در نوشته قبل در معرفی کتاب «مواجهه با سکوت» تا اندازه‌ای به نحوه نگرش تاکه میتسو آهنگساز ژاپنی پرداخته شد. تا که میتسو پیش‌بینی می‌کند که با پیشرفت علوم ارتباطی مبادلات وسیع و روبه گسترش فرهنگی در پیش است. او آینده فرهنگی را یکپارچه می‌بیند و از آن به عنوان فرهنگ جهانی یاد می‌کند. او در سخنرانی‌اش می‌گوید تا آن زمان وقت داریم تا سعی کنیم به تفکرات متفاوت و تنوعات فرهنگی فکر کنیم. تا که میتسو می‌گوید مدرن ها مشکلات و چالش‌هایی را در انتهای قرن بیستم ایجاد می‌کنند که زاییده تکنولوژی است. نماد این مشکلات سلاح اتمی است و در این موقعیت تنها مسئله اصلی زنده ماندن است. موسیقی الزاما در این بین حس و حال شاد و لذت بخش ندارد. او موسیقی ژاپنی را اصالتا برگرفته از موسیقی چین و کره می‌داند که با راه‌یابی به ژاپن در طول زمان ژاپنیزه شده‌اند. از زمان معرفی این موسیقی به ژاپن در حدود دو هزار سال می‌گذرد و سازهایی که وارد ژاپن شده‌اند پس از تکامل به کلی متفاوت گشته‌اند. صداهایی که از این سازها و یا ساز بومی استرالیا به نام دیجیریدو در می‌آید معتدل نیست.دیجیریدو مثلا صدایی بم و راز آلود دارد که گویا از دل زمین به سطح می‌آید. در غرب این اصوات به خوبی شنیده نمی‌شوند و اصلا دیجیریدو ساز محسوب نمی‌شود. لذا در غرب بخش مهمی از موسیقی بومی غیرقابل شنیدن می‌شود. موسیقی غربی را در هر نقطه ای از جهان می توان اجرا کرد ولی نمی توانید موسیقی جزیره گاروت را خارج از سرزمین خودش اجرا کنید. اصوات مجرد و منفرد موسیقی غرب در چارچوب کلی اثر دیده می شوند اما این اصوات در برابر اصواتی مانند دیجیریدو تصنعی بنظر می‌رسند. لذا صدای غرب و صدای شرق دو نقطه متضاد هم‌اند. اصوات قابل انتقال در برابر اصوات غیرقابل انتقال….حال سوال این است که سرنوشت این اصوات غیر قابل انتقال در فرهنگ یکپارچه آینده چه خواهد بود؟