عادی‌سازی کار کودک در آستانه 12ژوئن روز جهانی علیه کار کودک، نه توسط یک یا چند گروه و چندین نهاد، بلکه جریانی ساختاری است که در ابتدا کودکان درگیر کار کودک را به عدد و آمار تبدیل می‌کند، و در مرحله بعد با دزدیدن حق کودکی حتی آمار و تحلیل‌های شوک‌آور را نیز عادی ساخته و جهان و نظمی جهانی را که تولید کننده و بازتولید کننده کار کودک است را از عمل باز می‌دارد.
160 میلیون کودک. این یعنی در ابتدای سال 2020 از هر 10 کودک یک کودک به کار گماشته شده بوده و یا مجبور به کار برای تامین معیشت خود و خانواده‌اش بوده. در جنوبی جهانی (جغرافیای سیاسی که ما در آن زندگی می‌کنیم) این آمار دو برابر است. حالا و طی کنفرانس جهانی حذف کار کودک که از 15 تا 20 ماه مه میلادی در دوربان آفریقای جنوبی برگزار شد اعلام کردند که در صورتی که اقدام جدی و فوری برای حذف کار کودک در مقیاسی جهانی صورت نگیرد، تا پایان سال میلادی 9 میلیون کودک به کار مشغول خواهند شد. آماری که نه کسی را شوکه کرد و نه تیتر خبرگزاری‌های مهم داخلی و بین‌المللی شد و نه تغییر جدی در سیاست‌گذاری‌های اجتماعی و اقتصادی و فرهنگی را در پی داشت.
برعکس رویکرد رایج و برنامه‌های یک شبه، تکرار هزارباره نشست‌ها و همایش‌ها و قانون‌گذاری‌های بدون عمل، حذف کار کودک به کلید طلایی و غول چراغ جادو نیاز ندارد و یک شبه هم اتفاق نمی‌افتد. تازه‌ترین بررسی همه‌جانبه سیاست‌گذاری‌ها، تحلیل‌ داده‌ها، و در نظر گرفتن تجارب بازماندگان کار کودک و نمونه‌های موردی و محلی موفق که همه در گزارش جدیدی توسط یونیسف و سازمان بین‌الملی کار منتشر شده نشان می‌دهد که مسیر حذف کار کودک از یک نقطه مشخص می‌گذرد:
حمایت اجتماعی فراگیر و تعهدات چندجانبه برای ایجاد، تحقق و تقویت آن
در پایان کنفرانس جهانی حذف کار کودک که بیش از 1000 نماینده (و 7000 شرکت‌کننده آنلاین) دولتی، سازمان‌های کارگری و کارفرمایی، سازمان‌های بین المللی، سازمان‌های غیردولتی و جامعه مدنی در آن حضور داشتند توافقی جمعی برای تعهد به عمل در 6 حوزه اساسی صورت گرفت. این توافق در سندی با نام «فراخوان اقدام دوربان» منتشر شده است. در این کنفرانس برای اولین بار در تاریخ چنین کنفرانس‌هایی نمایندگانی از خود کودکان و بازماندگان کار کودک نیز شرکت داشتند و انتظار و مطالبه خود را برای مشارکت در تصمیم‌گیری و شتاب دادن برای اقدام در راستای حذف کار کودک اعلام کردند.
علاوه بر تعهد بر اقدام فوری نگرانی‌های جدی وجود دارند که تمامی پیشرفت‌های حاصل شده در راستای کاهش کار کودکان در اثر همه‌گیری کووید-19، جنگ و نزاع‌های مسلحانه، و همچنین بحران‌های انسانی، غذایی و زیست محیطی معکوس شده و مورد تهدید قرار گرفته است.

بر اساس فراخوان اقدام دوربان باید تعهدات توسط تمامی ذینفعان در 6 حوزه اساسی زیر شکل بگیرد: 1) برخورداری از کار شایسته برای بزرگسالان و جوانان باید به یک واقعیت تبدیل شود. نمی‌توان برخورداری بزرگسالان و به ویژه خانواده‌های کودکان را از مسئله کار کودک جدا کرد. رسمی‌سازی اقتصاد غیررسمی که بخش اعظم کار کودک در آن اتفاق می‌افتد باید به گونه‌ای صورت بگیرد که کارگران اقتصاد غیررسمی از حقوق کار و حمایت‌های حقوقی لازم برخوردار شوند. حداقل سن کار باید رعایت شود و دولت‌ها بر آن نظارت داشته باشند. رویکرد دولت‌ها به حذف کار کودک باید شتاب‌دهنده، چند-جانبه و با مشارکت همه ذینفعان بوده و در این رویکرد حذف بدترین اشکال کار کودک همچنان اولویت داشته باشد. 2) پایان بخشیدن به کار کودکان در حوزه کشاورزی. این مسئله که حذف کار کودکان از چرخه کشاورزی به پایدارتر شدن سیستم کشاورزی منجر خواهد شد باید به رسمیت شناخته شود. کشاورزان صاحب مزارع کوچکتر به ویژه زنان باید حمایت شوند و شرکت‌های بزرگ اقتصادی و تجاری باید مسئول و متعهد به ایجاد محیط کاری امن و شایسته برای کشاورزان باشند. 3) تقویت پیشگیری از ایجاد کار کودک شامل بدترین اشکال کار کودک، اجباری، برده‌داری مدرن و ترافیک انسانی، و حمایت از بازماندگان کار کودک از طریق برنامه‌های برآمده از داده‌ها و اطلاعات بازماندگان و سیاست‌گذاری‌های مشخص. برنامه‌های ساختاری حمایت از کودکان همچنین باید نسبت به جنسیت حساس بوده و به ویژه دسترسی به ثبت هویت کودک، برخورداری از مراقبت از فرزندان و کودکستان‌ها، کار خانگی کودکان و حمایت روانی-اجتماعی از کودکان را در نظر بگیرند. علاوه براین آگاهی‌رسانی در باره مسئله کار کودک و تنظیم مقررات کار به ویژه در بخش‌های بزرگتر خدمات، کارگاه‌ها و کارخانه‌ها باید صورت بگیرد. توان‌افزایی بازماندگان کار کودک و حمایت از ظرفیت‌سازی آنها برای راهبری در عرصه حذف کار کودک باید برنامه جدی کشورها باشد. 4) واقعیت بخشیدن به حق کودکان بر آموزش و کسب اطمینان از دسترسی همگانی کودکان به آموزش اجباری، رایگان، با کیفیت، برابر و شمول‌گرا و همچنین مهارت‌آموزی. حمایت از معلمان، افزایش زیرساخت‌های آموزشی و حمل و نقل آسان و امن به مدارس برای کودکان و معلمان، همچنین از میان بردن آزار و خشونت در مدارس به همراه توجه ویژه به دختران، کودکان از گروه‌های اقلیت و کودکان دارای معلولیت. همچنین کسب اطمینان از وجود و تسهیل گذارهای موفق مدرسه-به-کار در نظام آموزشی.
5) دسترسی همگانی به حمایت اجتماعی. نظارت به کار کودک باید به گونه‌ای وجود داشته باشد که دارای پیوند و ارتباط معنادار به خدمات وحمایت‌های اجتماعی باشد. در این مسیر کمک‌هزینه‌های رفاهی، ایجاد دسترسی خانواده‌ها به حداقل درآمد شایسته و امن برای زندگی، و همچنین تاب‌آور کردن خانواده‌ها نسبت به شوک‌های (اقتصادی و اجتماعی) می‌تواند به خارج شدن کودک خانواده از چرخه کار و پایدار شدن این خروج کمک کند.
6) افزایش تامین مالی و همکاری‌های بین‌المللی برای حذف کار کودک و کار اجباری. بسیج منابع محلی و ایجاد برنامه‌های اقدام ملی برای حذف کار کودک توسط دولت‌ها و بودجه‌ریزی کافی برای اجرای آنها.