اولین جام جهانی که دل و دماغی برای دیدنش نداشتم و به جز لحظاتی از بازی‌ها که آن هم به صورت اتفاقی شاهدشان بودم، هیچ مسابقه‌ای را کامل نگاه نکردم، همین جام ۲۰۲۲ قطر بود. همیشه برای رسیدن روزهای فوتبالی جهان روزشماری می‌کردم.جام جهانی عجیبی بود. اولین جام جهانی که در پاییز برگزار می‌شد و در نزدیک‌ترین فاصله به کشور ما. دست و دلم به نوشتن نمی‌رود وقتی چیزی ندیده‌ام. خاطر که حزین باشد، از جادوگران مستطیل سبز هم کاری برنمی‌آید. تنها دلخوشی‌ام پیروزی آرژانتین و قهرمانی لیونل مسی در غیاب مارادوناست، اگر چه به همان اندازه از لبخند پیروزی مسی خوشحالم که از گریه‌های شکست رونالدو دلگیر و غمگینم؛ حیف شد که آقای گل جهان در ویترین افتخاراتش جای قهرمانی جهان خالی است. برای مردم و بازیکنان تیم ملی کشورم هم دلم گرفته است که تلخ‌ترین جام جهانی‌شان بود. بازیکنان سرود نخواندند و باختند، سرود خواندند و بردند و روزی که باختند عده‌ای شادی کردند و روزی که بردند عده‌ای دیگر صحنه‌های عجیبی از شادی آفریدند؛ شادی با چاشنی باتوم. این جام تمام شد اما چشمان ما هنوز نمناک است. یک جام جهانی هم از سرنوشت طلبکار شدیم. اینکه بنشینیم و با خیال راحت و دل خوش فوتبال ببینیم و غصه خیابان و غم نان نداشته باشیم و سیاست لااقل برای چند نود دقیقه معلق شود و دست از سرمان بردارد.