سه‌شنبه‌ها روز پاکی کارتن خواب‌ها

در روانشناسی اصطلاحی هست به نام social nubmness که به فارسی آن را کرختی اجتماعی می‌گوییم، از چند روز پیش عده‌ی زیادی از دوستان را می‌دیدیم که در بحث‌های سیاسی و اجتماعی به این حالت اشاره می‌کنند و می‌گویند: امیدی نیست و هر کاری را باید دولت انجام دهد، در غیر این‌صورت مردم به خودی خود اقدام به انجام کارهای عام‌المنفعه نمی‌کنند. که باید نشانه‌هایی که در اطراف آنها هست را به رخ‌شان کشید و روی همین نشانه‌هایی که در اطراف‌مان هست تاکید کنیم و یادآوری کنیم که این کارها از همین مردمی سر زده که عده‌ای عادت دارند ایشان را به مسخره بگیرند و لهجه‌ی شیرین‌شان را موجب خنده بدانند و تا جائی هم پیش رفته‌اند که بچه‌های ما وقتی که برای تحصیل به شهر‌های دیگر می‌روند در اولین اقدام تمام سعی‌شان را می‌کنند تا از لهجه خود را رها کنند و تا آنجا که می‌توانند به شهر محل تولدشان اشاره‌ای نکنند گویا جرم و جنایتی مرتکب شده‌اند که خودشان هم بی‌خبر هستند و یا (خدایی ناکرده) تبعیضی علیه شهرستانی‌ها در مجلس شورای اسلامی تصویب شده و باید که هویت خویش را پنهان کنند در غیر این‌صورت مورد ضرب و شتم قرار می‌گیرند.قبل از هرچیز به تصویری که با تزگی در سرتاسر شهر می‌بینیم اشاره می‌کنم که همین دیوارهای مهربانی است و خوشبختانه مردم هم استقبال خوبی کرده‌اند و هر از چندی به تعداد این دیوارها هم افزوده می‌شود و از طرفی تصویر بسیار جالبی که دیروز در خیابان اقبال دیدم را شایسته‌ی مطرح شدن می‌دانیم: مادری به همراه دو فرزندش کنار دیوار مهربانی ایستاده بود و یکی یکی لباسها را به تن بچه‌هایش می‌گرفت تا آنچه که اندازه‌ی دو فرزندش هست بردارد و مبادا لباسی اضافه بردارد و بکار بچه‌های خودش نیاید و بچه‌های دیگری را هم از این شانس محروم کند و جالب‌تر اینکه دیوار مهربانی مذکور در هفته‌ی گذشته هر روز پر شد و نیازمندانی لباس به اندازه‌ی نیاز برداشتند و خالی شد و دوباره با لباس‌های دیگری پر شد، باشد که دلهره‌ی لباس عید را از جان رنجور حتی چند تن نیازمند دور کند. در کرمان هم مثل دیگر شهرهای کشور مردم سعی می‌کنند خودشان به خودشان کمک کنند و تعداد زیاد خیریه‌ها و ان‌جی اوها و فعالیت‌های زیاد مردمی برای بهبود وضعیت ستم‌دیدگان و آسیب پذیران همه و همه دلایلی هستند بر این مدعا و خوشبختانه روز به روز کرمانی‌ها بیشتر و بیشتر به جهانیان ثابت می‌کنند که هرچند به گواهی تاریخ مردمی سختی کشیده‌ایم، اما این تجربیات تاریخی باعث نشده‌اند که کرمانی‌ها علاقه به هم‌نوع را فراموش کنند.بیایید چند نمونه‌از کارهایی که کرمانی‌ها در یازده ماه گذشته برای همشهریان خود انجام داده‌اند به یاد بیاوریم:
فعالیت‌های خیریه‌های مختلف که مهم‌ترین این فعالیت‌ها به راه افتادن یکی پس از دیگری بازارچه‌های خیریه‌ بود مه با استقبال پر شور مردم هم مواجه شدند تا جائی که برای کمک به کودکان بیمار مثلا یک پیراهن به قیمت‌های میلیونی فروخته شد و یا همکاری مردم برای عضویت در ان‌جی‌اوهای حمایتی از کودکان کار و خیابان، راه اندازی دیوارهای مهربانی مختلف که گاهی علاوه بر لباس و کفش حتی کتاب و مجله هم به نیازمند تقدیم می‌شد که غذای روح هم فراهم شود و در این میان حتی حیوانات هم نادیده گرفته نشدند و مراکزی مثل پناهگاه حیوانات نجات کرمان تاسیس شده‌اند تا دوست‌داران حیوانات بتوانند هر حیوان بی سرپرستی که پیدا می‌کنند به این پناهگاه‌ها ببرند و از ادامه‌ی حیات این حیوان بدون مشکل و درد مطمئن شوند و در عین‌حال کسانی که می‌توانند کمک‌های نقدی به این مراکز بکنند تا این موجودات بی‌گناه نیازمند غذا و یا نظارت دام‌پزشک نباشند و همیشه چشم‌های نگرانی پی‌گیر مسائل ایشان باشد.(هرچند عده‌ای معتقدند این‌کارها لوس هستند و باید بیشتر به فکر انسان‌ها بود اما نمی‌توان این مهم را ندیده گرفت که شرط انسانیت دلسوزی و مهر است).
با این وجود پیشنهاداتی هم در این زمینه‌ها وجود دارد که می‌شود به فعالین پیشنهاد کرد که اگر مایل به ادامه‌ی این رویکرد خوب و انسانی هستند می‌توانند از همکاران خارجی هم نکته‌های جالبی را بیاموزند یکی از این نکته‌ها حمام و بهداشت برای کودکان کار و خیابان و کارتن خوابهاست، تا بحال بارها هم در پیام‌ما و هم در رسانه‌ها و شبکه‌های اجتماعی به چرایی موجودیت کودکان کار و کارتن‌خوابها پرداخته‌ایم و پرداخته‌اند و بارها هم پیشنهاداتی برای کمک،بهبود و بازگشت آنها به خانواده و جامعه داده شده اما آیا نباید به بهداشت ایشان پرداخت؟ مدتی پیش نتیجه تحقیقی منتشر شد که ثابت می‌کرد هر معتاد معادل ۶ بیمار مبتلا به سرطان برای کشور هزینه می‌تراشد، و متاسفانه هیچ بیمه‌ای هزینه‌های ترک اعتیاد را هم حتی به گردن نمی‌گیرد و چشم ایشان به کمک‌های دولتی و مردمی است تا شاید بتوانند ترک کنند و زندگی دوباره‌ای را آغاز کنند، اما بیایید درباره‌ی مسائلی که می‌توانیم به زودی و راحتی آن مشکلات را حل کنیم بپردازیم.
در سان‌فرانسیسکو، حدود ۶۵۰۰ بی‌خانمان وجود دارد که تمام عمر خودشان را در خیابان‌ها می‌گذرانند و بسیاری از آن‌ها ممکن است حتی سال‌ها از حمام استفاده نکنند. از همین رو موسسه‌ای به نام “لاوا” بر اساس طرحی که یکی از بازاریاب‌ هایش داده، به فکر انجام کاری برای ایجاد حمام برای بی‌خانمان‌ها افتاده‌اند. دونیس سندوال که ایده این طرح از اوست، ایده شکل گیری چنین موضوعی را اینگونه تعریف می‌کند: یک روز در خیابان راه می‌رفتم که زنی از کنارم رد شد که بسیار کثیف بود، در همین حال گریه می‌کرد و با خودش می‌گفت من هرگز دوباره تمیز نمی‌شوم! دونیس کارش روی این ایده را سال ۲۰۱۳ با این شعار که «هرکسی حق دارد تمیز باشد» شروع می‌کند. پروژه در ابتدا با یک اتوبوس که توسط شهرداری سان‌فرانسیسکو در اختیار آن‌ها قرار می‌گیرد، شروع می‌شود. یک اتوبوس که تمام امکانات حمام کردن را دارد در جاده قرار می‌گیرد و بعد از موفقیت همان یک اتوبوس، تعدادی دیگر هم اضافه می‌شوند و در نقطه‌های مختلف شهر قرار می‌گیرند.
اما خوشبختانه ما کرمانی‌ها نیازی به اتوبوس و حمام سیار نیاریم و به راحتی می‌توانیم با فراهم آوردن پول وهزینه‌های کافی از حمام‌هایی مثل گرمابه سعدی استفاده کنیم و روزی را به این کار تخصیص بدهیم و مثلا هر سه شنبه را روز پاکی خیابان خواب‌ها بنامیم.تا هم از انقراض حمام های عمومی پیش گیری کنیم و هم به بهداشت عمومی کمک کنیم.
جمعیت دفاع از کودکان کار و خیابان و روزنامه‌ی پیام ما در این امر پیش قدم شده‌اند و از همه‌ی علاقمندان هم دعوت می‌شود که با فعالین جمعیت دفاع تماس بگیرند و نقشی در این عمل انسان‌دوستانه داشته‌باشند.
پی‌نوشت:۰۹۱۳۰۴۳۲۳۸۰ با این شماره ‌برای هماهنگی‌های لازم جهت همکاری تماس بگیرید.