مرمت شش دهه‌ای مسجد عتیق شیراز

میراث فرهنگی:هیچ طرحی برای مرمت این اثر وجود ندارد

مسجد جامع عتیق شیراز به واسطه داشتن فضایی به نام خدایخانه یا کعبه ثانی ویژگی منحصر به فردی در مساجد کهن ایران دارد اما 60 سال است که در حصار داربست، فضای کارگاهی و مصالح ساختمانی اسیر شده و معلوم نیست مرمت این بنای هزار و 200 ساله چه زمان پایان خواهد یافت. گذشته از بناهای تاریخی بسیاری که در بافت قدیم شیراز روی آنها گرد فراموشی پاشیده شده و یا احتمال تخریب آنها به شکل های مختلف وجود دارد، بناهایی نیز هست که دهها سال به بهانه مرمت، اسیر داربست و مصالح ساختمانی شده به نحوی که یک فرد در طول زندگی از کودکی تا میانسالی و پیری شاهد این وضعیت بوده و داربست ها نیز خود قدمتی میراثی پیدا کرده اند و تصور وجود این ابنیه بدون مصالح و تجهیزات غیرممکن می نماید. 

یکی از این بناهای تاریخی و فرهنگی شیراز که سالیان درازی است که به کارگاه مرمتی تبدیل شده مسجد جامع عتیق است که به گفته مسوولان میراث فرهنگی فارس مرمت آن از حدود 60 سال پیش کلید خورده و مشخص نیست پایان آن نیز چه زمانی خواهد بود. 

 تقریبا در همه جای ساختمان این مسجد تاریخی از ورودی گرفته تا ایوان ها و دالان های آن، داربست های فلزی و یا نرده های فولادی در هم تنیده و زمخت خودنمایی می کند که گاه این آهن های سرد بر دیواره های این بنای میراثی کهن آویزان و یا تکیه داده شده و مانند دشنه ای در جسم آن فرو رفته که این موضوع خود عامل تخریب این مسجد هزار و 200ساله شده است.

این درحالی است که این بنا در دی ماه 1310 با شماره 72 در فهرست ملی به ثبت رسیده است.

عادت به مرمت طولانی عتیق 

مجتبی درودی ، باستان شناس و فعال فرهنگی استان فارس معتقد است: روند مرمت مسجد جامع عتیق یکی از کهن ترین مساجد ایران بسیار طولانی شده بگونه ای که اغلب شهروندان و همچنین گردشگران به وضعیت نابسامان این بنای تاریخی عادت کرده اند. 

طولانی شدن زمان مرمت 

یکی ازعوامل تخریب این بنا

آن طور که ایرنا نوشته وی اظهار داشت: طولانی شدن روند مرمت این بنا موجب تخریب بخش های زیادی از ساختمان این مسجد مانند کاشیکاری ها، تزئینات دیوارها، سقف و خصوصا مجموعه خدایخانه شده است. 

درودی با تاکید بر اینکه تاکنون در شان مسجد جامع عتیق، این بنا در ابعاد ملی و جهانی دیده و معرفی نشده است،افزود: طولانی شدن زمان اجرای عملیات مرمت این بنا باعث شده به بخش های دیگر آن صدمات غیرقابل جبرانی وارد شده است. این باستان شناس گفت: بنایی که با امکانات 12 قرن پیش در عرض چند سال ساخته شده اکنون روند مرمت آن با تکنولوژی و تجهیزات عصر کنونی پس از 60 سال هنوز پایانی ندارد.