نگاهی به یک پرونده قتل
باهم بودن بدون اینترنت

خبر از آن خبرهایی ست که مثل پتک روی سر آدم فرود می آید .مردی ۴۰ ساله همسر ۳۵ ساله ی خود را به دلیل عضویت در شبکه های اجتماعی به قتل رسانده است .مرور متن کامل خبر این اطلاعات را به ما می دهد که این قتل در خانواده ای اتفاق افتاده که در آن فرزندان، جوان هستند. یکی از دختران مقتول ازدواج کرده و یکی از پسرانش ۲۲ ساله دارد . یعنی از زمان تشکیل این خانواده بیش از ۲۰ سال می گذرد. چه شده است که پس از گذشت این مدت و عبور از موانع و مشکلاتی که ناگزیر در هر زندگی مشترکی وجود دارد؛ یک مرد تصمیم می گیرد همراه چندین ساله ی خود را به قتل برساند؟ دلیل این قتل موضوعی است که در این فرصت میخواهیم از آن بگوییم. کشتن انسان به هر دلیلی قابل بحث است. قتل باعث از بین رفتن احساس امنیت در جامعه می شود. در این مورد ویژه، فرد تصمیم به قتل شریک زندگی خود گرفته است؛ آن هم به دلیل عضویت در شبکه های اجتماعی. دنیای امروز، دنیایی است که در آن تکنولوژی انسان ها را احاطه و ناگزیر همه ی جامعه را خواسته یا ناخواسته درگیر خود کرده است. در هر خانه ای، اینترنت به هر شکل در دسترس است و تلفن های هوشمند، با قابلیت های بالای خود، ارتباط مجازی را آسان کرده اند. این سوال ها مطرح است که آیا همه ی اعضا خانواده بدون توجه به سن، به تلفن همراه با امکان اتصال به دنیای اینترنت احتیاج دارند؟ آیا هیچ نظارتی ، توانایی این را دارد که ۲۴ساعته تمام صفحه های باز و دیده شده را کنترل کند؟ چه برخورد مناسبی در صورت مشاهده ی گذر از خطوط قرمز خانواده وجود دارد، که هم به حریم خصوصی احترام بگذارد و هم تاثیر گذار باشد؟ آیا زمانی که والدین امکان استفاده ی آزاد از اینترنت و تلفن های هوشمند را به کودکان کم سن سال خود می دهند، که هنوز تا رسیدن به درک درست فاصله دارند ،کنجکاوی کودکانه را مد نظر داشته اند ؟آیا برخورد قهری هیچ فایده ای خواهد داشت؟
استفاده ی پنهانی از فضای مجازی
محرومیت فرزندان راه چاره است ؟ حتی اگر پاسخ به سوال آخر بله باشد وقتی کودک در خانه از دستیابی به فضای مجازی محروم شود، همچنان در جامعه و گروه همسالان ، برای او این امکان وجود دارد . در این صورت تنها نتیجه ی بدست آمده ،استفاده ی پنهانی از فضای مجازی است، که تاثیری مخرب تر از روش اول دارد. بحث را باید در جامعه مطرح کرد؛ جامعه ای که در آن به واسطه ی استفاده ی غیر اصولی از دنیای مجازی به شکل عجیبی رو به گسستگی می رود و در آن ارتباط حقیقی هر روز کمتر از دیروز دیده می شود. باید با نگاه ویژه ای به خانواده توجه کرد؛ خانواده ای که از ابتدای وجودش کانونی برای آرامش و اتحاد بوده و نمادی از امنیت و آرامش است. یک واحد اجتماعی که باید در آن بیشترین تعامل بین اعضا وجود داشته باشد؛ ولی متاسفانه روند رو به افزایش استفاده از دنیای مجازی، کارکرد خانواده را تحت تاثیر قرار داده است. ممکن است اعضای خانواده، ساعت ها هم زمان در خانه حضور داشته باشند ؛ ولی بینشان هیچ کلامی رد و بدل نشود. صفحه های روشن تلفن های همراه و کامپیوترها، حتی اجازه نمی دهند افراد به یکدیگر نگاه کنند، این در حالی ست که ارتباط چشمی یکی از نشانه های ارتباط درست و کامل است. افراد در کانون خانواده تنها شده اند و برای رفع این تنهایی، به فضای مجازی پناه می برند.
استفاده زیادازدنیای مجازی بی اعتمادی را افزایش میدهد
توجه ی ویژه به ارتباط همسران نشان می دهد که استفاده از دنیای مجازی علاوه بر تنهایی، بی اعتمادی را هم افزایش داده است؛ در نتیجه جامعه هم « بی اعتمادی اجتماعی» را تجربه می کند. در این شرایط اعضای جامعه، با ترس از این که دیگران به آن ها آسیب بزنند، رفتار و روابط اجتماعی شان را تعریف می کنند و معتقدند که هیچ چیز قابل اعتمادی در اجتماع وجود ندارد. به طور مثال در خرید های اینترنتی، از لحظه ی خرید تا رسیدن کالا به دست خریدار، همیشه این حس وجود دارد که شاید اصلا خریدی اتفاق نیفتاده باشد و تا وقتی که روند خرید کامل نشود این بی اعتمادی از بین نمی رود و با خریدار می ماند.این بی اعتمادی در بین زوجین،به گونه ای دیگر ریشه دوانده است . ترس از خیانت، باعث می شود که نگاه هر یک از طرفین همراه سوءظن باشد . این بی اعتمادی ها تا جایی ادامه پیدا می کند که خواندن پیام ها و حتی کنترل کردن تماس ها را در بر می گیرد. هر تماس یا پیامی این شک را پر رنگ تر می کند. این هدیه ی تکنولوژی کانون خانواده را به شدت درگیر می کند و دلیل اختلاف می شود . اثبات در واقعی نبودن این شک بسیار سخت است .اعتماد به دنیای مجازی بسیار سخت است . این شک ذهن زن و مرد را درگیر و فکرشان را بیمار می کند. در بعضی از موارد زن و مرد تصمیم می گیرند دنیای مجازی خودشان را داشته باشند.
کودکان بی نیاز به ارتباط واقعی
در این میان، کودکان هم به صورت غیر مستقیم آموزش می بینند که برای خود، دنیایی را بسازند که بی نیاز به ارتباط واقعی باشد. دنیایی که در آن، نیاز به ارتباط را، با عضویت در شبکه های اجتماعی رفع می کنند و اینگونه خانواده دچار اعتیادی می شود که جوامع بشری را تهدید می کند. در ایران نیز مانند بسیاری از کشورها درمان اعتیاد به اینترنت ، به دلیل تفاوت ظاهری آن با سایر اعتیاد ها ، مورد توجه قرار نمی گیرد و ذره ذره در جامعه ریشه می دواند و ساختار های اجتماع را به نابودی می کشد.این اعتیاد ، مانند هر اعتیادی از مصرف بی رویه و بدون آگاهی به وجود می آید .زنگ خطر بزرگی است وقتی می بینیم مردی به دلیل عضویت همسرش در شبکه های اجتماعی او را کشته است . هر چند تاثیرهای مثبت شبکه های اجتماعی بارها ثابت شده است؛ اما تاثیر منفی و سیاه آن در این اتفاق نمود بارزتری پیدا می کند. در این واقعه باید این نکته را مد نظر داشت که طبق قانون و اصول انسانی ، هیچ کس حق آسیب زدن به دیگری را ندارد. با تمام بدبینی های موجود در مورد استفاده ی نادرست از فضای مجازی، این که یک نفر به سطحی از خشم برسد که تصمیم بگیرد همسرش را بکشد، قابل درک نیست .این اتفاق تلخ، آگاهی بخش و تامل برانگیز است و نشان می دهد که خطر بی اعتمادی تا چه اندازه جامعه را تهدید می کند. این موضوع، فارغ از فضای مجازی، به تنهایی می تواند دلیل بزرگی برای فاصله ها باشد .
خیلی دور شدیم از زمانی که مردم همه ی دارایی خود را فقط با سند اعتماد به دیگری می سپردند.خیلی دور شدیم از زمانی که مرد خانه برای اطمینان، همیشه نظر همسرش را می پرسید.خیلی دور شدیم از دور همی های بدون تلفن همراه ؛ دورهمی های واقعی که حرف بزنیم ،بخندیم و همدیگر را حس کنیم،دور شدیم از باهم بودن بدون اینترنت.