یادداشتی در سوگ پهلوان عبدالناصر واعظی زاده پیشکسوت ورزش کرمان پهلوانان نمی‌میرند

یادداشتی در سوگ پهلوان عبدالناصر واعظی زاده پیشکسوت ورزش کرمان
پهلوانان نمی‌میرند

در این که ورزش برای سلامتی مفید است هیچ شکی نیست. در این که‌یک انسان هر چه بیش تر ورزش کند بهتر است نیز تردیدی وجود ندارد. در این میان جوانانی که با تمام توان به ورزش می پردازند و به مقام قهرمانی نائل می شوند نیز مورد توجه ویژه‌ی جامعه می باشند. اما کسانی هستند که ورزش و زور بازوی قهرمانی را با انسانیت، بزرگی روح و اخلاق گره می زنند و از خود «پهلوان» می سازند. ناصر واعظی زاده‌یکی از آنان بود. مردی که پس از عمری ورزش و مقام آوری وقتی که با او به صحبت می نشستی‌یک کلمه از ورزش می گفت و صد کلمه از غیرت و مردانگی و انصاف و مروّت!
آن روز که همراه علی به باشگاه مرحوم واعظی زاده رفته بودیم. نزدیک اذان ظهر بود. دم در بر عصایش تکیه زده و منتظرمان بود. عصایی که بیماری و نه کهولت سن به دستش داده بود.
در باشگاهش عکس هایی از پدر و پدربزرگش را به نشانه‌ی احترام و‌یادبود به دیوار آویخته بود. در کنارش لوح ها و جام های قهرمانی؛ اما‌یک عکس را با اشتیاق بیش تری نشان مان داد و آن هم عکسی بود که در روزگار عافیت و سلامت در بارگاه مقدس ابوالفضل(ع) گرفته بود. می گفت سفر به کربلا بهترین خاطره‌ی عمرم است. بیماری شدید اندام قهرمانی و ورزشکاریش را به‌یغما برده بود؛ اما حریف اخلاق و جوانمردی و انسانیت او نشده بود. صمیمیت در رفتارش موج می زد. صداقت شالوده‌ی کلامش بود. از این می گفت که به واسطه‌ی مدرک مربی گری ملی که داشتم در هر جای کرمان که اراده می کردم مجوز تأسیس باشگاه به من می دادند؛ اما ترجیح دادم که باشگاهم را همین جایی که هست برپا کنم تا بچه های این محل را که استعداد خوبی در فراگیری جوانمردی دارند به پاسداشت اخلاق دعوت کنم. می‌گفت باشگاه فضای محله را عوض کرده است. خوشحال بود از این که دو نسل را در باشگاه خود به پهلوانی و نه فقط قهرمانی فراخوانده است. امروز واعظی در بین ما نیست. او با همه‌ی خاطرات و افتخارات و مدال ها و… از دنیا پر کشیده است. از دنیای قهرمانی نیز سالها پیش خدا حافظی کرده بود. اما آنچه که نام نیک او را در خاطره ها ماندگار کرده است منش پهلوانی و اخلاق مداری است.
نام نیک گر آدمی ماند به جای
به کزو ماند سرای زرنگار