همراهی با عزیزانمان در مسیر کنترل دیابت

سیما عباسی
به عنوان کسی که فرزند، همسر، والدین یا دوستمان به دیابت مبتلا است، احتمالا بارها از خود پرسیده ایم که چگونه باید از عزیزانمان حمایت کنیم؟ آیا در این زمینه کم کاری کرده ایم؟ چطور به کسی که دوستش داریم برای کنترل قند خونش کمک کنیم در حالی که خودش انگیزه ای برای این کار ندارد؟
پیش از هر چیز باید به یاد داشته باشیم که مرز باریکی بین حمایت و دخالت وجود دارد و نباید انگیزه بخشیدن و تشویق کردن را با امر و نهی های پی در پی اشتباه گرفت. با این حال راه هایی وجود دارد که ما می توانیم از طریق آنها عزیزانمان را در زمینه کنترل دیابت همراهی کنیم:
مشارکت کردن؛ سعی کنیم تا آنجا که می توانیم در زمینه دیابت و کنترل قند خون اطلاعات به دست آوریم و از نیازهای خاص عزیزانمان آگاه باشیم. در کلاس های آموزشی یا ویزیت های پزشکی با آنها همراه شویم. اگر مسئولیت خرید یا پخت و پز به عهده ما است. بسیار مهم است که در مورد برنامه غذایی عزیزانتان با مشاور تغذیه آنها صحبت نماییم.
صحبت و همدلی؛ ابتلا به دیابت، تغییر بزرگی برای ما و عزیزانمان به حساب می آید؛ با این حال می توانیم با آنها در مورد اینکه در زمینه کنترل دیابت چه انتظاری از ما دارند صحبت کنیم. همچنین باید به آنها نشان دهیم که می توانند بدون نگرانی از قضاوت شدن، با ما در مورد احساسات و دغدغه هایشان در زمینه دیابت صحبت نمایند. به یاد داشته باشیم که همدلی ما نباید حالت تحمیل به خود بگیرد، بلکه باید به عزیزانمان اطمینان خاطر دهیم که می توانند همیشه روی کمک و حمایت ما حساب کنند.
بخور، نخورها را کنار بگذاریم! سعی کنیم از شمردن لقمه های عزیزانمان هنگام غذا خوردن خودداری کنیم، به یاد داشته باشیم که همه افراد بزرگسال می خواهند و حق دارند که کنترل کامل بر رژیم غذایی خود داشته باشند. از سوی دیگر هر چند کودکان برای کنترل قندشان به کمک شما برای رعایت برنامه غذایی نیاز دارند، اما باید حق انتخاب مواد غذایی را برای نوجوانان دیابتی قائل شویم. آنچه از دست ما بر می آید این است که انواع انتخاب های غذایی سالم را در اختیار عزیزانمان قرار دهیم.
حمایت کنیم، نه دلسوزی! به یاد داشته باشیم که نباید به دلیل علاقه ای که به عزیزان دیابتی مان داریم، برنامه کنترل قند را سخت گیرانه تصور کنیم و عدم رعایت برنامه غذایی، عدم تست قند خون روزانه و یا عدم استفاده صحیح از دارو و انسولین آنها را توجیه کنیم و به آنها این احساس را منتقل کنیم که جدی نگرفتن برنامه درمانیشان اشکالی ندارد.
مراقب خودمان هم باشیم؛ ما نمی توانیم از شخص دیگری حمایت و مراقبت نماییم، مگر آنکه نیازهای اولیه خودمان را در نظر گرفته باشیم، این موضوع به ویژه در مورد والدین کودکان دیابتی بسیار حائز اهمیت است بنابراین باید خواب کافی و تغذیه مناسب داشته باشیم و زمانی را برای استراحت و کاهش فشارهای روانی در نظر بگیریم. از اطرافیان برای مراقبت از کودکان و سالمندان مبتلا به دیابت کمک بگیریم.
هر چیزی را که می شنویم، باور نکنیم؛ به یاد داشته باشیم که نصایح و توصیه های اطرافیان لزوما درست نیست. کاری که برای کنترل قند پسر عمه یا دختر همسایه کمک کننده بوده، شاید برای عزیزان ما نه تنها کمک کننده نباشد بلکه مشکلاتی را نیز برای آنها به همراه آورد. همچنین نسبت به باورهای نادرست در زمینه دیابت هشیار باشیم، باورهایی مانند اینکه فرد دیابتی نباید شیرینی بخورد به یاد داشته باشیم که درست ترین توصیه ها از طرف کادر درمان صورت می گیرد.
با عزیزانمان همراه باشیم؛ به یاد داشته باشیم که برای کمک به عزیزانمان در گام برداشتن در مسیر سلامتی، ما نیز باید با آنها همراه شویم و عادات ناسالم خود را تغییر دهیم؛ به همراه آنها به ورزش بپردازیم، از غذاهای سالم استفاده نماییم و نگاه و برخوردمان با مسائل استرس زا را تغییر دهیم به این ترتیب حتی اگر فرزند، والدین، همسر یا دوست ما در امر کنترل دیابت همکاری کافی نداشته باشد، رفتار ما می تواند برای آنها انگیزه بخش باشد.