منفی تغییراقلیم آینده آسیب‌پذیرتر خواهند بود. پیش‌بینی‌های علمی درازمدت برای اکثر نقاط ایران این است که بارندگی کاهش می‌یابد و در چنین شرایطی کاهش پوشش گیاهی باعث افزایش فرسایش بادی و آبی می‌شود. در حال حاضر ۴۴.۵ میلیون هکتار از خاک‌های کشور تحت‌تأثیر نمک قرار دارند و افزایش تقاضای تبخیر ناشی از تغییراقلیم، خطر شور شدن را به‌همراه خواهد داشت.

 

بخش کشاورزی ایران حدود ۲۶ درصد به تولید ناخالص داخلی کشور کمک می‌کند که ۳۳ درصد از اشتغال و بیش از ۸۰ درصد از عرضهٔ مواد غذایی را شامل می‌شود. تولید محصول هم در شرایط دیم و هم آبی انجام می‌شود. شرایط اقلیمی نامنظم ناشی از تغییراقلیم، کشاورزی، جمعیت و همچنین اقتصاد ملی را تحت‌تأثیر قرار داده است. برای رسیدگی به این مشکلات، رویکرد یکپارچه مورد نیاز است، اما شکاف‌های سیاستگذاری کلان و طرح‌های نسنجیده و خیالی مانند اختصاص زمین‌های هزار متری به هر خانواده برای احداث خانهٔ ویلایی هم در جهت نادیده گرفتن گسترده‌تر شرایط زندگی کنونی و هم چشم‌پوشی از بحران آب و فرونشست زمین و محدود شدن گستره‌های قابل‌ زیست مسکونی در داخل سرزمین ایران است.