مسلمانان زیر خاکستر دموکراسی

بسم الله خرمی

کمیسیون حقوق بشر سازمان ملل متحد روز جمعه طی یک گزارش بر اساس مصاحبه با آوارگان روهینگیای مسلمان برمه در بنگلادش ارائه داد. این گزارش که در 43 صفحه تنظیم شده است، به شرح مفصل اقدامات غیر انسانی بودائیان و ارتش برمه می پردازد.
در مقدمه گزارش آمده است که این گزارش طی یک مصاحبه با 220 نفر از آوارگان در هشت منطقه متفاوت تهیه شده است. کمیسیون حقوق بشر احتمال می دهد که در برمه جنایت علیه بشریت رخ داده باشد. در این گزارش آمده است که در میان کشته شدگان مسلمان در برمه کودک شش ماهه ای یافت می شود که سرش بریده شده و مادرش توسط 5 پلیس میانماری مورد تجاوز گروهی قرار گرفته است.
زیدرعدالحسین رئیس کمیسیون حقوق بشر ضمن تقبیح این اقدامات می گوید: «در وظایف کدام ارتش دنیا آمده است که باید این اقدامات بیشرمانه را انجام دهد؟ این چه نوع عمل پاکسازی است؟»
وی پس از بر شمردن اقدامات فجیع بودائیان افراطی و ارتش برمه اضافه کرد: « این چه نوع نفرتی است که مردی کودکی را که برای شیر مادرش گریه می کند را بکشد و مادرش را هم مورد تجاوز گروهی قرار دهد؟»
از سال 1948 که بریتانیا اجازه داد میانمار و آرکان به عنوان دولت برمه استقلال پیدا کند، جهان شاهد نقض حقوق اقلیت ها و از جمله 8 میلیون نفر مسلمان در این منطقه بوده است. در این گزارش می خواهیم به بررسی علل اقدامات ضد انسانی دولتمردان برمه بر ضد اقلیت ها از جمله مسلمانان بپردازیم.
افراط گرایی و مبارزه با مسلمانان
روهینگیا زبانی است مرکب از ترکی، عربی و فارسی و به متکلمان آن روهینگیا می گویند که صددرصد مسلمانند. جمعیت آنها 8 میلیون نفر است و 4درصد از جمعیت برمه را تشکیل می دهند. اسلام آوردن آن ها از طریق مبلغانی بوده است که در قرن اول هجری برای تجارت به برمه می آمدند. روهینگیایی ها در آرکان، در ایالت راخین زندگی می کنند که در سال 1948 توسط بریتانیا با میانمار تلفیق شد و کشور استقلال یافته برمه را تشکیل دادند. بودابابا که در اواخر قرن بیست رهبر مذهبی بودائیان برمه بود را می توان آغاز گر سیاست های ضد مسلمان این منطقه دانست. و به این ترتیب می توان سیاست های مذهبی و ایئولوژیک را یکی از دلایل رخ دادن فجایع بر ضد مسلمان در برمه دانست. بودائیان افراطی معتقدند که غیر بودائیان برمه ای نیستند و مسلمانان این کشور را بنگلادشی می دانند. بودابابا در دستوری اعلام کرد که مسلمانان روهینگیا یا باید از برمه خارج شوند و یا باید به قتل برسند. همین دستور موجب شد تا افراط گرایان به خانه های مسلمانان یورش ببرند و دست به قتل و کشتار و اقدامات غیر انسانی بزنند.
قانون شهروندی منهای مسلمانان
دومین دلیل را می توان نیازهای امنیتی دولت برمه دانست، پس از آنکه اقدامات خشونت آمیز علیه مسلمانان اوج گرفت، مسلمانان گروه های نظامی خودمختاری برای مبارزه با مهاجمان افراطی و دولتی تشکیل دادند. دولت برمه به دلیل مقابله با این گروه ها بیش از 9 بار به مناطق مسلمان نشین حمله کرد و هربار عده زیادی از غیر نظامیان را به قتل رساند. دولت برمه هر از چندگاهی مردان مسلمان را یا به قتل می رساند و یا به مکان های نامعلومی منتقل می کند. زنان آنها را هم مورد تجاوز گروهی قرار می دهند و کودکانشان را به قتل می رسانند.
در سال ۱۹۸۲ قانون حقوق شهروندی در برمه به تصویب رسید که به واسطه این قانون از میان ۱۴۴ قومیت موجود در میانمار ۱۳۵ قومیت حق شهروندی دریافت کردند و ۹ دسته از اقوام اقلیت از حق شهروندی محروم شدند که بزرگترین این قومیت‌های، قوم روهینگیا است. مسلمانان حتی فاقد مدرک اقامتی هستند و نمی توانند به هیچ جای برمه مسافرت کنند، حتی به آنها گذرنامه هم تعلق نمی گیرد و نمی توانند به خارج از برمه مسافرت کنند. کمپ های مهاجرت آوارگان روهینگیا، در نزدیکی بنگلادش نیز از حملات ارتش برمه در امان نیستند. تعداد زیادی از آنها را به آب می اندازند، خانه هایشان را آتش می زنند و تعدادی را هم سر می برند.
مقامات دولتی همواره برای حل تخاصمات در ایالت راخین معتقدند که مسلمانان باید به خارج از برمه نقل مکان کنند. دولت ضمن حمایت از افراط گرایان، از جنایات غیر انسانی آنها جلوگیری نمی کند و در نقش نظاره گر باقی می ماند.
آمریکا حامی نژادپرستی
دلیل سوم را می توان ناشی از حمایت دولت های پشتیبان دولت برمه دانست. پشتیبانی غرب از افرادی مثل آنگ سان سوچی که با ژست حمایت از حقوق بشر در حمایت از جنایات ضد بشری دولت، اعلام می کند که: « مسلمانان روهینگیا تابعیت برمه ندارند و باید با آنها مبارزه کرد»، نشان می دهد که فعالیت های اقتصادی و کسب منافع تجاری برای دولت هایی مثل ایالات متحده اهمیتی بیش از جقوق بشر و جان انسان ها دارد.
پشتیبانی ایالات متحده را می توان به وضوح در فراری دادن دالایی لاما رهبر بودائیان از تبت و تقویت تسلیحاتی گروه نظامی منصوب به او مشاهده کرد.هیلاری کلینتون هم در سفر خود به برمه در سال2011 هیچ اشاره ای به اقدامات خشونت آمیز ارتش در ایالت راخین نکرد. ایالات متحده در چندسال اخیر اقدام به سرمایه گذاری های عظیم در برمه نموده است و به نظر نمی رسد که بخواهد با ژست های حمایت از حقوق بشر آنها را از دست بدهد.
اجلاس کشورهای اسلامی در سی ام دی ماه 1395 که به میزبانی مالزی در کوالالامپور برگزار شد نیز، نتیجه عملی برای مسلمانان بی پناه روهینگیا دربرنداشت و به یک بیانیه ختم شد.
موضوع برمه را دیگر نمی توان یک موضوع داخلی دانست و باید آن را یک موضوع بین المللی شمرد. چرا که دو گروه در آن حجضور دارند. یک گروه برخی کشورهای غربی مانند ایالات متحده هستند که طرفداران دولت برمه هستند، و یک گروه هم برخی کشورهای مسلمان مانند ایران، اندونزی و مالزی هستند که خود را حامی مسلمانان روهینگیا می دانند. اما به نظر می رسد اگر این دو گروه باز هم سکوت اختیار گنند و اوضاع در برمه برضد مسلمانان به همین ترتیب پیش رود، شاهد بک ژنوسید یا نسل کشی عظیم بر ضد اقلیت روهینگیا خواهیم بود. اگر وضع در برمه به همین ترتیب پیش رود، باید دموکراسی را همچون مرده ای دانست که بودائیان در حال ریختن خاکستر آن بر روی مسلمانان روهینگیا هستند.