سایت خبری پیام ما آنلاین | شعر و محدودیت‌های ذاتی اش

شعر و محدودیت‌های ذاتی اش





۱۸ اسفند ۱۳۹۴، ۲۲:۲۲

شعر و محدودیت‌های ذاتی اش
نظر احمدی
این که امروزه چقدر شعر به عنوان یک فرم هنری می تواند عرصه ای برای عمل باشد در نسبت با دیگر فرم های هنری و چقدر امکان مانور و عمل خلاقه و.. در ان وجود دارد و آیا هنوز خاصه در ایران کارکرد تاریخی خود را دارا می باشد و چقدر این کارکرد تاریخی که بیشتر با جهان سنت در ارتباط بوده با جهان مدرن ارتباط دارد و… برای من کماکان مبهم باقی مانده اند؟ فارغ از این بحث ثانویه لااقل برای من؛ که (تقدم وتاخر پراتیک بر تئوری یا برعکس و یا هم شان بودنشان چقدر اهمیت دارد)؛ و هنوز نمی دانم چقدر انتظارتی که ما از شعر و شعرورزان داریم واقعی و غیرانتزاعی می باشد چرا که امروز در یک گستره وسیع تر و جهانی اگر نگاه کنیم کتاب های شعر با تیراژهای محدود در اکثر نقاط دنیای مدرن نه تنها اقبالی ندارند بلکه چندان جدی گرفته نمی شوند اگر در این لحظه نگاهی بیاندازیم به آخرین شعری که توجه بخشی از لااقل رسانه های جهان را به خود معطوف کرد یعنی شعر گونترگراس در حمله به دولت اشغالگر فلسطین؛ این شعر تنها توانست با چند گزاره سطحی و کلی؛ کارکردی احساسی و گذرا داشته باشد و این را مقایسه کنید مثلا با کارکرد رمان طبل حلبی اثر وی؛ من گمان می کنم امروزه عرصه جولان شعر به واسطه حد و حدود و تنگناهایش روزبه روز کوچک تر می شود و شاید کوتاه شدن خود شعرها هم متاثر از آن باشد و تلاشی باشد برای حفظ بقا؛ آن هم با این شتاب روزافزون تکنولوژی؛ متاسفانه یا خوشبختانه شاید شعر آینده شعری کوتاه و تلگرافی باشد و لااقل این تلاش ما در حوزه شعر راه به جایی نبرد.

به اشتراک بگذارید:





مطالب مرتبط

نظر کاربران

نظری برای این پست ثبت نشده است.

دیدگاهتان را بنویسید

نشانی ایمیل شما منتشر نخواهد شد. بخش‌های موردنیاز علامت‌گذاری شده‌اند *