رئیس جدید سازمان مدیریت بحران کشور با حکم وزیر کشور تعیین شد. امید است تا با مدیریت جدید این سازمان راه جدیدی برای مدیریت کاهش ریسک سوانح در کشور ما بپیماید. رئیس سابق این سازمان در 16 دیماه 1400 گفته بود «این سازمان در جریان سیلی که مناطق جنوبی ایران را فرا گرفت غافلگیر نشد و تمهیدات لازم را اندیشید، اما قربانیان سیل خود بی‌احتیاطی کردند.» او در 17 آذر 1400 گفت «دعا کنید در تهران زلزله نیاید! بر اساس گزارشی که دوستان اعلام کردند، آمادگی تهران برای مقابله با زلزله با وجود همه اقدامات 18.8 درصد است.»رئیس اسبق این سازمان نیز در 21 تیر 1391 اظهار داشت: اگر آمار کارشناسان در زمینه زلزله تهران درست باشد کار سختی را در پیش خواهیم داشت، بیان داشت: فقط می توانیم بگوییم که دعا کنید که در تهران زلزله شدیدی رخ ندهد.

البته شهروندان و متخصصان این حوزه با این پرسش مهم روبه‌رو می‌شوند، که اگر راهبرد رئیس مهمترین سازمان دولتی برای مدیریت بحران در ایران، دعا کردن است، اساسا چرا چنین سازمانی با ردیف بودجه دولتی می‌بایست وجود داشته باشد؟
از سوی دیگر باید تاکید کرد که سازمان مدیریت بحران کشور دارای بدنه کارشناسی بسیار خوب و فعال در سراسر کشور است. این توان و نیروی انسانی سرمایه خوبی برای سازماندهی و نوسازی فعالیتهای موثر این سازمان در آینده خواهد بود. به هر حال تغییر رئیس این سازمان را با نگاه مثبت فرصتی برای بهبود رویکرد ها و انتخاب راهبرد علمی برای مدیریت کاهش ریسک سوانح در کشور تلقی می‌کینم.
اگر بر تاریخچه شکل‌گیری چنین سازمان‌هایی در دنیا متمرکز شویم، خواهیم دید که در دهه 1980 میلادی در دنیا مشاهده شد که با توجه به رشد جمعیت و توسعه جمعیت‌های متمرکز در شهرها، تعداد سوانح و اثرهای مخرب آنها در سراسر جهان در حال افزایش است. این وضعیت سازمان ملل متحد را برآن داشت تا کنفرانس‌های مختلفی را در مورد این موضوع برگزار کند که منجر به اعلامیه سازمان ملل متحد GAD 44/236 در سال 1989 شد و دهه 1990 (1990 – 1999) را به عنوان «دهه بین‌المللی برای کاهش سوانح طبیعی» (IDNDR) اعلام کردند. دهه بین‌المللی برای کاهش سوانح طبیعی برای افزایش آگاهی عموم مردم در مورد نیاز به پیشگیری از سوانح و تشویق کشورهای عضو سازمان ملل متحد با هدف ایجاد سازمان‌هایی برای مدیریت سوانح به اجرا گذاشته شد. به دنبال افزایش ظرفیت جامعه برای پیشگیری و مدیریت سوانح کاهش ریسک امکان پذیر می‌شود. ماموریت سازمان‌های مدیریت بحران «مدیریت سوانح با هماهنگ کردن منابع نهادهای دولتی و سازمان‌های غیردولتی و توسعه ظرفیت جوامع برای واکنش موثر به سوانح» است. تصویب طرح جامع امداد و نجات کشور در سال ۱۳۸۲، با امضای مشترک وزارت کشور ‌، جمعیت هلال‌احمر و ستاد کل نیروهای مسلح تصویب شد، در همان سال به کلیه سازمان‌ها و ارگان‌های اجرایی ابلاغ شد و متولی آن نیز همچنان وزارت کشور قرارداده‌شد. کارگروه‌های تخصصی متعددی نیز در زمینه فعالیت در مراحل مختلف چرخه مدیریت بحران تشکیل شد. چند روز پس از تصویب این طرح زلزله ۵ دی 1382 ‌بم رخ داد. ناکارآمدی در مدیریت بحران در آنچه در هنگام و پس از زلزله بم رخ داد همچنان مشهود بود. بعد از زلزله 5 دی‌ماه 1382 بم‌، دولت وقت مصوبه‌ای در خرداد 1383 آیین‌نامه ستاد پیشگیری و مدیریت بحران را برای حوادث طبیعی و سوانح غیرمترقبه‌ ابلاغ کرد. در این آیین‌نامه به منظور هماهنگی اجرایی دستگاهها مقرر شد «ستاد» به ریاست معاون اول رئیس‌جمهور و به عضویت چند وزیر، رئیس هلال‌احمر و صداوسیما و دو متخصص تشکیل شود. در سال ۱۳۸۶ با بهره‌گیری از تجربیات فاجعه زلزله بم و استفاده از تجربیات و دانش سایر کشورهای حادثه‌خیز جهان، لایحه تشکیل سازمان مدیریت بحران کشور از جانب وزارت کشور وقت تقدیم دولت شد. قانون «مدیریت بحران کشور» چهارم شهریورماه 98 از سوی رئیس جمهور ابلاغ شد.
هنگامی که یک سانحه آنی یا بطئی خطرناک (مانند خشکسالی، سیل، توفان، زلزله یا سونامی) رخ می‌دهد که منجر به تلفات جانی و آسیب به زیرساخت‌ها می‌شود، توجه مردم به این نکته جلب می‌شود که جامعه و دارایی‌‌های آن در برابر چنین رویدادهایی چقدر آسیب‌پذیرند. البته وقتی حادثه‌ای رخ ندهد این جلب توجه به ویژه برای کشورهایی مانند کشور ما‌، برانگیخته نمی‌شود.
آنچه در سال‌های اخیر در مورد سوانح در ایران رخ داد، بیشتر از جنس پاسخ و مقابله بوده است. آنچه دیدگاه جدید الزامی می‌کند، مدیریت ریسک سانحه است‌، که به فعالیت‌های پیشگیرانه برای کم کردن احتمال «تلفات جانی‌، آسیب، یا خرابی دارایی‌ها در یک سیستم، یا جامعه ، در یک دوره زمانی خاص» است که به آن ریسک می‌گویند. در مفهوم فنی، ریسک عبارت است از ترکیب سه عبارت مخاطره‌، معرضیت، و آسیب‌پذیری. گاه کم کردن میزان مخاطره ممکن نیست (مانند مورد زلزله‌ها که عملا بشر نمی‌توان روی عوامل طبیعی منجر به زلزله اثر بگذارد) و گاه ممکن است، مانند سیلاب و خشکسالی. ولی کم کردن معرضیت انسان و دارایی‌ها، و همچنین آسیب‌پذیری همواره ممکن است. بنابراین شکل گیری مدیریت بحران به مفهومی که کاهش ریسک رخ دهد، می‌تواند به عنوان دستور کار نوین سازمان مدیریت بحران کشور قرار گیرد. برای چنین ماموری نوینی لازم است تا نیروهای توانمند و نخبه و جوان که تحصیلات عالی در زمینه سوانح دارند و با زبان‌های خارجی آشنا هستند در ساختار نوین سازمان مدیریت بحران به کار گرفته شوند.