بیل گیتس، بنیان‌گذار مایکروسافت در یادداشتی که به عنوان چکیده کتاب جدیدش منتشر کرده، توضیح می‌دهد که چرا ما باید تولید و انتشار کربن را به صفر برسانیم.

دو عدد در مورد تغییرات آب‌وهوایی وجود دارد که باید به خاطر بسپارید. اولین عدد، 51 میلیارد است؛ دومی، صفر. پنجاه و یک میلیارد، مقدار تُن گازهای گلخانه‌ای است که جهان به طور معمول هر ساله به اتمسفر وارد می‌کند. صفر، مقداری است که باید به آن برسیم. برای متوقف کردن گرمای جهانی و اجتناب از بدترین اثرات تغییرات آب‌وهوایی، انسان‌ها باید اضافه کردن گازهای گلخانه‌ای به اتمسفر را متوقف کنند. آب‌وهوا مانند یک وان حمام است که آرام آرام با آب، پر می‌شود. حتی اگر ما شیر آب را تا حدی کم کنیم که قطره قطره آب از آن بچکد، باز هم این وان پر از آب می‌شود و در نهایت، سرریز می‌کند. تعیین یک هدف برای کاهش انتشار گازهای گلخانه‌ای، بحران آب‌وهوایی را رفع نخواهد کرد. یگانه هدف معقول، به صفر رساندن انتشار است.
این کار به نظر دشوار می‌رسد، چون واقعا دشوار خواهد بود. نگاهی به سال گذشته بیاندازید: فعالیت‌های اقتصادی به دلیل کووید-19 تا حدی کاهش یافت که جهان گازهای گلخانه‌ای کمتری تولید می‌کند. اما این کاهش احتمالا در حدود 5 درصد خواهد بود. در عمل، این بدان معناست که ما به جای 51 میلیارد تُن کربن، 48 تا 49 میلیارد تُن را منتشر می‌کنیم.
حالا ببینید که چه اتفاقی افتاد تا به 5 درصد کاهش تولید کربن برسیم. بیش از 2 میلیون نفر جانشان را از دست دادند و ده‌ها میلیون نفر از کار بیکار شدند. اگر بخواهیم جدی‌تر بگوییم، این وضعیتی نبود که کسی بخواهد ادامه یابد یا تکرار شود و با این وجود، انتشار گازهای گلخانه‌ای در جهان احتمالا فقط 5 درصد و احتمالا کمتر، کاهش یافته است.
این کاهش اندکی در انتشار گازهای گلخانه‌ای، ثابت می‌کند که ما با استفاده کمتر از هواپیما یا رانندگی کمتر، حقیقتا نمی‌توانیم به عدد صفر برسیم. همان‌طور که ما برای ویروس کرونا به آزمایش‌ها، درمان‌ها و واکسن‌های جدید احتیاج داریم، به ابزارهای جدید هم برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی محتاجیم: راه‌هایی برای تولید برق، ساختن چیزها، تولید غذا، گرم یا سرد نگه داشتن خانه‌ها و جابجایی افراد و کالاها بدون تولید کربن. می‌دانم که در موضوع تغییرات آب‌وهوایی، من پیام‌رسان کاملی نیستم. هنوز دنیا از افراد ثروتمند خالی نشده؛ افراد ثروتمندی که دارای ایده‌هایی بزرگ در مورد این‌که مردم چه کارهایی را باید انجام دهند، هستند و معتقدند که تکنولوژی می‌تواند هر مشکلی را حل کند. من صاحب خانه‌های بزرگ و هواپیماهای شخصی هستم – در حقیقت، با استفاده از یکی از همین هواپیماها به پاریس رفتم تا در کنفرانس آب‌وهوایی شرکت کنم؛ پس من کی هستم که بخواهم در مورد محیط زیست سخنرانی کنم؟ من در هر سه اتهام، خود را مقصر می‌دانم. من نمی‌توانم این را انکار کنم که فردی ثروتمند با یک نظر هستم. با این حال من واقعا معتقدم که این یک نظر آگاهانه است و من هم همواره تلاش کرده‌ام چیزهای بیشتری را بیاموزم. به علاوه، من یک تکنوفیل (کسی که علاقه‌مند و مشتاق تکنولوژی است) هستم. وقتی موضوع تغییرات آب‌وهوایی به میان می‌آید، من می‌دانم که نوآوری تنها چیزی نیست که به آن احتیاج داریم. اما ما نمی‌توانیم بدون آن، زمین را قابل زیستن نگه داریم. تکنولوژی کافی نیست اما ضروری است.
این موضوع، واقعی است که تولید کربن من به شکلی مضحکی بالا است. مدت زیادی است که من به این دلیل احساس گناه می‌کنم. کار بر روی این کتاب باعث شده که من نسبت به مسئولیت خود در کاهش میزان انتشار کربن، خودآگاهی بیشتری پیدا کنم. با این حال، کاهش تولید و انتشار کربن، کمترین کاری است که می‌توان از فردی در جایگاه من انتظار داشت. در سال 2020، من خرید سوخت پایدار هواپیما را شروع کردم و انتشار گازهای کربنی خود و خانواده‌ام را به دلیل مسافرت‌های هوایی، در سال 2021 جبران می‌کنم. برای انتشار گازهای کربنی غیرپروازی هم، من در حال خرید تجهیزاتی از طریق یک شرکت هستم که دی‌اکسیدکربن را از هوا پاک می‌کند و یک سازمان غیرانتفاعی دیگر که سیستم‌های ارزان‌قیمت انرژی پاک را در واحدهای مسکونی شیکاگو نصب می‌کند. من همچنین در حال سرمایه‌گذاری بر روی تکنولوژی‌های کربن-صفر هستم. توجه زیادی به چیزهایی مثل الکتریسیته و خودروها شده است اما توجه به این‌ها صرفا آغاز کار است. خودروهای مسافربری کمتر از نیمی از کل انتشار گازهای کربنی ناشی از حمل‌ونقل را تشکیل می‌دهند که به نوبه خود 16 درصد از کل انتشار کربن در سراسر جهان است. در عین حال، ساخت فولاد و سیمان، حدود 10 درصد از کل انتشار کربن را تشکیل می‌دهد. هر ساله، آمریکا به تنهایی بیش از 96 میلیون تُن سیمان را تولید می‌کند که یکی از اصلی‌ترین مواد مورد استفاده در بتن است و ما حتی بزرگ‌ترین مصرف‌کننده این مواد نیستیم؛ چین بزرگ‌ترین مصرف‌کننده است که فقط در 16 سال ابتدایی قرن 21، بیشتر از آمریکا در کل قرن بیستم، از بتن استفاده کرده است.
برای تولید سیمان، به کلسیم احتیاج دارید. برای به‌دست آوردن کلسیم، شما باید از سنگ آهک استفاده کنید و آن را تا جایی در کوره بسوزانید که به چیزی که می‌خواهید– که همان کلسیم است- به اضافه یک چیز دیگر که نمی‌خواهید – دی‌اکسیدکربن- برسید. هیچ‌کس هنوز راهی را برای تولید سیمان بدون طی این فرایند پیدا نکرده است. این یک رابطه یک-به-یک است؛ یک تُن سیمان تولید می‌کنید و یک تُن دی‌اکسیدکربن تولید می‌شود.
پیش‌بینی می‌شود که از حالا تا سال 2050، تولید سالانه سیمان در جهان کمی بیشتر شود، چراکه ساخت‌وساز ساختمان‌ها در چین و چند کشور کوچک در حال توسعه، افزایش یافته است. برخی از کمپانی‌ها ایده‌های خوبی دارند.
یکی از ایده‌ها می‌تواند این باشد که دی‌اکسیدکربن را بازیافت کنیم و آن را پیش از استفاده در محل ساخت‌وساز، به سیمان تزریق کنیم. ایده دیگر که البته نظری‌تر است، شامل ساخت سیمان از آب دریا و دی‌اکسیدکربن گرفته‌شده از نیروگاه‌ها است. مبتکران این ایده فکر می‌کنند که این کار در نهایت می‌تواند انتشار کربن را بیش از 70 درصد کاهش دهد. من بیش از یک میلیارد دلار را به رویکردهایی اختصاص داده‌ام که امیدوارم بتواند به رسیدن جهان به کربن-صفر کمک کند؛ رویکردهایی مثل انرژی پاک ارزان و قابل اعتماد و تولید فولاد، گوشت و سیمان با انتشار کربن کم. البته که سرمایه‌گذاری بر روی کارخانه‌های این‌چنینی، باعث کاهش تولید کربنِ من نمی‌شود. اما اگر قرار باشد کسی را برنده اعلام کنم، او کسی خواهد بود که مسئول از بین بردن کربن بیشتری از کربن تولید شده توسط من و خانواده‌ام است. به‌علاوه، هدف حقیقتا این نیست که هر فردی انتشار کربن خود را جبران کند، بلکه هدف، اجتناب از یک فاجعه آب‌وهوایی است.
زمانی که اقتصاد جهانی در سال 2008 دچار رکود اقتصادی شدید شد، حمایت عمومی از اقدام برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی به شدت کاهش یافت. مردم نمی‌توانستند ببینند که ما چگونه می‌توانیم همزمان به هر دو بحران (اقتصادی و آب‌وهوایی) واکنش نشان بدهیم. اینبار اما قضیه فرق می‌کند. همچنان که پاندمی کرونا به اقتصاد جهان آسیب وارد کرده، حمایت‌ها از اقدام برای مقابله با تغییرات آب‌وهوایی همچنان زیاد است. به نظر می‌رسد که انتشار کربن توسط ما دیگر مشکلی نیست که بتوانیم چشم‌هایمان را روی آن ببندیم. حالا سوال این است: با این انگیزه ایجاد شده چه باید بکنیم؟ پاسخ برای من واضح است. ما باید یک دهه آینده را صرف تمرکز بر روی تکنولوژی، سیاست‌گذاری و ساختار بازار بکنیم به طوری که ما را در مسیر حذف گازهای گلخانه‌ای تا سال 2050 قرار دهد. دشوار است که بتوان به واکنش بهتری اندیشید و بنابراین بهتر است که در 10 سال آینده، خود را وقف رسیدن به این هدف بلند پروازانه بکنیم.