شورای عالی امنیت ملی حضور زنان در استادیوم‌های ورزشی را تصویب کرد. «مهدی تاج»، رئیس فدراسیون فوتبال با اعلام این خبر گفت که این شورای عالی با همکاری وزارت کشور، وزارت ورزش و جوانان، فدراسیون فوتبال و دو دستگاه اطلاعاتی، برای چگونگی ورود بانوان تصمیم‌گیری و دربارۀ نحوۀ اجرا برنامه‌ریزی می‌کنند. تصمیمی که پس از تذکرهای چندین و چند بارۀ فیفا به فدراسیون فوتبال ایران، اعلام شده است. آنطور که تاج گفته، ورزشگاه‌های «گل گهر»، «سپاهان»، «ذوب آهن» و «غدیر اهواز» مناسب هستند و زنان می‌توانند در این ورزشگاه‌ها حضور پیدا کنند. اما ورزشگاه آزادی، «باید آماده شود» که هنوز زمان این آماده شدن، مشخص نیست. حتی هنوز مشخص نیست که ورود زنان برای تماشای ورزش‌های غیر از فوتبال چه وضعیتی خواهد داشت. موضوعی که چهار دهه با تصمیم‌گیری‌ها و ممانعت‌ها و برخوردهای گزینشی، محل اختلاف نظرهای زیادی بوده است.

«من برای اینکه بتوانم طبیعی باشم از یک هفته قبل، تمرین پسربودن می‌کردم. ریش و کلاه‌گیس پسرانه می‌گذاشتم و حتی راه‌رفتن و حرکات پسرانه را تمرین کردم.» این روایت شبنم یکی از چندین و چند دختری بود که در اواسط دهۀ 90 برای دیدن بازی فوتبال دو تیم فوتبال پرسپولیس و فولاد در بین ازدحام طرفداران، پایش به ورزشگاه باز شده بود. این همان کاری بود که هفتۀ آخر اسفندماه‌سال ۹۷، «سحر خدایاری» که بعدها به «دختر آبی» معروف شد، برای دیدن بازی استقلال تهران و العین کرد، بلکه هرطورشده پایش به ورزشگاه باز شود. البته که نه‌تنها به جایگاه نرسید بلکه دستگیر شد و بعد که حکم شش‌ماه حبسش که رسید، دست به خودسوزی زد. اتفاقی که واکنش‌های زیادی را در پی داشت. اما ممنوعیت حضور زنان پس از انقلاب در ورزشگاه‌ها و تلاش آنها برای بازگشت به روی سکوهای ورزشگاه، پیشینه‌ای بیش از اینها دارد:
ممنوعیتی که فقط برای زنان ایرانی بود
نخستین حضور زنان در ورزشگاه آزادی به سال ۱۳۷۷ و در جریان استقبال از بازیکنان تیم ملی که توانسته بودند به جام جهانی ۱۹۹۸ صعود کنند، برمی‌گردد. با وجود آنکه از زنان برای این حضور دعوت نشده بود، اما جمعی از زنان با حضور خود توانستند در ورزشگاه حاضر شوند. در سال 1378 نیز در بازی ایران و بحرین در مقدماتی جام جهانی ۲۰۰۶ که ایران به جام جهانی صعود کرد، تعدادی از زنان ایرانی با حمایت زنان کره‌ای که مهمان ویژۀ این مسابقه بودند، توانستند به ورزشگاه وارد شوند. پس از آن در جریان بازی فوتبال ایران و ایرلند در سال ۱۳۸۱، تعداد محدودی از زنان ایرلندی توانستند وارد ورزشگاه آزادی شوند. در سال 93 نیز حدود 30 تماشاگر حامی تیم ملی فوتبال کره جنوبی برای حمایت از تیم ملی کشور خود، در دیدار این تیم با ایران در ورزشگاه آزادی تهران حضور داشتند که در بین آنان زنان نیز دیده می‌شدند. حضور زنان خارجی، اعتراض بعضی از فعالان حقوق زنان را به‌همراه داشت؛ در حالی زنان خارجی در زمان برگزاری بازی‌های بین‌المللی تیم ملی ایران می‌توانستند وارد ورزشگاه آزادی شوند که حضور زنان ایرانی همچنان ممنوع بود.

در حالی زنان خارجی در زمان برگزاری بازی‌های بین‌المللی تیم ملی ایران می‌توانستند وارد ورزشگاه آزادی شوند که حضور زنان ایرانی همچنان ممنوع بود

آغاز دهۀ هشتاد با نامه‌ای که به هیچ‌جا نرسید
در آغاز سال ۱۳۸۵ محمود احمدی‌نژاد، رئیس‌جمهور وقت ایران با ارسال نامه‌ای به رئیس سازمان تربیت بدنی خواستار فراهم‌کردن امکانات حضور زنان در ورزشگاه‌ها شد. آن زمان خبرگزاری فارس نوشت که احمدی‌نژاد به رئیس سازمان تربیت بدنی دستور داد که با برنامه‌ریزی صحیح و مقتضی شئون بانوان، بخشی از مرغوب‌ترین مکان‌های تماشاگران را در ورزشگاه‌هایی که مسابقات مهم برگزار می‌شود، به‌طور ویژه به بانوان و خانواده‌ها اختصاص دهند. این نامه اما با مخالفت صریح گروهی از روحانیون در شهر قم روبه‌رو شد و به اجرا نرسید.
موافقت بخش عمده جامعه
یک دهه بعد در سال 96، مرکز افکارسنجی دانشجویان ایران (ایسپا) در یک نظرسنجی ملی اعلام کرد که 61.1 درصد مردم ایران موافق حضور زنان در ورزشگاه‌ها هستند. در این پژوهش که با حجم نمونۀ ‌هزار و ۳۱ نفر انجام گرفته بود، 51.6 درصد پاسخگویان مرد و 48.4 درصد زن بوده‌اند. همچنین 37.9 درصد پاسخگویان دارای تحصیلات دانشگاهی و 62.1 درصد دارای تحصیلات غیردانشگاهی بوده‌اند. نشانه‌های تغییر نگاه جامعه دربارۀ تحقق حق حضور زنان در ورزشگاه‌ها برای تماشای مسابقات ورزشی رفته‌رفته هویدا می‌شد.

آذرماه ۱۴۰۰ فدراسیون فوتبال ایران با هماهنگی وزارت ورزش به فیفا تعهد داده بود که همۀ بازی‌ها از جمله تیم ملی، لیگ قهرمانان آسیا و لیگ برتر فوتبال ایران، با حضور تماشاگران زن، برگزار می‌شود

در سال ۱۳۹۷ نیز مرکز بررسی‌های استراتژیک در راستای اقدامی عملی برای حل این مسئله، پروژه‌ای را باعنوان «حضور زنان در ورزشگاه‌ها-پژوهش فقهی» به پژوهشگاه علوم و فرهنگ اسلامی سفارش داد. این پژوهش توسط «جواد فخار طوسی» انجام شد و نتیجه آن بود که حضور زنان در ورزشگاه‌ها، منع شرعی ندارد و حکم اولی شرعی این مسئله، مباح بودن و مجاز دانسته‌شدن است. لذا بانوان می‌توانند در ورزشگاه‌ها به‌عنوان تماشاگر و در کنار مردان حاضر باشند.
ادامۀ حضور گزینشی زنان
پس از این، در سال 97 شورای تأمین از صدور مجوز برای حضور زنان تماشاچی در بازی دوستانۀ ایران و بولیوی، خبر داد. خبری که مثل بمب ترکید و بسیاری را به وجد آورد و صندلی‌های ورزشگاه در کسری از ثانیه در جایگاه بانوان پر شد. اما بعد مشخص شد که این حضور، گزینشی بوده است و نه یک تغییر همیشگی؛ بعد از گذشت چند ساعت مشخص شد که این حضور آزادانه نیست و تنها گروهی خاص و محدود از زنان توانسته‌اند به ورزشگاه راه یابند. به این معنی که قرار شد تعدادی از بازیکنان تیم‌های ملی فوتبال زنان در رده‌های سنی مختلف، اعضای کادر فنی و تعدادی از کارمندان فدراسیون فوتبال، زنانی باشند که در جایگاه تماشاگران می‌نشینند. درواقع این تصمیم پس از اولتیماتوم فیفا به ایران برای صدور اجازۀ حضور زنان در ورزشگاه گرفته شد. به‌نوعی مدیران فدراسیون با اجازۀ حضور گزینشی زنان در بازی، از آنها استفادۀ ابزاری و نمایشی برای جلوگیری از تعلیق ایران کرده بودند.
تهدیدهایی که درِ ورزشگاه را باز کرد
یک‌سال بعد از بازی بولیوی، در روز پنج‌شنبه ۱۸ مهر ۱۳۹۸ عده‌ای از زنان ایرانی برای اولین‌بار، رسماً به‌عنوان تماشاگر زن فوتبال به استادیوم آزادی راه یافتند تا بازی ایران و کامبوج را از نزدیک تماشا کنند. این اولین مرتبه بود که زنان ایرانی، نه با دعوت‌نامه یا با لباس مبدل بلکه به‌عنوان زن فوتبال‌دوست بلیت خریدند و به تماشای بازی فوتبال نشستند. حضور زنان در این بازی در شرایطی ممکن شد که فدراسیون جهانی فوتبال تهدید کرده بود که درصورت ممانعت مجدد ایران از حضور زنان در ورزشگاه‌ها، فوتبال ایران را محروم خواهد کرد.
زنان مشهدی پشت در ورزشگاه ماندند
فیفا، سیزدهم اسفند ۱۴۰۰ با درخواست ایران برای میزبانی دیدار ایران مقابل لبنان در مشهد موافقت کرد. اما پنجم فروردین ۱۴۰۱ و چهار روز مانده به مسابقه، «مهدی سلاطین»، رئیس ادارۀ ورزش و جوانان اعلام کرد که بازی بدون تماشاگر برگزار می‌شود. روز بعد از آن «احسان اصولی»، عضو هیأت‌رئیسۀ فدراسیون و رئیس هیأت فوتبال خراسان‌رضوی، اعلام کرد که این تصمیم ستاد ملی مبارزه با کرونا است. این درحالی بود که بیش از ۱۶ هزار تماشاگر در ورزشگاه امام رضا برای دیدار تیم‌های ملی ایران و لبنان بلیت خریده بودند و بیش از دو هزار نفر هم تماشاگر زن بودند. روز بازی فرا رسید بسیاری رفتند تا به بازی برسند، اما زنان پشت درهای بسته ماندند و اجازۀ حضور در ورزشگاه به آنها داده نشد. این حادثه درحالی رخ داد که آذرماه ۱۴۰۰ فدراسیون فوتبال ایران با هماهنگی وزارت ورزش به فیفا تعهد داده بود که همۀ بازی‌ها از جمله بازی‌های تیم ملی، لیگ قهرمانان آسیا و لیگ برتر فوتبال ایران، با حضور تماشاگران زن، برگزار می‌شود.
حضورهای گزینشی این‌بار در لیگ برتر
پس از این، پای حضور گزینشی زنان در ورزشگاه‌ها به بازی‌های لیگ باز شد و از ورود آزادانۀ زنان به ورزشگاه‌ جلوگیری شد. به گزارش «تابناک ورزشی» درحالی حراست وزارت ورزش از ورود زنان به ورزشگاه‌ آزادی تهران برای دیدن مصاف استقلال و مس کرمان در لیگ برتر بیست‌ودوم برای نخستین‌بار خبر داد که این حضور بار دیگر مثل بازی‌های ملی گزینشی انجام شده است. این درحالی‌است که تأکید فیفا بر امکان خرید آزادانۀ بلیت از سوی زنان برای حضور در ورزشگاه است و اینکه عده‌ای از بانوان با امکان و مجوز ویژه به سکوهای ورزشگاه راه یابند، با استانداردهای فیفا و عدالت سازگاری ندارد.
دولت قبل نیز تعهداتی برای حضور زنان در استادیوم‌های فوتبال داده بود که با اوج‌گیری کرونا این تعهدات به تأخیر افتاد. اما پس از آن، فیفا با ارسال نامه‌ای مؤکد بر اجرای این وعده تأکید کرد و خواهان ارائۀ گزارش از سوی فدراسیون فوتبال ایران به این نهاد شد. پس از همۀ این فراز و فرود‌ها، حالا شورای‌عالی امنیت ملی با تصویب حضور زنان در ورزشگاه این امید را ایجاد کرده است که این‌بار زنان نیز بتوانند مسابقات ورزشی مورد علاقه‌شان را نه از تلویزیون که از روی سکوهای ورزشگاه ببینند. با این حال هنوز مشخص نیست که آیا این مصوبه در دستورکار دولت قرار می‌گیرد و به زودی درهای ورزشگاه‌ها به روی تماشاگران زن باز می‌شود، یا آنکه بار دیگر مواردی همچون «نبود زیرساخت» و «امکانات» اجرای این مصوبه را به آینده موکول می‌کند.