به مناسبت ۱۶ خرداد سالروز در گذشت خالق «شازده احتجاب»
مرگ هوشنگ گلشیری، مرگ هرکسی نیست
رضا براهنی در رثای گلشیری نوشت: « مرگ هوشنگ گلشیری، مرگ هرکسی نیست… مرگ او مرگ یگانه‌ای‌ست از میان سه یا چهار یگانه‌ی این زمان، این زبان، و این نثر. در قصه‌ی کوتاه، تالی نداشت، ندارد. هم‌قامت‌هایش هدایت و چوبک‌اند، و شاید ـ‌می‌گوییم شاید، بهرام صادقی و علایی و ساعدی. در قصه‌ی بلند کار بدیع کرده اند. گلشیری نوع ادبی را به هم ریخته است… مرگ گلشیری مرگ هر کسی نیست، موت نویسنده است، موت الاکبر است».
هوشنگ گلشیری نویسنده ی بزرگ، در سال ۱۳۱۶ در اصفهان به دنیا آمد. در کودکی همراه با خانواده اش به آبادان رفت و تحصیلات خود را تا کلاس دهم در آنجا گذراند. از آن پس مجددا در شهر اصفهان به تحصیلات ادامه داد و در سال ۱۳۳۸ در دانشگاه اصفهان به تحصیل در رشته ادبیات فارسی مشغول شد. آشنایی با انجمن ادبی صائب در همین دوره، اتفاقی مهم در زندگی او بود. هوشنگ گلشیری کار ادبی خود را با جمع آوری فولکلور مناطق اصفهان در سال ۱۳۳۹ آغاز کرد. مدتی شعر سرود. خیلی زود دریافت که در این زمینه استعدادی ندارد، بنابراین سرودن را کنار گذاشت و به نگارش داستان پرداخت. بعد از مدتی همراه با تعدادی از نویسندگان نواندیش جلسات یا حلقه ادبی «جنگ اصفهان» را پایه گذاری کرد.
او برخی آثار خود را در نشریاتی مانند پیام نوین، کیهان هفته و فردوسی به چاپ رساند. پس از راه اندازی جنگ اصفهان نیز گلشیری شاخص ترین چهره آن بود. در سال های ۱۳۴۶ و ۱۳۴۷ داستان بلند شازده احتجاب را نوشت. این کتاب در سال ۱۳۴۸ به چاپ رسید.
گلشیری بعدها نیز فعالیت روزنامه نگاری را ادامه داد. از جمله اینکه سردبیری ماهنامه ادبی کارنامه را در تابستان ۱۳۷۷ بر عهده گرفت و نخستین شماره آن را در دی ماه همین سال منتشر کرد. یازدهمین شماره کارنامه پس از مرگش در خرداد ۱۳۷۹ منتشر شد. سال ۱۳۵۸ با فرزانه طاهری (مترجم) ازدواج کرد. حاصل این ازدواج دو فرزند است.
هوشنگ گلشیری در سال ۱۳۷۹ در سن ۶۱ سالگی بر اثر ابتلا به بیماری مننژیت در بیمارستان ایران مهر درگذشت. او را در امامزاده طاهر شهر کرج به خاک سپردند.
مجموعه‌های داستان‌های کوتاه مثل همیشه (۱۳۴۷)، نمازخانه کوچک من(۱۳۵۴)، جُبّه‌خانه (۱۳۶۲)، پنج گنج (۱۳۶۸)، دست تاریک دست روشن (۱۳۷۴) ، نیمه تاریک ماه (برگزیده آثارکتاب اول ۱۳۸۰) و داستان‌های بلند، شاه سیاه‌پوشان، حدیث ماهیگیر و دیو ( 1363)، رمان‌های شازده احتجاب (۱۳۴۸)، کریستین و کید (۱۳۵۰)، بره گمشده راعی (1356)، معصوم پنجم یا حدیث مرده بر دار کردن آن سوار که خواهد آمد (۱۳۵۸)، در ولایت هوا، تفننی در طنز (۱۳۷۰، در سوئد) ،آینه‌های دردار (۱۳۷۰)، جِن‌نامه (۱۳۷۶، نشر باران، سوئد)، فیلم نامه‌ی دوازده رخ (۱۳۶۷، انتشارات نیلوفر) و ویرایش گلستان سعدی نسخه تصحیح شده محمدعلی فروغی، باغ در باغ مجموعه مقالات، در ستایش شعر سکوت، (دو مقالهُ بلند در بارهُ شعر)، جدال نقش با نقاش و بررسی آثار سیمین دانشور (از آتش خاموش تا سووشون) از جمله آثار او می باشند.