پهلوانِ شعر

۲۰ مرداد ۱۴۰۱، ۰:۰۰

امیرهوشنگ ابتهاج متخلص به سایه، شاعر بی‌جایگزین روزگارمان، بامداد چهارشنبه، 19 مرداد در 95 سالگی در کلنِ آلمان درگذشت. او از واپسین بازماندگان نسل طلایی و رؤیایی ادبیات معاصر ایران بود؛ نسلی که حالا از آن‌ها تنها سایه مانده بود. شعر و سخنش، بیش از هفت دهه بر تارک شعر ایران درخشید و اینک در شمار جاودانه‌های ادب پارسی است. او اما موسیقی‌دانی بی‌مانند هم بود و همین هم بود که اشعارش با موسیقی ایران پیوندی عاشقانه دارد. سایه از 19 سالگی به وادی شاعر گام نهاد و شعر سرود و شگفت‌انگیز و حیر‌ت‌آور سرود و تا واپسین دم سرافراز و باشکوه بر قلّۀ زرفام شعر ایستاد. تا آخرین دمِ حیات، هنوز شعر می‌سرود و هنوز طبع شعرش جاری و ساری بود و با چشمۀ فیّاضی که داشت، فارسی‌زبانان را سرشار از دُرافشانی و گوهرپراکنی‌اش ‌می‌کرد.

او شاعرِ بازمانده از نسل آرمان‌ها بود؛ نسلی که همه‌چیزِ خود را در آرمانش می‌دید. آرمانی که تا آخر به آن وفادار ماند و آرمان‌خواه و آرمان‌گرا ماند و رفت.
او از مردمی‌ترین شعرای زمانۀ خود بود؛ اگر امیدوار بود یا در اوج ناامیدی، هرچه می‌سرود برای مردم بود و از مردم. بسیار به یاد وطن بود، که اگر نبود، «ایران ای سرای امید» را خلق نمی‌کرد تا با نوای جاودان محمّدرضا شجریان ماندگار شود. عاشقانه‌هایش زبانِ حالِ عاشقان بود و خواه‌ناخواه گویی همه عشّاق با او همذات‌پنداری می‌کردند؛ عشّاقی در همۀ این هفت دهه شاعری‌ِ‌اش.
خیلی‌ها با شعر سایه خاطره‌سازی و خاطره‌بازی کردند؛ با «ارغوان»ش، با «تو بمان»ش، با «انتظار»ش، با «آزادی»‌اش، با «گالیا»یش و فراوان شعر دیگر. او که پهلوان شعر فارسی معاصر بود؛ برای چند نسل نماد بود و نماد ماند تا همیشه…

به اشتراک بگذارید:

برچسب ها:

سایه، هوشنگ ابتهاج