خانم دکتر خدیجه کاترین رضوی و دکتر محمد تقی فرور بیش از چهار دهه در کنار هم برای توسعه پایدار و محیط زیست در سطح ملی و بین‌المللی بی‌وقفه تلاش و موسسه‌ای با همین اسم ثبت کردند که کانونی است برای فعالیت، گفت‌وگو، تربیت نیروی انسانی و اندیشه‌ورزی در این زمینه.
از اولین دیدارم با دکتر فرور در اوایل دهه ۹۰، در تمام مدت همکاری و تا آخرین مکالمه ام با خانم دکتر رضوی در نوروز امسال، محور گفتگو همیشه این دو مفهوم بود: توسعه پایدار و محیط زیست؛ از مخالفت‌های شدید با محصولات دستکاری شده ژنتیکی تا حمایت از توسعه درون‌زا با محوریت جوامع بومی و محلی اعم از عشایر، کشاورز، ماهیگیر، جنگل‌نشین و.‌‌.. در هر جای این مملکت، از الگوهای کشاورزی گرفته تا مدیریت منابع طبیعی، از دانش بومی تا فرهنگ سنتی و… همه در چارچوب پایداری سرزمین بود.
آن دو به این کار باور داشتند و با تمام وجود عاشقانه، صبورانه و ثابت‌قدم برای آن مبارزه می کردند. پرشور بودند و پر امید؛ شوری وصف‌ناپذیر، امیدواری تمام‌نشدنی با چاشنی خوش‌بینی! زمان و مکان برای آنان مفهومی نداشت؛ شب یا روز، کنفرانس‌های جهانی یا منطقه‌ای دور افتاده در بلوچستان. به قول خودشان لامکان بودند و لازمان! و اصول یکی بود.
به راستی آنان نقش بزرگی در آگاهی‌بخشی و توان‌افزایی علاقه‌مندان به محیط زیست و توسعه پایدار داشتند.
تقی که تابستان ۹۷ آسمانی شد، کاترین ادامه داد، بیش از توان، سعی می‌کرد جای خالی دکتر کمتر حس شود. حرف سلامتی که می‌شد، همیشه می‌گفت من خوبم! انگار ما کسالت داشتیم و ایشان باید به ما روحیه می‌داد!
صد حیف و صد افسوس دیروز پرنده پرواز کرد…
گرچه می‌دانیم همسفر شدن دوباره برای آنان، مایه آرامش است، اما این کوچ برای ما فرزندانش، همکارانش و برای همه دوستداران طبیعت پر از اندوه و حسرت است.
تسلیت به همه عزیزان در خانواده سنستا و جامعه محیط زیست و منابع طبیعی ملی و بین المللی.
امیدوارم خداوند به همه ما صبر دهد.
روح بلندشان شاد، راهشان پر رهرو و یادشان گرامی.
پی‌نوشت: دکتر فرور، کاترین را با Birdy
به معنای پرنده صدا می زد.