|اسعد تقی‌زاده|
هشت سال زندان بودم و از آزادی‌ام در اسفند ۱۳۹۴ هم هشت سال می‌گذرد. آن سال‌ها که به‌عنوان محیطبان کار می‌کردم، مثل الان نبود؛ مردم اطلاعات کمی دربارهٔ محیط زیست داشتند. زندانی شدن و بعد حکم اعدامم که یکی دو سال بعد پروندهٔ محیطبان «غلامحسین خالدی» هم به آن اضافه شد، توجه مردم را به محیط زیست جلب کرد. من همان‌وقت هم که زندان بودم از این می‌گفتم که بهتر است به‌جای درگیری سراغ فرهنگسازی برویم‌، تا نه خودمان صدمه ببینیم و نه به دیگری صدمه بزنیم. همین چندروز پیش بود که محیطبان دیگری که تنها ۱۵ روز به بازنشسته شدنش مانده بود، تیری به پهلویش خورد و با همین زخم به خانه برگشت.
در روزهای پایانی سال یادداشتی نوشتم تا از کسانی که برای آزادی‌ام تلاش کردند‌،‌ تشکر کنم. اول خدا را از این بابت شاکرم و بعد از جناب «بهمن ایزدی» سپاسگزارم. او بود که استارت کار آزادی من و غلامحسین خالدی را زد. اگر بهمن ایزدی نبود، من امروز زنده نبودم. او انسانی پاکدست و استثنایی است. مرحوم «اینانلو»،‌ «پرهام دیباج» و… هم برای آزادی من خیلی تلاش کردند که از آنها ممنونم. اگر تلاش آنها نبود، شاکی من رضایت نمی‌داد. او فرزندش را از دست داده بود، خدا پدرش را بیامرزد و من همیشه قدردانش هستم.
برای آزادی من آن سال بهمن ایزدی ۴۰۰ میلیون تومان پول جمع کرد و ۱۵۰ میلیون دیگر را هم برای آزادی محیطبان خالدی خودش داد. پولی که جمع‌آوری شد را به حساب خودم ریخت که با حساب الان به ۲۰ میلیارد تومان می‌رسد. امیدوارم که بهمن ایزدی همیشه سلامت باشد.