در موضوع حفاظت مشارکتی در پارک ملی گلستان عموما به شورای راهبری که در آن استانداران سه استان گلستان، خراسان شمالی و سمنان، مدیران کل محیط زیست دو استان خراسان شمالی و گلستان و رئیس سازمان حفاظت محیط حضور دارند تاکید زیادی می‌شود، این در حالی است که چنین شورایی نمی‌تواند سالی چند جلسه برگزار کند. در همین رابطه نقش شورای فنی که در آن تصمیم‌گیری‌های تخصصی و جزئی مرتبط با مدیریت پارک باید در آن گرفته شود، برجسته می‌شود. در این شورا که می‌تواند متشکل از چند کارشناس، بازنشسته محیط زیست، محیط‌بانان با تجربه، رئیس پارک، کارشناس اداره کل و … باشد درباره احداث آبشخور، اتاقک حفاظتی، جان پناه، سرشماری و موارد دیگر تصمیم‌گیری کرد و مسائل مهم را به شورای راهبری سپرد.
از سوی دیگر ما در موضوع حفاظت مشارکتی پارک ملی گلستان با جامعه محلی سر کار داریم. تا زمانی که مردمی که در مجاور این پارک زندگی می‌کنند از آن سود نبرند درکی از ارزش‌های حیات وحش نخواهند داشت. از این روست که ما باید راهکاری برای بهره‌مندی آنها از منافع پارک تدارک ببینیم. یکی از این راه‌ها اکوتوریسم بر اساس دستورالعمل‌های تعریف شده است. با این حال تعرفه‌های تعریف‌شده برای طبیعت‌گردی آنقدر پایین است که عملا منافعی را برای پارک و جامعه محلی به همراه ندارد. از این رو باید مشابه پروانه‌های شکاری که داده می‌شود در تعرفه‌ها بازنگری داشت و همچنین درآمدهای حاصله نیز به منطقه بازگردد و در پارک هزینه شود. پارک ملی گلستان بسیار ارزشمند است، چشم‌انداز‌های بدیع دارد، به تفرجگاه، موزه، مرکز بازدیدکنندگان و غیره مجهز است و می توان در آن گردشگری ساختارمند راه انداخت.