5 نفر که آخرین افراد باقیمانده از نوع خود در جهان بودند
فرانک مجیدی: هیچ چیز تا ابد نمی‌پاید. در طول تاریخ، فرهنگ‌ها و سنت‌های فراوانی وجود داشته که اکنون ناپدید شده‌اند. برخی از این فرهنگ‌ها به طور طبیعی از میان رفته‌اند، حال آن‌که بعضی دیگر به دلیل جنگ، بیماری یا تغییر زمانه نابود شدند. گاهی اوقات، تمام تاریخِ یک فرهنگ، تنها بر شانه‌های یک تن سنگینی خواهد کرد. امروز و در این لیست، به سرنوشت مغموم ده نفری نگاه می‌کنیم که تنها بازمانده از نوع خود بودند.
1- پایان شیکرها
شیکرها فرقه‌ای مذهبی در انگلستان بودند که درست پیش از وقوع انقلاب آمریکا وارد این کشور شدند. شیکرها، شاخه‌ای از کویکرها بودند و از آن‌جا که باور داشتند زن و مرد، هر دو از تصویر خداوند به وجود آمده‌اند، جزو مذاهب مهمی به شمار می‌رفتند که برای زن، ارزش فراوانی قائل شده‌اند. رهبر شیکرها، مادر «آن لی» نام داشت و خود را همتای زنِ عیسی مسیح می‌پنداشت.
شیکرها در ترویج مذهب خود در آمریکا بسیار موفق عمل کردند و خیلی زود جوامع شیکرها در این کشور رونق گرفتند. پیش از وقوع جنگ‌های داخلی در آمریکا، ۴۰۰۰ شیکر در این کشور وجود داشت. آن‌ها زندگی‌ای اجتماعی داشتند و حیات خود را صرف ساخت، کشاورزی و عبادت نموده‌بودند. با این حال، این مذهب مشکلی بزرگ داشت که خواهان تجرّد مؤمنان‌ش بود. جنگ‌های داخلی که آغاز شد، از تعداد مؤمنان این آیین هم کاسته شد و روستاهای شیکرها از سوی آن‌ها رها گردید. در سال ۲۰۱۰، تنها ۳ شیکر بودند که زنده مانده‌بودند. آن‌ها در روستای ساباتادِی شیکر واقع در مِین زندگی می‌کردند و تلاش می‌کردند تا به شیوه‌ی سنتی خود زندگی کنند و در خانه‌های‌شان به روی مؤمنان احتمالی جدید این مذهب باز بود.
2- آخرین تاسمانیایی، تروگانینی
تروگانینی آخرین فردی بود که خون نژاد تاسمانیایی را بطور کامل در رگ‌های‌ش داشت. مردمان هم‌قبیله‌ی این زن، ۴۵۰۰۰ سال در این جزیره سکنی داشتند، اما با ورود ساکنان اروپایی به این سرزمین، جنگی طولانی و خونین میان آن‌ها در گرفت و همگی نابود شدند. مهاجران اروپایی نه تنها با ساکنان بومی منطقه با زبان داغ اسلحه سخن گفتند، بلکه میان آن‌ها بیماری‌هایی شیوع دادند تا بطور کامل ۲۰۰ بومی باقیمانده در منطقه را نیز نابود نمایند. در این میان یک واعظ انگلیسی با حسن نیت به نام «جرج آگوستوس رابینسن»، گمان می‌کرد که می‌تواند با سکنی دادن بومیان در جزیره‌ی فلیندرز، از زندگی آنان محافظت نماید. او برای این کار، تروگانینی را که دختری نوجوان بود، استخدام کرد تا همراه او سفر کند و در امر ترجمه کمک نماید. تروگانینی دختر رئیس قبیله‌ای بومی بود و شوهرش توسط مهاجران به قتل رسیده‌بود. اما رابینسون در نهایت از ادامه‌ی هدف‌ش منصرف شد و تروگانینی رها گردید. او که دیگر جایی را برای رفتن نداشت، به گروهی از تاسمانیایی‌ها پیوست که دست به جنایت و دزدی از مهاجران می‌زدند تا بتوانند از خود محافظت کنند. در نهایت تروگانینی گرفتار شد و به جزیره‌ی فلیندرز فرستاده شد. آن‌جا بود که فهمید این جزیره بیشتر یک زندان است تا یک پناهگاه. افراد تاسمانیایی این اردوگاه یک به یک مردند و از آن میان، تروگانینی تنها کسی بود که زنده مانده‌بود.
3- آخرین ناواژو در ووپاتْکی
منطقه‌ی ملی ووپاتکی در آریزونا، تاریخچه‌ای غنی دارد. در طول ۱۱۰۰۰ سال، قبایل و جوامع مختلفی در این منطقه سکونت کردند، از جمله اقوام سیناگووان که در حدود ۸۰۰ سال قبل در آن‌جا دهکده‌ای دیدنی برای خود بنا نمودند. اخیراً بازماندگان مدرن قبیله‌ی هوپی در کنار چند نفر معدود که از قبیله‌ی ناواژه به جای مانده‌اند، در این منطقه زندگی می‌کنند.
بیشتر افراد ناواژو در سال ۱۸۶۴ از سرزمین ووپاتکی به زور رانده‌شدند. در آن سال ارتش آمریکا آنان را مجبور کرد از آریزونا به نیومکزیکو بروند که این واقعه با عنوان «پیاده‌روی طولانی» در تاریخ معروف است. در نهایت چند تن از اهالی ناواژو بازگشتند و در محل اولیه ساکن شدند اما دولت آمریکا در سال ۱۹۲۴، این منطقه را به عنوان پارک ملی اعلام کرد.
تنها به ناواژوهایی که قبلاً در محل بودند، اجازه‌ی ادامه‌ی سکونت در آن‌جا داده شد. یکی از آن‌ها، «استلا پِشالاکای اسمیت» بود. او درست یک ماه پیش از تصویب قانون جدید در ووپاتکی به دنیا آمد. وقتی که استلا بمیرد، خانواده‌ی او بابد به منطقه بیایند و ملک را تخلیه کنند و بلافاصله محل را ترک کنند، چرا که اجازه‌ی اقامت در منطقه را نخواهند داشت. با مرگ استلا، او آخرین ناواژویی خواهد بود که توانست در ووپاتکی زندگی کند.
4- آخرین نینجا
جینیچی کاواکامی، یک پروفسور دانشگاه، رئیس موزه و مهندس ۶۳ ساله است که شدیداً ادعا می‌کند آخرین فرد بازمانده از نسل نینجاهای افسانه‌ای ژاپنی است. او تمرینات نینجوتسو را از ۶ سالگی آغاز کرد. مهارت‌های کاواکامی افزایش یافت و به عنوان بیست و یکمین رئیس گروه نینجاهای «بان» انتخاب شد که تاریخچه‌ای ۵۰۰ ساله دارد. در حالی که انتظار می‌رفت او نیز به سنت گذشتگان به آموزش سرّی نینجاها بپردازد، ناگهان اعلام نمود که تکنیک‌های نینجاها در دنیای جدید جایی ندارد. بنابراین او برای گروهِ بان، پس از خود جانشینی تعیین نخواهد کرد!
در مقابل، برای حفظ این سنت باستانی، کاواکامی زمان زیادی را صرف مطالعه‌ی تاریخچه‌ی نینجاها و تکنیک‌های آنان کرده‌است. او موزه‌ی نینجاها را در ایگاریو اداره می‌کند و به جمع‌آوری و حفظ کتیبه‌های مخفی این گروه می‌پردازد، از جمله دستورالعمل‌های سموم! اتفاقاً این سموم یکی از دلایلی است که باعث شده کاواکامی ادعا کند دیگر آداب نینجا بودن در دنیای امروز جایی ندارد، چرا که نمی‌تواند کارکرد این سموم را امتحان نماید.
5- بازماندگان آخرین کشتی بردگان
پنجاه سال پس از آن‌که آمریکا تجارت بین‌المللی برده‌ها را غیرقانونی اعلام کرد، همچنان برده‌های زیادی بطور غیرقانونی قاچاق می‌شدند. یکی از این برده‌ها «کوجو لوییس» نام داشت. او مسافر یکی از آخرین کشتی‌های انتقال بردگان بود که سه سال پس از ابطال کلی این تجارت، سوار آن شده‌بود. کوجو در سرزمینی متولد شد که امروزه بِنین شناخته می‌شود و و با حمله‌ی انتقامجویانه‌ی یکی از سلطان‌ها، به اسارت رفت. کوجو به عنوان یک برده فروخته شد و با کشتی کلوتیدا، به آلاباما رفت.
سفر ۴۵ روزه‌ی دریایی به خودیِ خود خطرناک بود و این وخامت، با نفْس غیرقانونی تجارت برای بردگان و خدمه‌ی کشتی بیشتر هم می‌شد. کوجو بعدها به نویسنده‌ی به نام «زورا نیل هِرستِن» گفت که شرایط سفر تا چه اندازه وحشتناک بوده‌است. برده‌ها را برهنه در محلی تنگ و تاریک نگه می‌داشتند و کلوتیدا با وحشت حمله‌ی دزدان دریایی، نیروی دریایی و طوفان سینه‌ی دریا را می‌شکافت و به پیش می‌رفت. حتی زمانی که به مقصد رسیدند هم برده‌ها را بایستی پنهان نگه می‌داشتند تا در نهایت میان مزارع مختلف، تقسیم گردند.
کوجو به مدت ۵ سال تا به دست آوردن آزادی‌اش، برده باقی ماند. او و هم‌سفران‌ش در کشتی کلوتیدا بعداً به محلی به نام شهرک آفریقایی منتقل شدند که از صاحب سابق‌شان خریداری شده‌بود. کوجو بعد از آن در آن‌جا زندگی کرد و تا سال ۱۹۳۰ در شهرک آفریقایی تا پایان عمرش زندگی کرد، طولانی‌تر از سایر ساکنین شهرک آفریقایی.