علی اطهری کرمانی
ای اشک از چه راه تماشا گرفته ای؟

علی اطهری* فرزند احمد به سال 1305 هجری خورشیدی در کرمان به دنیا آمد. تحصیلات ابتدایی و متوسطه خود را در مدرسه «شهاب کرمان» به پایان برد. مدتی به کار آزاد اشتغال ورزید. مدتی را رادیو کرمان همکاری کرد. سپس به تهران آمد و در «صندوق توسعه کشاورزی ایران» به خدمت پرداخت. وی چهار فرزند دارد به اسم های «سعید، وحید، فرزانه و عمید» که بزرگ ترین شان سعید مهندس جنگل داری است و کوچکترین آنان عمید است.
علی اطهری شاعری را از سال ششم ابتدایی شروع کرد. بزرگ ترین مشوق وی در شاعری به طوری که خود می گوید ناظم و معلم ادبیات دبیرستان شهاب کرمان، مرحوم «حسن بقایی» بوده است. اشعار اطهری، نخست در روزنامه های کرمان خصوصاً روزنامه «روح القدس» به مدیریت دکتر ابوالقاسم پور حسینی گل کرد. به طوری که بسیاری از شاعران به استقبال و تقلید وی برخاستند. اطهری طبعی لطیف و پر تأثر دارد.
اشعار وی از هر دست که باشد شور و سوزی خاص دارد. غزل- مثنوی و چهارپاره، قالب هایی است که زیباترین اشعار خود را در آن ها سروده است. وی مردی آرام و گشاده روست و هم چون بیش تر مردم کرمان پای بند وفا، عاطفه و جوان مردی است. او شاعری راستین است و محبوب مردم وفا جوی کرمان.
به طوری که مردم جیرفت یکی از مدارس خود را به نام او «علی اطهری کرمانی» نام گذاری کردند.
معروف ترین شعر او غزلی شور انگیز است؛
رفتی ولی کجا که به دل جا گرفته ای؟/ دل جای توست گر چه دل از ما گرفته ای/ ای نخل من که برگ و برت شد ز دیگران/ دانی ز اشک دیده من پا گرفته ای؟/ ترسم به عهد خویش نپایی و بشکنی/ آن دل که از منش به تمنا گرفته ای/ ای روشنی دیده ببین اشک روشنم/ تصمیم اگر به دیدن دریا گرفته ای/ بگذار تا ببینمش اکنون که می رود/ ای اشک از چه راه تماشا گرفته ای؟/ خارم به دل فرو مکن ای گل به نیشخند/ اکنون که روی سینه او جا گرفته ای/ گویی صبور باش به هجرانم اطهری/ آخر تو صبر زین دل شیدا گرفته ای
(ستارگان کرمان/ دکتر حسین بهزادی اندوهجردی)

* این شاعر در سال 1377 درگذشته است.