درد و دل های طاهره حسین خانی، بازیکن و مربی فوتسال بانوان کرمان با پیام ما
اجازه مصاحبه نداشتم!

می خواستیم سالم باشیم تفریح داشته باشیم به همین دلیل ورزش را انتخاب کردیم آن هم فوتسال را.
به فوتسال علاقه و سختی هایش را دوست داشتیم، برای رفتن به تمرینات مسافت را و برای حضوردر مسابقات هزینه ها را نادیده وقابل چشم پوشی می دانستیم.اما حالا می بینیم و می شنویم که این مشکلات فقط برای ما بوده است و بس. مابقی این ورزش را با قشنگی های دیگرش انجام می دهند، دل نگران تامین سالن و هزینه های آن و مخارج سفرهای شان برای مسابقات نیستند و با وسایل حمل و نقل راحت و ایمن جا بجا می شوند اما ما غرق این مشکلات بودیم. بجای آنکه فکر و تمرکزمان را بر روی فوتسال مان گذاریم، به دنبال حل مشکلات بودیم و هستیم که برای خیلی ها، مدت هاست برطرف شده است. مسئولین ما را نمی بینند و شاید هم نمی خواهند ببینند، چون برای ما نه وقت دارند و نه امکانات و نه بودجه، حال آنکه برای دیگران هم خواستند و هم داشتند و هم توانستتند! در ماه مبارک رمضان همایش یک روزه برپا می کنند فقط برای افرادی خاص! و حتی نامی از ما که بدعت گذار و فعالین فوتسال کرمان هستیم در آن جمع شنیده نمی شود.
چرا و برای چه؟ مشکل چیست؟ تفاوت گذاشتن و نا عدالتی تا چه حد؟ چه کسی پاسخگوست؟
اینها گوشه ای از ناگفته هایی است از دل چندین دختر فوتسالیست کرمانی که پس از مدت ها اکنون به زبان شان جاری می شود.بغضی که شاید خیلی دیر ترکیده اما شاید حلال مشکلاتشان باشد.اینها حرف های دل طاهره حسین خانی مربی قدیمی کرمانی و خواهر فرزاد کاپیتان با سابقه مس کرمان و فاطمه خسرویان فوتسالیست چترودی است که میهمان روزنامه پیام ما بودند تا از ناعدالتی هایی که به گفته خودشان در حق ورزش و بخصوص فوتسال بانوان کرمان جاری است بگویند. خواندن این دردل ها را به شما پیشنهاد می دهم.
فاطمه خسرویان دانشجوی چترودی رشته تربیت بدنی که حدود 5 سال است در فوتسال فعالیت دارد چنین می گوید: در مسابقات لیگ دسته اول 93-94در قالب تیم منتخب کرمان وبه نام پمپ کرمان که از طرف آقای ارجمندی حمایت مالی می شد، شرکت کردیم و نتایج نسبتا قابل قبولی در دور رفت کسب کردیم اما متاسفانه در دور برگشت با اینکه کرمان میزبان بود و هزینه ها کمتر، اما حامی مالی تیم ما حاضر به ادامه همکاری نشد و با تصمیم جمعی بازیکنان و مربیان، با هزینه شخصی در دور برگشت شرکت کردیم و خوشبختانه تیم آراد به لیگ برتر صعود کرد و ما هم علیرغم تمامی مشکلات در همان لیگ دسته یک ماندنی شدیم.فصل گذشته نیز این مشکلات کماکان ادامه داشت و کار تا جایی پیش رفت که تصمیم گرفتیم در مسابقات شرکت نکنیم اما باز هم بخاطر عشق به فوتسال و با هزینه های شخصی در مسابقات دور رفت که در کردستان و دور برگشت در اصفهان بود شرکت کردیم و با تمامی ناملایمات مسئولین و سختی های زیاد باز هم موفق به ماندن در لیگ دسته اول ایران شدیم. اما امسال با این اوضاع تقریبا محال است بتوانیم در مسابقات حتی شرکت کنیم، چه برسد به اینکه در لیگ یک ماندنی باشیم.
اداره ورزش و جوانان مال همه است
نه مختص یک تیم
این چند سالی که من در فوتسال فعالیت دارم، خیلی چیزها دیدم و تا کنون فکر می کردم این مشکلات عادی است اما اکنون به این نتیجه رسیدم که نه، اصلا هم عادی نیست! دو سال است که با هزاران سختی و مشقت و مشکلات فراوان در مسابقات لیگ یک شرکت می کنیم اما تیم هایی هستند که به راحتی و بدون هیچ دغدغه فکری و مادی در مسابقات لیگ برتر حضور می یابند در حالی که نه از نظر فنی و نه از نظر سطح لیگی که بازی می کنند هیچ برتری به ما ندارند،فقط نام تیم ها و نام لیگ ها فرق دارد. مربی تیم فو تسال لیگ برتری کرمان درخواست 600میلیون تومان پول برای حضور در مسابقات لیگ برتر فصل آینده داده است در حالی که تیم ما با15 الی 20 میلیون تومان می تواند در مسابقات حضوری فعال و مثمرثمر داشته باشد این درست که حضور و تیم داری در تیم برتر هزینه های بیشتری را می طلبد اما نه در این حد تفاوت. وقتی از طریق اداره کل ورزش و جوانان پیگیر این مشکلات می شویم می گویند ما هزینه ها را برای تیم های لیگ برتری خرج کرده ایم و برای شما بودجه ای نمانده این در حالی است که در سر درب اداره نوشته شده اداره کل ورزش و جوانان و نه فقط تیم آراد کرمان. هیئت فوتبال هم راهی جز فروش امتیاز تیم و نشستن در خانه به ما پیشنهاد نمی دهد. در تیم های دیگر به بازیکنان پیشنهاد پول می شود اما برای ما که از اطراف کرمان و با هزینه های شخصی که فقط به خاطر علاقه به فوتسال در سالنی که به لطف شهرداری اختیار آباد به خاطر هزینه کمترش در اختیار ما قرار داده شده، گرد هم جمع می شویم بسیار سخت است که اینچنین تبعیضی را شاهد باشیم.
بخاطر سن و سال کم می خواستند محرومم کنند
اما طاهره حسین خانی که خودش یکی از بازیکن و مربی باسابقه کرمان محسوب می شود در این باره می گوید: کرمان جزاولین استان هایی در ایران است که فوتسال در آن پایه ریزی و فعالیتش به همت خانم قدس ولی در سال1381 آغاز گردید و من از اولین کسانی بودم که فوتسال کار می کردم. یادمه آن سالها من و یه عده دیگری از بچه هاکه حدود 20 نفر بودیم دائم از تیم منتخب کرمان برای شرکت در مسابقات کشوری خط می خوردیم و خانم ولی همان اطرافیان خود را برای مسابقات انتخاب می کرد، همین باعث اعتراض ما به هیات فوتبال شد که ریاستش در آن دوران به عهده آقای گنجعلیخانی بود. خانم قدس ولی بعد از این اعتراض ما که منجر به تایید و تذکر آقای گنجعلیخانی شد، از کاربرکنار و دیگر به همکاری شان ادامه ندادند. این باعث شد جومنفی بر علیه من در کرمان به راه افتاد چراکه همگان فکر می کردند به واسطه پارتی بازی میخواهم در راس امور فوتبال بانوال کرمان باشم بهمین دلیل به پیشنهاد خودم مرضیه مومنی که هم دوست و هم تیمی من بود به عنوان ریاست کمیته فوتبال بانوان کرمان انتخاب شد.این انتصاب اگرچه ظاهرا به خواسته و انتخاب من بود اما بعدها متوجه شدم که فقط قصد دورزدن من را داشتند! پس از آن به سفارش آقای گنجعلیخانی در یک دوره کلاس داوری شرکت کردم که آنجا هم توسط شخص خانم ولی به بهانه اینکه من یک اغتشاش گرم و باعث اخراج وی از هیات کرمان شدم، مورد بی احترامی قرار گرفتم و چون ایشان برد بیشتری در فدراسیون داشتند، همان اول دوره قصد داشتند به خاطر سن و تجربه کم، مرا محروم کنند اما آقای موسوی صدر که مدرس دوره بودند از من حمایت کردند و من این دوره را با موفقیت سپری کردم.
بعد از بازگشت به کرمان به همت هیات چند دوره کلاس مربی گری و داوری در کرمان بر گزار شد که علیرغم مخالفت خانواده ام که از تمامی ناملایمات و نامهربانی های فوتبال آگاه بود و همواره درصدد منصرف کردن من از ادامه فعالیتم می شدند، در تمامی آنها شرکت و مدارک آن را دریافت کردم. و به عنوان داور، مربی و بازیکن کارم را فقط به خاطرعشق وعلاقه و فارغ از هرگونه دریافت مادی در تیم های مختلفی از جمله ماهان، اختیار آباد ، باغین و چترود ادامه دادم و الان هم که به نام تیم پمپ کرمان اما فارغ از هرگونه حمایت معنوی و مادی از طرف دوستان و مسئولان کارم را ادامه می دهم.
بخاطر مشاورین بد و افراد بی خرد قید
تیم داری را زدند
وی درباره مشکلات این دو سال حضور در لیگ دسته اول ایران معتقد است؛ ابتدا قرار بود ما با نام سامسونگ کرمان درمسابقات حاضر شویم اما خیلی سریع و در فاصله یک ماه تا شروع بازی ها این موضوع کنسل شد و با توجه به عنایت خاصی که آقای ارجمند به ورزش بانوان داشتند در کمال رغبت قبول کردند که هزینه های تیم ما را بپردازند و با این روحیه خوب تمرینات تیم شروع شد و مقدمات حضور در مسابقات که قرار بود در اندیمشک برگزار شود، مهیا شد اما شوک جدید درست در لحظات آخر اعزام به تیم وارد شد و در کمال تعجب ایشان عدم تمایل خودشان را برای تیم داری اعلام کردند. این تصمیم روحیه تیم را به هم ریخت ولی با پادرمیانی آقای حاج جعفری و زندی، وی قبول کرد تا مقدمات و هزینه های این اعزام را متقبل شوند.اما چه اعزامی! مسئولیت این اعزام را به شخص دیگری سپردند و این شخص هم تا توانست از حسن اعتماد و معرفت آقای ارجمندی استفاده کرد و هزینه های سفر را با کارهای ناسنجیده شان به یک چهارم کاهش دادند. خلاصه ما با هزار مشکل عجیب و غریب که خودش قصه هفتاد من کاغذ می شود، در این مسابقات در کمال ناعدالتی از نظر امکانات شرکت کردیم و برگشتیم به کرمان و خودمان را برای دور برگشت که به میزبانی کرمان قرار بود برگزار شود آماده کنیم، علیرغم تمامی علاقه و تمایل آقای ارجمندی به تیم داری ، فقط به خاطر مشاورین و افراد بی خرد اطرافشان که گزارش های دروغ و بی اساس به ایشان می دادند، بعد از اتمام دور رفت دیگر حاضر به حمایت نشدند و ما با هزینه شخصی که خود بچه ها متقبل شدند در دور برگشت شرکت کردیم و با کسب رتبه سوم در لیک یک ماندنی شدیم.سال گذشته نیز با قرض و هزینه های شخصی در مسابقات کردستان و اصفهان شرکت کردیم و با چنگ و دندان تیم را در همان لیگ نگه داشتیم اما اکنون دیگر نمی شود و نمی توان به تنهایی کاری کرد.
دیگر تحمل این همه ناعدالتی و دروغ پردازی و خودبزرگ بینی ها را ندارم
طاهره حسین خانی در پایان صحبت هایش ازاینکه هیچ وقت مشکلات خود و تیمش را رسانه ای نکرده اظهار پشیمانی می کند و می گوید: هر زمان خواستم از کمبودها، ناعدالتی ها، مشکلات و کارشکنی ها بگویم همواره مرا از این کار برحذر کردند و تنها از من خواستند که تعریف و تمجید کنم و به به بزنم و همه چیز را عالی جلوه دهم در حالی که اینچنین نیست و مشکلات و تبعیض ها در ورزش استان کرمان بیداد می کند.از مصاحبه با رسانه ها و مطبوعات منع بودم و اگر میخواستم چیزی بگویم باید با تایید آقایان و خانم ها در هیات فوتبال و ورزش کرمان بیان می کردم. تا امروز چیزی نگفتیم و از کسی و چیزی گله نکردیم اما اکنون کارد به استخوانمان رسیده ووقتی می بینم خانم ها که حتی یک دهم من در تیم های مختلف سابقه بازی و مربی گری را ندارند و خودشان را بانی و همه کاره و بزرگ فوتسال بانوان کرمان می دانند،دلم می سوزد برای این ورزشی که این خانم ها ادعای آن را دارند، دیگر تحمل این همه ناعدالتی و دروغ پردازی و خود بزرگ بینی ها را ندارم. این ها را گفتیم تا شاید یکی از مسئولان زحمت خواندنش را به خودشان بدهند و از منحل شدن تیم ها و اضافه شدن به دخترانی که هر روز مسیر یک خیابان را بدون هدف بارها طی می کنند، بگیریم.