از ماه آتش بس تا هلال توافق

دهه سوم تیرماه برای نسل اول انقلاب دهه ای به یاد ماندنی است. دهه ای که در آن آتش بس بین ایران و عراق برقرار و آتش جنگی خونین و ویرانگر به خاموشی گرایید. جنگی که طولانی ترین جنگ قرن لقب گرفته بود. هشت سال رشادت و شهادت و جانبازی و آزادگی غیور مردانی که در جبهه های جنگی که دشمن بعثی برافروخته بود. جوانان ایران زمین نگذاشتند که حتی یک وجب از خاک کشورمان به طرف مقابل ملحق شود. ملت ایران چشم جهانیان را به خود خیره کرده بود.
رییس جمهور دیوانه عراق در مصاحبه ای تلویزیونی گفته بود که سه روزه تهران را اشغال می کند؛ اما نه سه روز که قریب 3000 روز جنگ با جوانان ایرانی جز بی آبرویی و بی اعتباری چیزی برایش به ارمغان نیاورد. علی اکبر ولایتی وزیر خارجه وقت ایران مذاکرات برای پذیرش قطعنامه 598 را بسیار سخت توصیف کرده و با اشرافی که بر تاریخ ایران دارد سخنی می گوید که مضمونش این است:«…در طول مذاکرات خودم را در معرض قضاوت تاریخ می دیدم.» امروز هم دیپلمات های ایرانی چشم ها و دوربین های تلویزیون های جهان را به خود معطوف کرده اند. 12 سال مذاکره و باز هم عنوان طولانی ترین اما این بار برای مذاکرات هسته ای رقم خورده است.
شش قدرت جهانی که با رأی خود می توانند رأی حدود 200 کشور جهان را بی اثر کنند بارها و بارها در شهرهای مختلف جهان رو در روی دیپلمات های ایرانی قرار گرفتند و تمام ابزار خود را اعم از فشار لابی های صهیونیستی، اهرم جنگ افروزی و تحریم و… را به کار گرفتند تا نمایندگان ملت ایران و سفیران دوستی و صلح قوم اریایی را به ستوه بیاورند؛ اما همیشه جعبه های جادویی تلویزیون چهره های وزیران خارجه کشورهای به اصطلاح قدرتمند را خسته و وفته و چهره ظریف ایرانیان را شاد و خندان به نمایش گذاشتند و اثبات کردند که یکی مرد جنگی به از صد هزار! امروز ماراتن طولانی ترین مذاکرات قرن به پایان رسید و می رود تا دهه سوم تیرماه 1394 نیز برای نسل سوم و چهارم انقلاب خاطره انگیز شود. امروز قدرت های بزرگ و جامعه جهانی، ایران هسته ای را پذیرفته اند و می دانند که این ملت شایستگی این را دارد که هم چرخ کشورشان را بچرخانند و هم سانتریفیوژهایش را. مردم روزه دار هلال ماه شوال را با طعم شیرین توافق رؤیت می کنند.
رییس جمهور این ملت که برآمده از رأی و اراده مردم برای بهبود بخشیدن به اوضاع سرزمین شان است، با افتخار می گوید که:«من به وعده ام عمل کرده ام!» اما تاکنون از هزار وعده خوبان یکی وفا کرده است و این وعده به هزار وعده می ارزد. چرا که مذاکره و گفت و گو چهره ایران و ایرانی را در جهان اقتدار بخشید و تبلیغات منفی علیه ایرانیان را که حتی گردشگری میهن مان را تحت تأثیر قرار داده بود تا حد بسیار زیادی کم رنگ کرد. اکنون جهان، ایرانیان را مردمی سخت کوش، باهوش،اهل منطق و گفت و گو می شناسد که جهانیان و به ویژه قدرت های بزرگ اثبات کرده اند که راه پیروزی از صلح و گفت و گو می گذرد نه از جنگ افروزی و اشغال و تهدید این کشور و آن کشور. الگویی که ایران از مذاکره ارائه داد الگویی است که زمینه صلح پایدار را در جهان و منطقه خاورمیانه هموارتر می کند.
ایران در کوران جنگ های خاورمیانه در همسایگی قلدران جنگ طلبی مانند اسرائیل و عربستان سعودی باید به عنوان الگوی صلح و دوستی قرار گیرد. اکنون مردمی که می توانند با بیگانگان گفت و گو کنند چرا نتوانند در بُعد داخلی اختلافات خود را با گفت و گو و همدلی حل و فصل نمایند. حتماً اشتراکات ملت ایران چه از لحاظ زبانی، دینی، فرهنگ و ملیت بسیار تا بسیار بیش از کشورهای 1+5 است. اما یک مذاکره دو ساله با منطق قوی و حساب شده توانست موضوع هسته ای را از بن بست خارج کرده و سرپنجه به همه گزینه های روی میز بزند. پس در داخل کشور هم می توان منطق و گفت و گوی سازنده را جایگزین گزینه های دیگر کرد. به این حقیقت باور داشته باشیم.