ایرج اعتصام بین هم نسلان و نسل‌های بعدی خود یکی از افراد برجسته و مهم در حوزه معماری و شهرسازی بود. او پس از فارغ التحصیلی در مقطع دکتری از دانشگاه فلورانس ایتالیا در سال 1339 و پس از آن در اوایل دهه 40 وارد عرصه معماری شهرسازی شد و در حوزه آموزش، پژوهش و فعالیت‌های حرفه‌ای در معماری و شهرسازی فعالیت کرد. اما به نظر من مهم‌ترین بخش فعالیت ایشان، آموزش معماری و شهرسازی در جایگاه یک استاد در دانشگاه‌های تهران، ملی(شهید بهشتی) و دانشگاه‌های بین‌المللی به عنوان استاد مدعو بوده است. در یکی دو دهه اخیر نیز حتی پس از بازنشستگی، تدریس را رها نکرد و آموزش، پژوهش و همکاری با در برخی فعالیت های حرفه‌ای در این حوزه را تا پایان عمر ادامه داد. اما به گمان من رو برجسته‌ترین حوزه فعالیت او، حضور مستمر در حوزه آموزش معماری و شهرسازی بود. امروز اما فردی با سابقه درخشان و اعتباری بین‌المللی، چون گنجینه‌ای از تاریخ و دانش آموزش معماری از دست رفته است. از آنجایی که معماری ترکیبی از آموزش، مهارت و هنر است، مسئله آموزش آن پیچیدگی‌هایی دارد. پیچیدگی‌های این حیطه به نحوی است که مطالعه د‌ر باره مکاتب و روش‌های آموزش معماری، بخش قابل توجهی از پایان‌نامه‌ها و رساله‌های این رشته را در مقطع دکتری به خود اختصاص داده است. به همین دلیل تجربه 60 ساله حضور مداوم ایرج اعتصام در این حوزه، او گنجینه دانش آموزش معماری بود. حالا با درگذشت ایشان، بخش مهمی بزرگی از این دانش و تجربه که می‌توانست برای آیندگان و پژوهشگران ثبت و ضبط شود، از دست رفته است. البته در کتاب «اسرار شیدایی» که به کوشش مهندس علیرضا قهاری که در سال 88 منتشر شد، درباره شخصیت حرفه‌ای دکتر اعتصام و فعالیت‌های او اطلاعات ارزشمندی در دسترس است اما به گمان من کافی نیست. درگذشت ایشان بار دیگر ضرورت ثبت و‌ ضبط دانش و تجربه‌ها را به ما یادآوری می‌کند. در نهایت، به عنوان دانشجوی ایشان و عضوی از جامعه معماری، درگذشت دکتر ایرج اعتصام را به اهالی معماری و شهرسازی و همچنین به خانواده محترم ایشان تسلیت می‌گویم. یادش گرامی.